Δεν υπαρχει σε καποια ευρωπαικη γλωσσα ακριβής μετάφραση αυτού που στην Ιαπωνία λενε: wabi-sabi.
Προκειται για την τεχνη του μη-τέλειου. Αφορα την αναζήτηση της ομορφιάς, σε εκεινο που στην αρχή μπορει να μοιάζει οχι χρήσιμο ή ακομα και άσχημο, ατελές .
Ειναι η εκτίμηση στο γήινο και στο αυθεντικό.Σε εκεινο που δεν ειναι τεχνητά ή ακομη και φυσικά πανέμορφο, τελειο, απαστράπτον.
Είναι η αποδοχή της παροδικότητας κάθε ομορφιάς , η αποδοχή του πρόσκαιρου.
Το wabi-sabi μπορει να εκτιμήσει την ομορφιά του γκρίζου τοπίου ενος Δεκέμβρη, διχως νοσταλγίες για το πλούσιο απο χρώματα καλοκαίρι.
Το wabi-sabi μπορει θα εκτιμήσει την ομορφιά ενος γερασμένου και πεσμένου κορμού στο δασος, αντι για τα δυνατα και υψηλά δεντρα.
Κάποτε δυνατός υπήρξε, και ο γερασμένος κορμός. Δεν του αξίζει και εκείνου θαυμασμός;
Θα εκτιμήσει το άδειο και ερημωμένο κτίριο, θα ψάξει σε αυτο την ομορφιά και οχι σε καποιον εντυπωσιακό ουρανοξύστη.
Θα εκτιμήσει τα σημάδια και τις ρωγμές στους τοίχους (και οχι την αψεγάδιαστη τελειότητα) που μαρτυρα οτι δόθηκε μάχη με τον ανίκητο χρονο.
Το wabi-sabi θα αγκαλιάσει ενα απλό φθινοπωρινό πρωινό.
Σε εναν κηπο πλούσιο με φυτεμένα τριαντάφυλλα, το wabi-sabi μπορεί να βρει την ομορφιά ακόμη και στο κουρασμένο μοναχικό αγριόχορτο που παλευει να ζησει διπλα στον φράχτη.
Το wabi-sabi καταλαβαίνει τους κυκλους της φυσης: θαυμάζει την ακμή, αλλα δεν την αποθεώνει. Δεν έχει ψευδαισθήσεις μονιμότητας, καταλαβαίνει και δέχεται το πρόσκαιρο όλων των πραγμάτων, σε κάθε εκδήλωση της ζωής.
Το wabi-sabi, μας θυμίζει πως ειμαστε περαστικοί επισκέπτες, ζωντανές μαρτυρίες μιας ατελούς παροδικότητας.
Πως τα σώματά μας απο την στιγμη που γεννιόμαστε ξεκινάνε την πορεία της φθοράς, μα η φθορά του γήρατος έχει και αυτή την δική της ομορφιά.
Τελος, το wabi-sabi μπορει να κατανοήσει το πρόσκαιρο των σχέσεων ή ακόμη και της επιτυχίας:
"Μονος του ο κέδροςσε χρώματα που δεν μπορουν να ονομαστούν,υψώνεται χωρις θλιψηστην ομίχλη του φθινόπωρου."
Wabi-Sabi ειναι η ομορφιά που ειναι σιωπηλή, η ομορφιά που δεν αστράφτει.
Αυτη που υπαρχει παντου, χωρις να το φωνάζει και που την προσπερνάμε.
Wabi-Sabi ειναι η αναγνώριση της ομορφιάς του μη-τέλειου, του μη-ακέραιου, εκείνου που δεν είναι δυνατό και ρωμαλεο: ακόμα και ένα γερασμένο ξύλινο πάτωμα που τρίζει και δεν αστράφτει είναι -ακόμα και έτσι- όμορφο: σε κάθε τριξιμο, λες και διηγείται στιγμές που έζησε.
Wabi-Sabi είναι η αναγνώριση, ότι σε εκείνο που εκλαμβάνουμε ως μη τέλειο υπάρχει και εκεί κρυμμένη ομορφιά που περιμενει υπομονετικά στη σιωπη και μακρυά από το φως: να ανακαλυφθεί, να της αναγνωριστεί η αξία που της πρέπει.
***
Από το facebook του Spyros Hatiras
