Το «Δείπνο με φίλους» είναι θεατρικό έργο του Ντόναλντ Μάργκιουλις. Το ανεβάζει στο θέατρο Ιλίσια ο Γρηγόρης Βαλτινός και η φίλη μου η Αργυρώ μου υποσχέθηκε ότι θα με πάει να το δω (αν και όταν της είπα ότι έχει βραβευθεί με Πούλιτζερ μου απάντησε σιβυλλικά «Όλα έχουν πάρει Πούλιτζερ Κρισάκι μου»). Θυμήθηκα το «Δείπνο με φίλους» γιατί χθες είχαμε κι εμείς ένα δείπνο με φίλους. Κι όχι μόνο δείπνο.
Ξεκινήσαμε στο μαγαζί της Αργυρώς, όπου ο συνεταίρος της ο Σπύρος μας έφτιαξε και δοκιμάσαμε τα νέα κοκτέηλ της σεζόν. Μέσα σε δύο ώρες ήπιαμε ποτά που περιέχουν ελληνικό Jägermeister με βάση το δίκταμο Κρήτης, ποτά που συμφωνήσαμε ότι είναι complicated σαν τις σχέσεις της Βίβιαν, ποτά που λιώνουν το γυάλινο ποτήρι καθώς τα πίνεις (ή έτσι νομίζεις) και κουβεντιάσαμε για ανιδιοτελείς και μη συμβούλους πολιτικών, ιδιόρρυθμους συγγραφείς, τα τραπεζώματα που έρχονται τις μέρες των Χρστουγέννων, τον τρόπο μαγειρέματος της γαλοπούλας, ένα bœuf bourguignon που πάντα μας κάνει να γελάμε, τον πρώτο γκέη γάμο στον οποίο θα πάμε (πρέπει άραγε να είναι flamboyant ή μήπως minimal για να σπάνε οι προκαταλήψεις;), τη Γενιά του '30 και άλλα ων ουκ έστι αριθμός.
Το κυρίως ειπείν δείπνο έλαβε χώρα σε ξενοδοχείο της Φιλελλήνων, κοντά στο γραφείο μου. Άλλες δυο ώρες, άλλες χίλιες συζητήσεις: η ιστορική μνήμη, το Ολοκαύτωμα, οι Εβραίοι της Ελλάδας, ο τότε μητροπολίτης Ζακύνθου Χρυσόστομος που όταν του ζητήθηκε από τους Γερμανούς μια λίστα με τους Εβραίους του νησιού απάντησε δίνοντας μια λίστα που περιείχε μόνο το δικό του όνομα, οι Εβραίοι του Θησείου και το Γιουσουρούμ, η Κύπρος, ο Πολύκαρπος Γιωρκάτζης και η χήρα του που παντρεύτηκε τον Τάσο Παπαδόπουλο (αυτόν που ξέθαψαν κάποιοι μουρλοκακόμοιροι, αυτόν που πριν απορρίψει το σχέδιο Ανάν ήταν δικηγόρος του Μιλόσεβιτς), οι γυναίκες και ο σεξισμός στην πολιτική, το μπούστο της Όλγας Κεφαλογιάννη και η ανύπαρκτη κρατική δουλειά για τον τουρισμό, ο αστικός γυμνισμός και η σχέση του με την ελευθερία της έκφρασης (αλλά και με τη δημόσια ούρηση), και το φιλμ "Ο θάνατος ενός γραφειοκράτη" του Τόμας Γκουτιέρεζ Αλέα, το οποίο με τον σατανικά ευρηματικό του μύθο, ρεαλιστικό και ταυτόχρονα παράλογο, είναι μια σύνοψη της ιστορίας του χιούμορ στον κινηματογράφο αφού σχεδόν κάθε σκηνή είναι αναφορά σε κάποια άλλη ταινία (ομολογεί άλλωστε τα δάνειά του αφού αφιερώνεται από τον σκηνοθέτη στους κινηματογραφικούς του προγόνους, μεταξύ των οποίων ο Μπουνιουέλ και ο Ουέλς).
Μα μισό λεπτό; Αυτά συζητάει ο κόσμος όταν τρώει και πίνει; Ναι. Και αυτά (και κάνει και λίγο κουτσομπολιό ενίοτε). Ίσως είμαστε πιο χαοτικοί από άλλους ανθρώπους, αφού καταφέρνουμε να περνάμε με τόση ευκολία από το ένα θέμα στο άλλο, αλλά εγώ μας βρίσκω ενδιαφέροντες κι αξιαγάπητους. Την Αργυρώ με τη σοφή ορμή της, τη Βίβιαν με την προκλητική σπιρτάδα της, το Μιχαλάκη με την υπέροχη δροσιά του, τον Βασίλη με τη σκανδιαλιάρικη διακριτικότητά του, τον Στάθη με την καταπραϋντική, καθησυχαστική σοφία του. Ακόμη κι εμένα με τις αυθάδικες βεβαιότητες που εκτοξεύω προς πάσα κατεύθυνση. Την Ημέρα των Ευχαριστιών σκέφτηκα ότι είμαι ευγνώμων για τους φίλους μου, την οικογένεια που διάλεξα.
Το δείπνο συνεχίζεται, στο ίδιο ή σε άλλο μέρος, με τους ίδιους ή άλλους φίλους. Αλλά θα τρώμε και θα πίνουμε. Γιατί όπως λέει και η Βίβιαν «κάθε τι αξιομνημόνευτο, κάθε τι που κατάφερε να κερδίσει το γέλιο ή το δάκρυ μας, πέρασε σίγουρα από κάποιο τραπέζι».
