Ζούμε σε μία εποχή που έχουμε εκλογικέψει τα πάντα. Καλούμαστε να δώσουμε απαντήσεις και εξηγήσεις για όλα. Για τις επιλογές μας, για τις συναναστροφές μας. Ζούμε σε μια κοινωνία που έχει τους καλύτερους κριτές και σχολιαστές. Είναι σαν να είσαι σε έναν διαγωνισμό που έχει την καλύτερη κριτική επιτροπή αλλά οι διαγωνιζόμενοι… δεν.
Βγάζουμε βιαστικά συμπεράσματα και κρίνουμε τους διαγωνιζόμενους με βάση τα δικά μας βιώματα. Λείπει η ενσυναίσθηση. Σκεφτόμαστε πάντα τι θα κάναμε εμείς και κρίνουμε τους άλλους με άξονα αυτά που έχουμε ζήσει εμείς και όχι εκείνοι.
Δεν φοράμε πια τα παπούτσια του άλλου. Δεν έχουμε αναλογιστεί πως θα ήταν να κάναμε τα δικά τους βήματα, να έχουμε βαδίσει στα δικά τους μονοπάτια. Γι αυτό και δεν καταλαβαίνουμε πια τους γύρω μας. Όλη μας η ζωή περιστρέφεται γύρω από το τι έχουμε ζήσει εμείς. Γύρω από το τι σκεφτόμαστε εμείς. Ποτέ μα ποτέ δεν γυρνάμε το κεφάλι να κοιτάξουμε δίπλα μας.
Και έτσι δεν καταλαβαίνουμε. Δεν καταλαβαίνουμε γιατί κάποιοι άνθρωποι μπορεί να αντιδρούν διαφορετικά από εμάς. Δεν καταλαβαίνουμε πότε τους πληγώνουμε, πότε τους προδίδουμε. Το βλέμμα μας κοιτάει μόνο μπροστά και τραβάει έναν μοναχικό δρόμο ευθεία. Καθηλωμένοι, κοιτάμε μόνο ευθεία.
Ίσως όμως το πιο ατυχές στην εποχή μας είναι το ότι δεν καταλαβαίνουμε πότε και γιατί κάποιοι άνθρωποι αγαπούν. Έχει εκλείψει η έννοια της αγάπης χωρίς hidden agenda. Πρέπει πάντα κάτι να τρέχει. Δεν μπορούμε πια ούτε να την δώσουμε ούτε να την δεχτούμε ακριβώς γι αυτό γιατί δεν καταλαβαίνουμε τους γύρω μας και δεν τους αποδεχόμαστε για αυτά που έχουν ζήσει και έχουν διαμορφώσει τη ψυχή τους. Μιλάμε όλοι τόσες ξένες γλώσσες αλλά δεν καταλαβαίνουμε και δεν μπορούμε να μιλήσουμε στη γλώσσα της αγάπης. Αυτό τον κώδικα επικοινωνίας που όντως θα φέρει τους ανθρώπους κοντά.
Μέσα στην καχυποψία και την κακία που χαρακτηρίζουν την κοινωνία μας συχνά δεν μπορούμε να δεχτούμε την αγάπη μέσα στη ζωή μας. Ίσως γιατί λόγω δικών μας φορτίων και ανασφαλειών πιστεύουμε ότι δεν την αξίζουμε στην πιο αγνή μορφή της. Πρέπει κάτι να τρέχει, κάποιος λόγος να υπάρχει. Νομίζουμε ότι όλοι θέλουν να κερδίσουν κάτι από εμάς, κι όμως υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν για να δώσουν και όχι να πάρουν.
Το θεωρούμε απίθανο μέσα στη ζούγκλα που ζούμε να μας αγαπήσει κάποιος για αυτό που είμαστε και συχνά τον κοιτάμε με καχυποψία.
Και κάπου εδώ έρχεται και η απάντηση στην αρχική ερώτηση του άρθρου: Οι άνθρωποι μας αγαπάνε για το χαμόγελο μας, για τις όμορφες στιγμές που μπορούμε να ζήσουμε και ζούμε μαζί τους, οι άνθρωποι μας αγαπάνε για αυτό που είμαστε, οι άνθρωποι μας αγαπάνε για όλα αυτά που κάνουμε αυθόρμητα στην καθημερινότητά μας και εμείς μπορεί να μην τα έχουμε παρατηρήσει καν. Οι άνθρωποι μας αγαπάνε για το πως γελάμε, για το πως μπορεί ξαφνικά να μουτρώνουμε, για τα νεύρα που μπορεί να έχουμε επειδή ξυπνήσαμε νωρίς. Γι αυτό αγαπάνε πραγματικά οι άνθρωποι. Για τις καθημερινές μικρές στιγμές και για την αλήθεια. Γιατί βλέπουν αυτό που πραγματικά είμαστε και δεν τους τρομάζει, δεν τους φοβίζει αλλά το χαίρονται.
Γιατί η αγάπη δεν είναι καρδούλες, δεν είναι λέξεις, δεν είναι κουβέντες, δεν είναι δώρα, δεν είναι χρήματα, δεν είναι υλικά. Η αγάπη για να υπάρξει πρέπει να είναι σε πλήρη επαφή με την αλήθεια. Η αγάπη είναι η ζωή μας, η καθημερινότητα μας. Και γι αυτό αγαπάνε πραγματικά οι άνθρωποι. Γι αυτό συμβιβάζονται και τσαλακώνουν τον εγωισμό τους. Γιατί κάπως κάπου έχουν δει την αλήθεια και πιστεύουν σε αυτήν. Και είναι δύσκολο όταν έχεις δει την αλήθεια να σου επιβληθεί να ζεις στο ψέμα. Οι άνθρωποι δεν αγαπάνε για ένα μήνα, για ένα χρόνο, για δυο χρόνια, οι άνθρωποι δεν αγαπάνε με στόχο κάποια στιγμή να σταματήσουν να αγαπήσουν.
Τώρα πόσοι άνθρωποι αγαπάνε πραγματικά στην σημερινή κοινωνία, για αυτό αφήστε με να έχω τις αμφιβολίες μου. Λίγοι πολύ λίγοι. Γιατί δυστυχώς έχουμε συνδέσει την αγάπη με κάτι χρησιμοθηρικό. Νομίζουμε ότι οι άνθρωποι αγαπάνε για να κερδίσουν κάτι και έτσι μένουμε καθηλωμένοι και δεν μπορούμε ούτε να δώσουμε αγάπη ούτε να την δεχτούμε. Αλαζονεία. Νομίζουμε ότι είναι περιττή. Φοβόμαστε να αφεθούμε ελεύθεροι και να επενδύσουμε. Φοβόμαστε να εκφραστούμε. Νομίζουμε ότι μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα μόνοι μας και ότι δεν μας χρειάζεται. Είναι πολύ σκληρός ο κόσμος εκεί έξω για να νομίζουμε ότι θα καταφέρουμε όλα μόνοι μας.
Και κάπου εκεί το χάνουμε, δεν έχουμε καταλάβει την αξία της αγάπης και τον λόγο ύπαρξης της. Αμφιβάλλουμε. Αρνούμαστε να δεχτούμε ότι κάποιοι άνθρωποι έτσι είναι. Ότι έχουν ιδανικά και ηθική και το κάνουν απλά γιατί το αισθάνονται και έχουν μέσα τους έκδηλο το συναίσθημα της αλήθειας.
Και όπως μου αρέσει να κάνω θα κλείσω με αναφορά σε ένα τραγούδι που χαρακτηρίζει τον κόσμο μας. Οι άνθρωποι αγαπάνε γιατί… “Oh, baby, baby, it's a wild world…”
Γι αυτό αγαπάνε οι λίγοι άνθρωποι που αγαπάνε στην εποχή μας. Γιατί εκεί έξω είναι μια ζούγκλα , μια μάχη, μία αρένα, ένα ρινκ και θέλουν να τον κάνουν ομορφότερο. Και αν δεν μπορούν να αλλάξουν όλον τον κόσμο, τους αρκεί να αλλάζουν τον κόσμο αυτών που αγαπούν. Because baby it’s a wild world. Just remember there’s a lot of bad and beware. ( Wild world, Cat Stevens)
Photo: Elliott Erwitt,Acropolis Museum, 1963
