Το κράτος δικαίου ΔΕΝ είναι νομικιστικό τερτίπι

Με αφορμή, λοιπόν, τη σύλληψη ενός 40χρονου για αποπλάνηση ανηλίκου, το σκηνικό επαναλήφθηκε με τη γνωστή ένταση και τους γνωστούς οργισμένους συμπολίτες μας να δηλώνουν, ότι «δεν τους απασχολεί ο νόμος και ζητούν δικαιοσύνη» ή ότι «φτάνει πια με τα νομικιστικά τερτίπια, κρεμάλα τώρα στον παιδόφιλο» ή, ακόμα χειρότερα, ότι «πρέπει να τον ξεσκίσουν το δράστη στη φυλακή οι άλλοι κρατούμενοι, για να μάθει». Και αυτά ήταν τα ηπιότερα σχόλια εξ όσων ακούστηκαν ή γράφτηκαν.

Κατ’ αρχάς, μπορεί καθένας ελεύθερα να κρίνει το φερόμενο ως δράστη – διότι δεν υπάρχει, ακόμα, καταδικαστική απόφαση – ενός αποτρόπαιου εγκλήματος ως ανώμαλο, κάθαρμα, αλήτη ή ό,τι άλλο πιστεύει, καθόσον η απαξία ενός εγκλήματος κατά της γενετησίας ελευθερίας ανηλίκων είναι τεράστια. Άλλωστε, μιλάμε για ανηλίκους, τα κατεξοχήν πιο ευάλωτα μέλη της κοινωνίας μας και οι αντιδράσεις είναι, έως ένα βαθμό, δικαιολογημένες.

Ωστόσο, για πολλοστή φορά και με αφορμή ένα τέτοιο έγκλημα, αποδεικνύεται, ότι οι περί δικαίου αντιλήψεις ενός σημαντικού κομματιού της κοινωνίας μας όχι μόνο είναι οπισθοδρομικές αλλά κρίνονται ως προνεοτερικές, ήγουν απαράδεκτες και επικίνδυνες και δεν βλάπτει να γνωρίζουμε ότι στη χώρα μας όχι μόνο έχει καταργηθεί η θανατική ποινή αλλά η Ελλάδα έχει δεσμευτεί, ότι δεν θα την επαναφέρει πολλώ δε μάλλον ότι ο σωματικός κολασμός έχει καταργηθεί και, βέβαια, το πρόβλημα δεν λύνεται με τη δημοσιοποίηση των στοιχείων προσώπων, τα οποία δεν έχουν καν δικαστεί. Για την ιστορία, ανάλογες δημοσιοποιήσεις στο εξωτερικό οδήγησαν στην αυτοκτονία των κατηγορηθέντων προσώπων και σε αρκετές εξ αυτών των περιπτώσεων απεδείχθη, ότι οι κατηγορίες εις βάρος των αυτοχείρων ήταν ψευδείς. Αλλά οι νεκροί δεν επανέρχονται στη ζωή.

 Ακόμα, δεν βλάπτει να γνωρίζουμε, ότι ακόμα και για το στυγνότερο εγκληματία της οικουμένης ισχύει το τεκμήριο της αθωότητας, ήτοι θεωρείται αθώος μέχρι την έκδοση σε βάρος του τελεσίδικης καταδικαστικής αποφάσεως, ως, επίσης, η τυχόν δημοσιοποίηση των στοιχείων των προσώπων, που φέρονται, ότι ετέλεσαν έγκλημα κατά της γενετησίας ελευθερίας ανηλίκων, προτού καν δικαστούν και καταδικαστούν τελεσίδικα, πλήττει σφόδρα το τεκμήριο αυτό και, βέβαια, μόνο το αρμόδιο Δικαστήριο – και οι συνήγοροι υπεράσπισης και πολιτικής αγωγής - μπορεί να έχει γνώση της σχετικής δικογραφίας σε βάρος του παραπάνω προσώπου. Και αυτό δεν είναι υπερβολή ούτε «νομικιστικό τερτίπι» αλλά η ουσία του κράτους δικαίου, αυτής της υπέρλαμπρης κατάκτησης του πολιτισμού, που επέτρεψε σε εκατομμύρια ανθρώπων να τύχουν μιας δίκαιης δίκης από ένα νόμιμο Δικαστή.

Οι κραυγές, λοιπόν, περί εξόντωσης ή σωματικού κολασμού ενός φερομένου ως δράστη σεξουαλικού εγκλήματος με θύμα ένα ανήλικο όχι απλά δεν οδηγούν στην αποκατάσταση της δικαιοσύνης ή στην επούλωση των τραυμάτων του θύματος αλλά απεναντίας συντελούν στη διατήρηση ενός κλίματος ζούγκλας και δεν βοηθούν στην αποκατάσταση του πολλαπλά τραυματισμένου κράτους δικαίου στη χώρα μας. Αρκετή ζούγκλα έχουμε γύρω μας. Δεν χρειαζόμαστε περισσότερη.

Μια ιστορία για επιμύθιο : Κάπου στις αρχές του ’90 μια τσεχικής καταγωγής νοσηλεύτρια, ονόματι Θεοδώρα Σουφχάρα, κατηγορήθηκε, ότι κακοποιούσε σεξουαλικά τα παιδιά της και σκότωσε ένα εξ αυτών μαζί με δύο ηλικιωμένους. Τα τότε Μ.Μ.Ε. και μεγάλη μερίδα της κοινωνίας μας ανέλαβαν να υποκαταστήσουν τους νομίμους Δικαστές εκδίδοντας φετφάδες γεμάτους μίσος για τη «σύγχρονη Μήδεια». Χρειάστηκε περάσουν μερικά χρόνια και να κοπάσει ο ντόρος, για να αθωωθεί ελλείψει ενοχοποιητικών στοιχείων σε βάρος της. Αλλά η ζημία είχε ήδη γίνει. Αρκετά χρόνια αργότερα, η Σουφχάρα πέθανε πάμφτωχη και με την ανεξίτηλη ρετσινιά της «φόνισσας». Συγγνώμες δεν περίσσεψαν απ’ όσους την έστησαν στο απόσπασμα.

Είπατε κάτι για το κράτος δικαίου και «νομικιστικά τερτίπια»;