Με κοίταξε στα μάτια και με ρώτησε:
«Σου χαρίζω την περιουσία μου, το αυτοκίνητό μου, το σπίτι μου, εσύ μου χαρίζεις τα πόδια σου;»
Έμεινα να την κοιτάω εμβρόντητη.
Τι σφαλιάρα, τι κεραυνός, τα μάτια και τα λόγια της με ακολούθησαν για ώρες.
Το κορίτσι το γνώρισα σε κάποιο δημόσιο φορέα, όπου βοηθάει ανθρώπους εθελοντικά.
Έχει σπουδάσει ψυχολογία στο Πάντειο πανεπιστήμιο και αγωνίζεται καθημερινά εδώ και χρόνια, για να μπορέσει να εξελίξει τη δυνατότητά της στο περπάτημα.
Έχει σπαστική τετραπληγία και κατάφερε να πετάξει το καροτσάκι της και να περπατήσει, αρχικά με πατερίτσες και κατόπιν μόνη με δυσκολία.
Και οι προσπάθειες συνεχίζονται.
Προσπάθεια για τον εαυτό της, προσπάθεια για τους συνανθρώπους.
Όλα αυτά τα συζητήσαμε, δεδομένων των κοινών μας σπουδών, αλλά και όχι μόνο.
Μου είπε ότι δεν αντέχει την επίπλαστη έννοια της κρίσης που χρησιμοποιούμε στην καθημερινότητα μας σε όλες τις εκφάνσεις μας.
Λες και χάσαμε την αγωνιστικότητα μας, λες και ψάχνουμε άλλοθι για τη δυστυχία μας.
Είπαμε πολλά και το κορίτσι αυτό των δυσκολιών, αποδείχτηκε φάρος ζωής.
Μου ζήτησε μάλιστα να δίνω που και που κανένα αλληγορικό χαστούκι, να λέω και κανένα ξυπνήστε βρε.
Μάλιστα μου χάρισε κάτι με αφιέρωση που έγραφε ''η ζωή είναι προνόμιο, όχι δεδομένο''.
Και έτσι βρέθηκα εδώ να σας παραθέτω την εμπειρία μου...
Ας ξυπνήσουμε ωρέέέέ....!!!
CoverPhoto: Frida Kahlo, Roots, 1943
