Γράφει ο ανώνυμος επαναστάτης την μπαρούφα στον τοίχο: «κανένα πρόβατο δεν σώθηκε βελάζοντας», παραληρεί το χαζοχαρούμενο πλήθος. Γιατί ρε άγνωστε αντάρτη της πορδής, σώθηκε κανένα πρόβατο μη βελάζοντας, χορεύοντας τη μακαρένα, τραγουδώντας τον εθνικό ύμνο της Κίνας, κάνοντας πιρουέτες σε δοκό ισορροπίας; Θα ήσουν σωστός αν έγραφες «κανένα πρόβατο δεν σώθηκε». Τελεία και παύλα. Πάπαλα. Φινίτο. Αυτό ναι, έχει νόημα και μάλιστα βαθύ.
Μόνο που αυτό θα απαιτούσε πάνω από όλα να μπορείς να σκεφτείς χωρίς να μυρίζεις καμένο λάδι. Θα απαιτούσε επιπλέον να σκεφτούν και τα πρόβατα που σε χειροκροτούν. Αλλά αυτό θα τα έβγαζε αυτόματα από την κατηγορία των προβάτων, πράγμα που δεν ξέρω αν το θέλεις τελικά. Διότι ελλείψει προβάτων, τι τσομπάνος θα ήσουν εσύ; Και εννοώ τσομπάνος, όχι βοσκός.
Σκέψου δηλαδή μια μέρα στον κόσμο οι πολίτες να γινόταν περισσότεροι από τα πρόβατα, τι μέλλον θα είχατε εσύ και το σινάφι σου, είτε στέκεται αριστερά, είτε δεξιά, είτε το παίζει επανάσταση κι έτσι, είτε στηρίζεται στην γκλίτσα, είτε περπατά με ανάρριχτη στον ένα ώμο την κάπα - κλασσικό προπολεμικό κουτσαβάκι. Το τι σφαλιάρα σάς περίμενε δεν λέγεται παλληκάρι μου. Σαν το Βέγγο στον Ηλία του 16ου θα γύριζε το κεφάλι σας.
Αλλά βρήκατε και κάνετε, λέτε και γράφετε μαγαρίζοντας τοίχους κάνοντας τη χαζομάρα να αντέχει στον χρόνο και κάτι φοιτητριούλες να έρχονται σε οργασμό επειδή «τα λέτε ωραία». Και ποιος να βρεθεί να καταγγείλει την κοινοτοπία σας; Ποιος να αναδείξει την κενότητά σας και την έλλειψη φαντασίας και έμπνευσης; Ποιος να πει στη φοιτητριούλα ότι τζάμπα χαραμίζει τον αγνό της ενθουσιασμό;
