Όταν γεράσεις κι ασπρίσεις και στον ύπνο βυθιστείς
Καθισμένη δίπλα στη φωτιά, μ’ ένα βιβλίο στο χέρι
Να το διαβάζεις αργά, ν’ αφήνεσαι στων ματιών τις θύμησες
Στο βλέμμα τους, στις χαρακιές σκιές τους

«...Εδώ τώρα

κάθομαι και καπνίζω...

Σαν ένα φουγάρο

ενός πλοίου

που έφυγε...

Όταν σκέφτομαι όλες αυτές τις χιλιάδες άντρες και γυναίκες που κινούνται άσκοπα μες στους τοίχους των σπιτιών τους πασχίζοντας ν' απομονωθούν, να προστατευτούν για λίγες έστω ώρες, νιώθω να με κυριεύει τρόμος και ίλιγγος σαν λογαριάζω πόσες τραγικές ικανότητες περικλείουν τα αδύνατα κορμιά τους.

Είναι προφανές πως οι προσδοκίες περιπλέκουν τη δυνατότητά μας να γίνουμε ευτυχισμένοι, είτε πραγματοποιηθούν είτε όχι.

Αν πραγματοποιηθούν, είμαστε καταδικασμένοι να τις εγκαταλείψουμε για άλλες, νέες και μεγαλύτερες, ώσπου να πέσουμε τυχαία πάνω σε κάποιες που θα μείνουν απραγματοποίητες. Αν εξαρχής δεν πραγματοποιηθούν, τότε υποφέρουμε τον πόνο της απογοήτευσης.

«Αν θες τα παιδιά σου να γίνουν έξυπνα διάβασέ τους παραμύθια. Αν θες να γίνουν εξυπνότερα διάβασέ τους περισσότερα παραμύθια», είχε πει ο Αϊνστάιν και πιθανότατα κάτι να ήξερε παραπάνω.

Είναι γνωστό ότι τα παραμύθια επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό τη νοητική ανάπτυξη των παιδιών και έχουν σοβαρό αντίκτυπο στην ψυχική τους υγεία. Αυτός είναι ένας από τους βασικούς λόγους που τα λατρεύουμε, που με αυτά μεγαλώσαμε εμείς, οι γονείς, αλλά και μεγαλώνουν σήμερα τα παιδιά μας.

Εγώ δεν είμαι εγώ

αλλά εκείνος

που βαδίζει πλάι μου και δεν μπορώ να δω

Πανάρχαιες ἐλιές, κούφιοι κορμοὶ συστραμμένοι·

τὸ δύστυχο σταχτί· τὸ καπνισμένοι κίτρινο·

ἴσκιοι τῶν σύννεφων στοὺς ἀπέναντι λόφους.

Εἶναι ὁρισμένοι στίχοι-κάποτε ὁλόκληρα ποιήματα-
ποὺ μήτε ἐγὼ δὲν ξέρω τί σημαίνουν. Αὐτὸ ποὺ δὲν ξέρω
ἀκόμη μὲ κρατάει. Κι ἐσὺ ἔχεις δίκιο νὰ ρωτᾷς.

Μάρτυρες γιὰ τὰ λάθη σου δὲν εἶχες. Μόνος μάρτυρας

ὁ ἴδιος ἐσύ. Τὰ τακτοποίησες, τὰ μονόγραψες, τὰ σφράγισες

σὲ λευκοὺς πάντοτε φακέλους σὰ νὰ ἑτοίμαζες

Ἤρθαν οἱ πρῶτες βροχές. Ἄλογα μουσκεμένα

Στέκονται κάτω ἀπ᾿ τὰ δέντρα μὲ μισόκλειστα μάτια

Κάνοντας πὼς μασᾶνε λίγο ξερὸ χορτάρι

Μέσα στὴ φθινοπωρινή τους ἄνοια. Ἡ Μαρία