Είμαι άνθρωπος των άκρων

Είμαι άνθρωπος των άκρων

Ισχύει. Η θεωρία των δύο άκρων δεν είναι ένας μύθος που πάνε να μας περάσουν για να μας αποπροσανατολίσουν. Υπάρχουν τα άκρα, πάντα υπήρχαν και, κυρίως, παντού. Υπάρχουν δύο άκρα στις ζωές μας, στην καθημερινότητά μας, στις συνήθειές μας. Αλίμονο αν δεν υπήρχαν. Θα ήταν όλα βαρετά, χωρίς νόημα, χωρίς λόγο ύπαρξης.

Ευτυχώς, υπάρχει το πάνω και το κάτω, το μέσα και το έξω, το μπρος και το πίσω και δεν υποφέρουμε από την απόλυτη ηρεμία του μονοδιάστατου. Ευτυχώς, υπάρχει το καλό και το κακό και μας βάζει στη διαδικασία να αναπτύξουμε κρίση και συνείδηση και να αποφασίσουμε ποιο δρόμο θα ακολουθήσουμε. Ευτυχώς, υπάρχει το μαύρο και το άσπρο και δεν αναγκαζόμαστε να τρώμε στη μάπα το γκρι. Είμαστε τυχεροί όταν μπορούμε να διαλέξουμε ανάμεσα στο γλυκό και το πικρό και να αποφύγουμε το ανούσιο άνοστο. Ασχέτως αν, πολλές φορές, η πίκρα μας καταδιώκει.

Κι ας πάμε σ' αυτά τα άκρα που συνεχώς καταδικάζουμε μαζί με τη βία, τον τελευταίο καιρό. Τα οποία σε καμία περίπτωση δεν συγκρίνω και με κανέναν τρόπο δεν θεωρώ πως θα μπορούσαν κάπου να συναντηθούν. Ας σκεφτούμε γιατί δημιουργήθηκαν και γιατί όλο και περισσότερος κόσμος οδηγείται σ' αυτά. Κι ας δούμε και πώς είναι η μέση κατάσταση. Πόσο μέτρια, αλλά και πόσο σιχαμερή, πόσο γλοιώδης, πόσο γέρνει προς κάθε κατεύθυνση, προσπαθώντας να κρατήσει αυτήν την παράλογη ισορροπία της; Κατά πόσο ο μέσος Έλληνας είναι υπεύθυνος για την κατάντια μας; Ποιο ρόλο έπαιξε η μεσαία τάξη, αυτό το τερατούργημα που προσπαθούσε με τη μεγαλομανία του να καλύψει τη μετριότητά του, όμως το μόνο που κατάφερε ήταν να συρρικνωθεί; Πόσοι μέσοι όροι, πόσες μέσες οδοί, πόσες μεσοβέζικες λύσεις, πόσοι συμβιβασμοί με τη μετριότητα μας επιβάλλονται και μας επιβουλεύονται;

Να μην είμαστε ακραίοι. Να είμαστε μετριοπαθείς, μετρημένοι, μέτριοι. Να αρκούμαστε στο μέτριο, στη μέτρια ζωή που μας αξίζει, ανάμεσα σε μέτριους που βολεύονται μέσα στη μετριότητά τους. Όλα με μέτρο και όλα μετρημένα. Εντός των ορίων που επιβάλλει η μέση κατάσταση από την οποία, αν ξεφύγουμε, κινδυνεύουμε. Να τα φοβόμαστε τα άκρα. Είδες τι γίνεται; Τα άκρα έχουν κόντρα μεταξύ τους, άσε που η βία είναι το κύριο χαρακτηριστικό τους. Κι αν το μέτριο μυαλό σου δεν έχει πειστεί ακόμη, αυτός που ορίζει τη μέση σκέψη, θα προσπαθεί κάθε τόσο να σε κάνει να το καταλάβεις. Θα προσπαθήσει να σου περάσει τη δική του αλήθεια και να πιστέψεις σ' αυτήν. Και μη μου πει κανείς ότι η αλήθεια βρίσκεται στη μέση. Η αλήθεια -όπως μας δίδαξαν οι καλτ ελληνικές ταινίες- βρίσκεται στους Sex Pistols: No future. Είτε μας αρέσει είτε όχι. Και δεν υπάρχει ναι και όχι, όπως θα υποστήριζαν αυτοί που βλέπουν κίνδυνο στα δύο άκρα.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο ξεδιάντροπο από το να είσαι και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ. Τίποτα πιο ακραία αισχρό από το μέσον. Τίποτα πιο ανεύθυνα υπεύθυνο για κάθε κακό που συναντούμε σ' αυτή τη χώρα. Επιστρέφω στην πολιτική για να αναφέρω ως παράδειγμα τον περίφημο μεσαίο χώρο. Ποιος τον όρισε αυτόν τον χώρο; Ποιος τον τοποθέτησε στον μέσον; Με ποια κριτήρια; Παρά τη μετριοπάθεια που κάνει πως υποστηρίζει, εγώ γιατί τον θεωρώ ακραίο; Ποιος χώρος είναι υπεύθυνος για την ακραία κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε; Ποιος είπε πως οι κρυφοφασίστες του μεσαίου χώρου είναι λιγότερο επικίνδυνοι από τους δηλωμένους;

Είμαι άνθρωπος των άκρων. Μέσα μου, όπως και μέσα σε όλους, υπάρχει το καλό και το κακό και προσπαθώ να βρω ισορροπίες και όχι το μέσο δρόμο. Και νιώθω ισορροπημένη όταν βρίσκομαι κοντά στο ένα άκρο, όπως συνηθίζουν να το αποκαλούν. Όπως είναι φυσικό, το άλλο άκρο το απεχθάνομαι. Και το πολεμώ με κάθε τρόπο. Ωστόσο αναγνωρίζω το δικαίωμα του ανθρώπου των άκρων να ζήσει. Ακόμη και του άλλου άκρου. Κι ελπίζω, κάποια στιγμή, τα άκρα να καταλάβουν ότι το πρόβλημα βρίσκεται στη μέση. Κι ότι, για να σταματήσουν οι ακρότητες, αυτή η ψόφια μέση, αυτή η ανούσια μετριότητα, αυτή η ανύπαρκτη ουδετερότητα πρέπει να εξοντωθεί.

Κάποιος πρέπει να καταδικάσει την πλαδαρή βία του μέσου. Κάποιος πρέπει να καταδικάσει τη μετριότητα σε θάνατο. Μπας και ξαναγεννηθούμε.