Μια αναμενόμενη είσοδος στην ευρωβουλή

Μια αναμενόμενη είσοδος στην ευρωβουλή

Πίσω στις αρχές του ’90 ο κ. Κυριάκος Βελόπουλος ήταν από τις πιο γνωστές φιγούρες του τηλεοπτικού τοπίου της Θεσσαλονίκης. Εκμεταλλευόμενος την ίδρυση δεκάδων τηλεοπτικών σταθμών σε όλη την Ελλάδα και τη δημοσιογραφική του ιδιότητα, βρήκε θέση σε τηλεοπτικό σταθμό της συμπρωτεύουσας και από εκεί ξεκίνησε τις τηλεοπτικές εκπομπές του με θέματα την πατρίδα, το έθνος, την ιστορία κ.λπ. διαμορφώνοντας ταυτόχρονα το λαϊκό προφίλ του παιδιού από προσφυγική οικογένεια, με μετανάστες γονείς, το οποίο μεγάλωσε και πήγε σχολείο σε λαϊκή συνοικία και μόνο του κατάφερε να μορφωθεί και καταξιωθεί.

ΟΚ, τα περί μορφώσεως σηκώνουν μεγάλη συζήτηση. Αλλά μπροστά στην καταξίωση τα υπόλοιπα δεν έχουν σημασία για πολύ κόσμο.

Η συνταγή ήταν απλή. Ήξερε, ότι πολύς κόσμος επιστρέφοντας από τη δουλειά στο σπίτι θέλει να χαλαρώσει και ανοίγει την τηλεόραση, για να παρακολουθήσει ό,τι παίζει εκείνη τη στιγμή. Κυριολεκτικά! Ήξερε να φερθεί σαν το παιδί της διπλανής πόρτας και τι να πει σε όσους αδυνατούσαν να καταλάβουν ένα ολοένα πιο περίπλοκο και εξελισσόμενο κόσμο. Έδινε απαντήσεις σε ερωτήματα, που βασανίζουν τον κόσμο. Δεν έχει σημασία, αν αυτές οι απαντήσεις έπασχαν. Ο πολύς κόσμος δεν ψάχνει τη βασιμότητα στις απαντήσεις αλλά τις καθαυτές απαντήσεις.

Στις εκπομπές του κατακεραυνώνει τους πάντες πλην Ρώσσων, τα βάζει με τη Δύση, εξυμνεί ακράτητα ό,τι αυτός θεωρεί άξιο θαυμασμού ως ελληνικό, σπαράζει για την παρακμή του ελληνισμού, προβάλλει θεωρίες συνωμοσίας ως γεγονότα, προτρέπει τον κόσμο να διαβάσει την αλήθεια μέσα από τα βιβλία του.

Στο ενδιάμεσο πουλάει κρέμες, αλοιφές και άλλα. Αν κάποιος έχει διαβάσει πέντε σοβαρά βιβλία στη ζωή του και διαθέτει μια στοιχειώδη κρίση, δεν θ’ αντέξει περισσότερο από δέκα λεπτά τις εκπομπές του. Αλλά πόσοι, άραγε, στη χώρα μας πιστώνονται με τέτοια διαβάσματα και τέτοια κρίση, για να κατανοήσουν, ότι ο εν λόγω είναι ένας μοντέρνος Αγαθάγγελος;

Όσοι βλέπουν αναλογίες με τον κ. Άδωνι Γεωργιάδη, δεν έχουν άδικο. Και οι δύο ξεκίνησαν από περιθωριακά τηλεοπτικά κανάλια. Και οι δύο στόχευσαν στο ίδιο ακριβώς κοινό και προέβαλαν τις ίδιες ακριβώς απόψεις μαζί με το προφίλ του αυθεντικού και αυτοδημιούργητου απλού παιδιού. Και οι δύο εξελέγησαν βουλευτές με το ΛΑ.Ο.Σ. Και οι δύο επίσης βρέθηκαν στη Ν.Δ. Μόνο που ο κ. Βελόπουλος απέφυγε να κατεβεί ως υποψήφιος της Ν.Δ. σε εκλογές και αργότερα αποχώρησε από αυτή. Έτσι καταγράφτηκε στη μνήμη των πολλών ως άφθαρτος και έντιμος πολιτικός με καθαρό ύφος.

Στο μεταξύ, ο εν λόγω είχε αγοράσει άφθονο τηλεοπτικό χρόνο σε περιφερειακά τηλεοπτικά δίκτυα και από εκεί προωθούσε τις ιδέες, τα βιβλία και διάφορα προϊόντα. Έτσι τον έμαθε σταδιακά όλο το πανελλήνιο.

Η κρίση στην Ελλάδα ήταν μια χρυσή ευκαιρία γι’ αυτόν. Το ύφος του έγινε ακόμα πιο απότομο και η ρητορεία του ακόμα πιο ακραία. Η Συμφωνία των Πρεσπών ήταν ακόμα μεγαλύτερη ευκαιρία. Κατακεραύνωσε την κυβέρνηση και τους υποστηρικτές της Συμφωνίας, κραύγασε περί προδοσίας, θρήνησε τη δήθεν επικείμενη απώλεια της Μακεδονίας και χάιδεψε τα ταπεινά ένστικτα των πολιτών.

Πέρα, όμως, από τις τηλεπωλήσεις και την ρητορεία περί έθνους και πατρίδας ο εν λόγω φρόντισε να καταστήσει γνωστό, ότι είναι υπέρ της θανατικής ποινής, υπέρ της δημιουργίας τεράστιων ναρκοπεδίων στον Έβρο, ότι οι πρόσφυγες είναι «λαθροεισβολείς» και δεν θεωρούνται πρόσφυγες, επειδή δεν κατέφυγαν στην όμορη της δικής τους χώρα, ότι δεν συμφωνεί με τα «πολύ ναζιστικά», ότι δεν τον ενδιαφέρει η δικτατορία ή η δημοκρατία αλλά του αρκεί να ενώσει τους Έλληνες, ενώ δεν δίστασε να επικαλεστεί ουκ ολίγες φορές τον περιβόητο Γεωργαλά ως πνευματικό δάσκαλό του. Ψιλά γράμματα βέβαια αυτά για όσα μεγάλα κανάλια (λέγε με «ΣΚΑΪ» και «ΑΝΤ1») τον προέβαλαν αρκετές φορές τους τελευταίους μήνες, για να μη μείνει κανένας ανενημέρωτος για το ποιόν του!

Όλα τα παραπάνω άγγιξαν μια σημαντική μερίδα της ελληνικής κοινωνίας, που δεν ενοχλήθηκε ούτε από το μπρούτο ύφος του ούτε από τις απόψεις του ή τις πάμπολλες ανακρίβειες που εκστομίζει στις εκπομπές του ούτε από τις δήθεν επιστολές του Ιησού που ο εν λόγω λέει, ότι έχει στην κατοχή του (και έχουν χαρακτηριστεί ως πλαστές). Αυτή η μερίδα ούτε άλλαζε κανάλι, σαν τον έβλεπε να καταφέρεται εναντίον όλων (πλην Ρώσσων, βεβαίως), να δείχνει ενόχους και προδότες και να οδύρεται για τα δεινά του λαού. Τον αντιμετώπιζε σαν τίμιο και αδέκαστο πρόσωπο, που δεν θέλησε να επωφεληθεί από τη βουλευτική του ιδιότητα (και ξέχασε με χαρακτηριστική ευκολία, ότι και αυτός είχε θητεύσει στη Ν.Δ.), που λέει τα πράγματα έξω από τα δόντια και είναι αγνός πατριώτης. Δεν πρέπει, λοιπόν, να μας παραξενεύει, που ένα τέτοιο πρόσωπο μπήκε εύκολα στην ευρωβουλή και προετοιμάζεται να μπει και στη Βουλή.

Οι βάσεις για την πολιτική του καριέρα είχαν μπει προ πολλού, όταν πίσω τη δεκαετία του ’90 προβαλλόταν ως το αυτοδημιούργητο παιδί από το Δενδροπόταμο και για χρόνια διέδιδε ανενόχλητος τις ιδέες του πανελλαδικά. Η κρίση τον ευνόησε, όπως ευνοεί κάθε αδίστακτο ακραίο, που πατά σε ένα αφοσιωμένο τηλεοπτικό κοινό πολλών ετών και επιδίδεται σε ασύστολο πατριδεμπόριο.

Δεν ψηφίστηκε από αντίδραση. Ψηφίστηκε, επειδή τον πιστεύουν και διότι ο ίδιος προετοιμαζόταν γι’ αυτό για χρόνια, όταν όλοι – και ο γράφων – τον αντιμετώπιζαν ως ένα ακόμα ακίνδυνο γραφικό.