‘Κατίν’: Πες – πες κάτι θα μείνει…
Διάβασα πρόσφατα ένα ιδιαίτερα εριστικό άρθρο του ακροδεξιού κομμουνιστή Μπογιόπουλου, που είχε να κάνει με την περίφημη σφαγή (γενοκτονία ανεπίσημα) στο δάσος του Κατίν από τη Σοβιετική Κατοχή. Επειδή η ψυχροπολεμική εποχή που ζούμε είναι πονηρή και οι προπαγανδιστές πάσης πλευράς έχουν βγει παγανιά, μα πάνω απ’ όλα επειδή η κοινή λογική ίσα που αχνοφαίνεται πια, το να βγαίνει ένας σύγχρονος "Αυριανιστής" και να ασελγεί πάνω στην στρατευμένη ιστορική άγνοια των αναγνωστών του, προκαλεί ένα μείγμα θυμού και θυμηδίας.
Το πρώτο που μου έκανε εντύπωση είναι τα ανύπαρκτα αντανακλαστικά της υποτιθέμενης κοινωνίας μας, που σαν μεθυσμένη παρακολουθεί έναν ακόμα κομματικό καιροσκόπο να προσβάλει την μνήμη χιλιάδων νεκρών, με μοναδικό σκοπό την Σταλινική του αυτοεπιβεβαίωση. Το δεύτερο που μου έκανε εντύπωση είναι οι απόψεις του συγκεκριμένου προπαγανδιστή, που σίγουρα ούτε αμόρφωτος είναι, ούτε άγνοια Ιστορίας έχει ο ίδιος. Όμως αυτό είναι και το πιο επικίνδυνο, γιατί μπορεί εύκολα να χειραγωγήσει τις λαϊκές εκείνες μάζες του πληθυσμού που διψάνε για συνομωσιολογία και κάθε λογής μπουρδολογία. Κυνηγημένος από το σύνδρομο σχιζοφρένειας που διακατέχει αυτόν και κάθε ομοϊδεάτη του, επιχειρεί να ξεπλύνει τα αμαρτήματα των ιδεολογικών του επιλογών, παραχαράσσει βέβηλα την Ιστορία και παρουσιάζει την προσωπική του πιασάρικη εκδοχή.
1) Το ποιοι ήταν οι εκτελεσθέντες αξιωματικοί και από πού μεταφέρθηκαν στο Κατίν το γνωρίζουμε γιατί υπάρχουν τα ονόματα, οι βαθμοί τους και οι μονάδες τους. Υπηρετούσαν στη Ανατολική Πολωνία και συνελήφθησαν από Σοβιετικούς το 1939 γιατί πολύ απλά στο κομμάτι αυτό της Πολωνίας εισέβαλαν οι Σοβιετικοί, δίνοντας το έναυσμα του επεκτατικού τους πολέμου μαζί με τους Γερμανούς οι οποίοι εισέβαλλαν στη Δυτική πλευρά της χώρας. Ομαδικοί τάφοι Πολωνών βρέθηκαν επίσης έξω από το Κατίν σε πολλές άλλες περιοχές της Σοβιετικής επικράτειας.
2) Οι αιχμάλωτοι του Κατίν αποτελούσαν μέρος της νομενκλατούρας της Πολωνικής κοινωνίας άρα ήταν επικίνδυνοι για μια χώρα που αναζητούσε να εδραιώσει την κυριαρχία της. Οι μελλοντικοί πιθανοί ηγέτες της Πολωνίας θα έμπαιναν εμπόδιο στα ιμπεριαλιστικά σχέδια του Στάλιν, που ειδικά τον καιρό εκείνο έπασχε από το "σύνδρομο του εχθρού" και είχε ξεκινήσει τη θεραπεία του από τις εκκαθαρίσεις των εσωκομματικών του αντιπάλων (δίκες της Μόσχας). Να θυμίσω εδώ τις ιστορικά εχθρικές σχέσεις Ρωσίας και Πολωνίας και την απειλή που συνιστούσε για πολλά χρόνια η μία χώρα για την άλλη.
3) Πολλά από τα θύματα είχαν εβραϊκή καταγωγή ή προέρχονταν από διάφορες άλλες Σλαβικές μειονότητες, πράγμα απειλητικό για τον εθνικοσοσιαλιστή Στάλιν και την αυτοκρατορία που σχεδίαζε. Μαζί με την εκκαθάριση των μελών του κόμματος, είχε ήδη ξεκινήσει μια γιγάντια επιχείρηση ενάντια σε κάθε είδους εθνική μειονότητα όπως αυτή των Νεοελλήνων του Πόντου, με στόχο την απόλυτη υποταγή, μέσα από τον απόλυτο τρόμο.
4) Όπλα και σφαίρες που βρέθηκαν στη περιοχή είχαν μεν προέλευση του Γερμανικού Στρατού, αλλά στα πλαίσια της συνεργασίας των δύο χωρών και συγκεκριμένα του Γερμανοσοβιετικού Συμφώνου μη επίθεσης, οι δύο σύμμαχοι αντάλλαζαν μαζικά στρατιωτικό εξοπλισμό, για την αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση κάθε μορφής εξέγερσης.
5) Ο Μπογιόπουλος χρησιμοποιεί σαν επιχείρημα το "αντικειμενικό" πόρισμα Μπουρντένκο (εδώ γελάμε πολύ) και ξεχνάει την απόλυτη ταύτιση Σοβιετικών, Άγγλων και Αμερικανών στη δίκη της Νυρεμβέργης προκειμένου να συγκαλύψουν το έγκλημα, την λογοκρισία που επέβαλλαν στις χώρες τους, αλλά και στα κατεχόμενα Πολωνικά εδάφη και τέλος, την απαγόρευση κάθε έρευνας από οποιονδήποτε διεθνή ανθρωπιστικό οργανισμό.
6) Ο τρόπος εκτέλεσης των θυμάτων ήταν απόλυτα ίδιος με αυτόν που εκτελούσαν οι Σοβιετικοί τους απανταχού αντιφρονούντες και δεν έχει καμία σχέση με τον τρόπο που δολοφονούσαν μαζικά οι Γερμανοί Ναζιστές. Όλα τα πτώματα βρέθηκαν δεμένα, με μία σφαίρα πίσω στον αυχένα. Αν ταξιδέψει κανείς σε χώρες που υπέστησαν την κόκκινη Κατοχή θα έχει την ευκαιρία να επισκεφτεί πολλούς χώρους και μνημεία που αναφέρουν ανατριχιαστικές λεπτομέρειες τέτοιου είδους.
Υπάρχουν πολλά κείμενα, επιστολές, φωτογραφίες και ντοκουμέντα που δεν αναφέρω γιατί μέσα σε λίγες λέξεις ενδέχεται κάποιο πονηρό μυαλό να τα χαρακτηρίσει με ευκολία ως πλαστά. Αυτό που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί όμως είναι ότι στο τέλος του Πολέμου οι νικητές φόρεσαν ένα κουστούμι στην Ιστορία που οι ίδιοι της έραψαν και έτσι πέρασαν 50 χρόνια ένοχης σιωπής και συγκάλυψης. Ακόμα και σήμερα μαθαίνουμε για την σκοτεινή εκείνη περίοδο των κλειστών στομάτων. Η παρατεταμένη ενηλικίωση κάποιων αμετανόητων όμως νοσταλγών τέτοιων εποχών και καθεστώτων, επιμένουν μεθοδικά στην προπαγάνδα τους, ελπίζοντας ότι με το πες – πες, κάτι θα μείνει. Λίγο με την αντισημιτική υστερία, λίγο με την έξαρση του λαϊκισμού που παρατηρείται σε παγκόσμιο επίπεδο, στο τέλος θα βλέπουμε την Ιστορία να επαναλαμβάνεται και δε θα είναι ούτε φάρσα, ούτε κωμωδία, αλλά μία απειλή που θα μας καταπιεί μια για πάντα.
Υ.Γ. Ο Αντρέι Βάιντα εκτός από εκπληκτικός σκηνοθέτης είναι και γιος ενός εκ των χιλιάδων εκτελεσθέντων θυμάτων στο Κατίν. Θεωρώ τον ίδιο όπως και κάθε Πολωνό πολίτη πιο αρμόδιο να κρίνει την Ιστορία του τόπου του και πιο αξιόπιστη πηγή από έμμισθους δημοσιογραφίσκους της αριστεροδεξιάς.
