Στις φετινές Χρυσές Σφαίρες, ο Matthew McConaughey και ο Jared Leto κέρδισαν τα βραβεία πρώτου και δεύτερου ανδικού ρόλου αντίστοιχα για τις - όντως εξαιρετικές - ερμηνείες τους στην ταινία Dallas Buyers Club, μια ταινία που αναφέρεται σε πραγματικές ιστορίες οροθετικών στην δεκαετία του '80, χωρίς ωστόσο να κάνουν καμία αναφορά στο HIV/AIDS στους λόγους τους κατά την αποδοχή των βραβείων.
Η στάση αυτή είναι ενδεικτική της στάσης του Hollywood - και όχι μόνο - απέναντι στο θέμα.
Τα περισσότερα έργα, ταινίες, βιβλία κλπ που αναφέρονται στο HIV/AIDS αναφέρονται στα "πρώτα δύσκολα χρόνια" της επιδημίας, καθώς οι ιστορίες των ανθρώπων που έζησαν και πέθαναν τότε από τη νόσο προσφέρονται για για εύκολη συγκίνηση άρα και εισιτήρια/πωλήσεις. Γι'αυτό και δεν γίνονται ταινίες, δεν γράφονται βιβλία για την ζωή των ανθρώπων που ζουν με HIV σήμερα. Δεν βρίσκουν ότι θα είχαν ενδιαφέρον, δεν θα μπορούσαν να τις πουλήσουν ως ηρωικές ή αξιολύπητες δεν θα μπορούσαν να μας σοκάρουν με εικόνες από ισχνά σώματα που τα "χτύπησε η μάστιγα". Αντιμετωπίζουν το θέμα σαν μια κακή ανάμνηση του παρελθόντος, σαν μια ενδιαφέρουσα παλιά ιστορία, σχεδόν σαν το HIV και το AIDS να μην υπάρχουν πια.
Θυμάμαι όταν είχα δει την παράσταση "Rent", ένα έργο που επίσης αναφέρεται στο AIDS, όταν είχε ανέβει στην Αθήνα πριν λίγα χρόνια, είχα εξοργιστεί διαβάζοντας μετά το πρόγραμμα της παράστασης όπου έγραφε ότι εκείνα τα χρόνια ο κόσμος πέθαινε από AIDS γιατί δεν ξέραμε αυτό που ξέρουμε σήμερα, δηλδή ότι το AIDS δεν υπάρχει (!) και οι άνθρωποι τότε πέθαιναν από τα φάρμακα (η γνωστή θεωρία συνωμοσίας περί μη ύπαρξης του ιού).
Ενώ λοιπόν είναι εξαιρετικά σημαντικό να λέγονται αυτές οι ιστορίες και να θυμόμαστε εκείνα τα χρόνια και τους ανθρώπους χάρη στους οποίους οι οροθετικοί σήμερα μπορούμε να έχουμε καλή ποιότητα και προσδόκιμο ζωής, εάν παράλληλα δεν τα βλέπουμε σαν μια ευκαιρία να ανοίξουμε ένα διάλογο γύρω από το θέμα, εάν παράλληλα δεν έχουμε αντίστοιχα έργα, εικόνες και λόγους που θα επισημαίνουν ότι η κατάσταση σήμερα είναι πολύ διαφορετική από τότε, απλά συντηρούμε μια ξεπερασμένη πια εικόνα για το HIV και AIDS. Συντηρούμε την άγνοια, τις προκαταλήψεις, τον φόβο.
