Δεν είμαι ομοφοβικός, αλλά...

Δεν είμαι ομοφοβικός, αλλά...

Ομοφοβία είναι ο φόβος (έως του σημείου της παθολογικής φοβίας), η αποστροφή, οι διακρίσεις και κάθε είδους αρνητικές στάσεις, αντιλήψεις και συμπεριφορές κατά ατόμων με ομοφυλοφιλική σεξουαλική ταυτότητα. Ο όρος ομοφοβία, πρωτοχρησιμοποιήθηκε το 1969 από τον Αμερικανό κλινικό ψυχολόγο George Weinberg και έγινε γνωστή με το βιβλίο του Society and the Healthy Homosexual (1971).

Η ομοφοβία μπορεί να περιλαμβάνει ακόμη μίσος, εχθρότητα, αποδοκιμασία και απαξίωση της ομοφυλοφιλικής συμπεριφοράς, που οδηγεί στην εκδήλωση της μισαλλοδοξίας. Τα άτομα που ενεργούν με τέτοιους τρόπους περιγράφονται ως ομοφοβικά.

Θα μου πείτε τώρα, τι με έπιασε στα καλά καθούμενα και σας αραδιάζω τον ορισμό της ομοφοβίας. Γιατί αγάπη μου, έχουν βαλθεί να μας τρελάνουν.

Μετά το ομοφοβικό ξέσπασμα του Βερύκιου και την – η θεά να την κάνει – απολογία του, κατά την οποία ισχυρίστηκε πως δεν είναι ομοφοβικός, επανήλθε ξανά στο θέμα μέσα από την εκπομπή του για να μας ενημερώσει πως "τα όσα ειπώθηκαν και όπως ειπώθηκαν – νομικά τουλάχιστον - ΔΕΝ συνιστούν ομοφοβία", δίνοντας μας για μια ακόμη φορά την ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε την ανάγκη για μια αντιρατσιστική νομοθεσία που θα καταδικάζει απερίφραστα την ομοφοβική και τρανσφοβική ρητορική μίσους. Κάτι στο οποίο φυσικά, άνθρωποι σαν τον Βερύκιο και κάτι μισαλλόδοξους παπάδες και πολιτικούς θα αντιτίθενται, καθώς φοβούνται πως θα τους στερήσει το "δικαίωμα" να ξεσπαθώνουν εναντίων μας κάθε φορά που έρχεται στην επικαιρότητα το σύμφωνο συμβίωσης, τα lgbtq δικαιώματα, ή που απλά ένας γκέι θα εκφράζει δημόσια την αγάπη του για τον άντρα του.

Βλέπουμε λοιπόν ένα θέατρο του παραλόγου, όπου άνθρωποι σαν το Βερύκιο, όχι μόνο επιδίδονται σε ομοφοβικά παραληρήματα, αλλά έρχονται μετά να μας κάνουν και μάθημα για το τι συνιστά ομοφοβία και τι όχι.

Να ξέρετε λοιπόν, την επόμενη φορά που θα θέλετε να μάθετε τι είναι ομοφοβία, μην ρωτήσετε ανθρώπους που την βιώνουμε καθημερινά, ούτε οργανώσεις και άτομα που ασχολούνται με την διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας. Ρωτήστε έναν ομοφοβικό στρέιτ άντρα, θα ξέρει καλύτερα.

Λεγόμενα του τύπου "δεν είμαι ομοφοβικός αλλά..." δεν τα ακούμε πρώτη φορά, ούτε μόνο στην ελλάδα. Όταν πρόσφατα, πέρασε νομοσχέδιο στην Αριζόνα των Η.Π.Α το οποίο επιτρέπει σε κάθε επιχείρηση, οργανισμό ή ίδρυμα να αρνηθεί την εξυπηρέτηση lgbtq και άλλων ανθρώπων, ο (δημοκρατικός παρακαλώ) γερουσιαστής Steve Yarbrough, υποστήριξε κατά την διάρκεια της συζήτησης πάνω στο νομοσχέδιο, πως δεν έχει σκοπό την διάκριση. Έχει ως στόχο, την πρόληψη των διακρίσεων εις βάρος των πιστών, γιατί μπορεί σου λέει οι αδερφές να παραβιάζουν την ελεύθερη άσκηση της θρησκείας! 'Οπως και όσοι και όσες δεν θέλουν το σύμφωνο συμβίωσης και τον γάμο για ομόφυλα ζευγάρια λένε επίσης συχνά πως δεν το κάνουν από ρατσισμό, απλά "η κοινωνία δεν είναι έτοιμη" ή "απειλούν την ιερότητα του θεσμού του γάμου".

Βλέπουμε δηλαδή πως όσο αυξάνεται ο κόσμος που θεωρεί την ομοφοβία μη αποδεκτή, τόσο οι άνθρωποι που αντιτίθενται στο να έχουμε ίση μεταχείριση προσπαθούν να μας αποδείξουν πως δεν είναι ομοφοβικοί και ομοφοβικές. Αλλά να, θέλουν απλά να προστατέψουν τους θεσμούς, τα παιδιά, το κοινωνικό σύνολο, απ' το κακό που μπορούμε να τους κάνουμε. Να διατηρήσουν το δικαίωμα να φωνάζουν με κάθε ευκαιρία το πόσο ανώμαλες, επικίνδυνοι και απειλή για την κοινωνία είμαστε. Ή να κάνουν αποδεκτή την χυδαία ομοφοβική ρητορική στα πλαίσια του "χιούμορ", της "πλάκας", της "σάτιρας" ή του θρησκευτικού κηρύγματος.

Κι εμείς είμαστε η "δικτατορία των γκέι" που θέλει ντε και καλά να επιβληθεί και να παρασύρει τον κόσμο στην ακολασία. Μόνο που δεν είναι έτσι. Ισότητα ζητάμε, όχι επιβολή.

Πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβουμε, πως ομοφοβία δεν είναι μόνο το να σε πλακώνουν στο ξύλο. Είναι κάθε μορφή καταπίεσης που δεχόμαστε, κάθε έκφραση μίσους, κάθε αποδοκιμασία και προσπάθεια να μας αποδείξει πως είμαστε κάτι λιγότερο.

Τέτοιου είδους συμπεριφορές, είτε μιλάμε για την άρνηση του νομοθέτη να μας δει ως ίσους και ίσες, είτε για ανθρώπους που θεωρούν ότι μπορούν να σπάνε πλάκα εις βάρος μας, κατά την ταπεινή άποψη της αδερφής που γράφει αυτό το κείμενο αλλά και άλλων, συνιστούν ομοφοβία. Και ούτε αθώες είναι, ούτε ακίνδυνες.

Γιατί τέτοιου είδους πεποιθήσεις και πρακτικές είναι καταπιεστικές. Είναι αυτές που οδηγούν νέα παιδιά (και όχι μόνο) να κλείνονται "στη ντουλάπα". Να φοβούνται να είναι ο εαυτός τους. Να δυσκολεύονται να δεχτούν αυτό που είναι, καθώς βλέπουν πως η πολιτεία τους αντιμετωπίζει ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας και πως ο κάθε τραμπούκος έχει το "δικαίωμα" να σου επιτίθεται επειδή απλά είσαι ο εαυτός σου, περνώντας έτσι το μήνυμα, ότι μάλλον εσύ κάτι δεν κάνεις καλά.

Γιατί ο ρατσιστικός λόγος δεν μένει στις λέξεις αλλά μεταφράζεται συχνά και σε πράξεις, οδηγεί στην καταπίεση, τον αποκλεισμό και την νομιμοποίηση της βίας. Όσο αυτό που είμαστε δεν είναι αποδεκτό, όσο δεν εναντιωνόμαστε σε κάθε τέτοια πράξη, τόσο θα παραμένουν αποδεκτές οι διακρίσεις εναντίων μας.

Γιατί συντηρούν και διαιωνίζουν την αντίληψη πως είμαστε κατώτερες και κατώτεροι και ότι μπορούν να μας φέρονται ως τέτοιους και να μας στερούν βασικά ανθρώπινα δικαιώματα.

Και λυπάμαι, αλλά όποιος και όποια διατυπώνει ή υπερασπίζεται τέτοιες απόψεις και πράξεις, ναι είναι ομοφοβικός και αυτό δεν είναι εντάξει, ούτε μπορεί να πείσει πως δεν είναι. Ομοφοβικές αντιλήψεις και συμπεριφορές μπορεί να είχαμε πολλοί και πολλές κατά καιρούς, αλλά τουλάχιστον, κάποιες και κάποιοι από εμάς το αναγνώρισαν και προσπαθούμε να γίνουμε καλύτεροι.

Χωρίς αλλά.