Όχι πολύ καιρό πριν είχα αρθρογραφήσει σχετικά με την απούσα ανωτάτη ιδιωτική εκπαίδευση από την Ελλάδα. Στο παρόν άρθρο πήρα την απόφαση, μετά από αρκετή σκέψη, να μιλήσω ανοιχτά για τα μεγάλα προβλήματα, που αντιμετωπίζει το δημόσιο ελληνικό Πανεπιστήμιο με αφορμή τις συμπεριφορές και τις αντιδράσεις, που προκάλεσαν οι αίσχιστες ενέργειες τριών βουλευτών της Αξιωματικής Αντιπολιτεύσεως μαζί με τους γνωστούς-αγνώστους συν αυτώ τραμπούκους στο Πανεπιστήμιο Αθηνών λίγες μέρες πριν.
Εδώ και πολλά χρόνια το ελληνικό δημόσιο Πανεπιστήμιο, ο κορμός της τριτοβάθμιας εκπαιδεύσεως στη χώρα μας απολαμβάνει το λεγόμενο Πανεπιστημιακό Άσυλο. Θα χρησιμοποιήσω έναν απλό ορισμό, ώστε να στηρίξω την περαιτέρω επιχειρηματολογία μου:
Το Πανεπιστημιακό Άσυλο, Ακαδημαϊκό Άσυλο ή Άσυλο χαρακτηρίζει την ακαδημαϊκή ελευθερία στην έρευνα και διδασκαλία, καθώς και την ελεύθερη έκφραση και διακίνηση των ιδεών μέσα σε πανεπιστημιακούς χώρους. Το άσυλο αναγνωρίζεται για την κατοχύρωση των ακαδημαϊκών ελευθεριών και για την προστασία του δικαιώματος στη γνώση, τη μάθηση και την εργασία όλων ανεξαιρέτως των μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας των ιδρυμάτων και των εργαζομένων σε αυτά, έναντι οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει.[1]
Ακαδημαική ελευθερία στην έρευνα και την διδασκαλία. Προφανώς όσοι κινούμαστε στα πλαίσια των Πανεπιστημίων, όσοι θέλουμε να θεωρούμε εαυτούς ως εν δυνάμει επιστήμονες, δεν μπορούμε παρά να αποδεχόμαστε την ελευθερία έκφρασης στην έρευνα και την διδασκαλία. Η ελευθερία λόγου, ένα βασικό δικαίωμα, που καθιέρωσε ο Διαφωτισμός και οι φιλελεύθερες ιδέες είναι και θα πρέπει να είναι αναπόσπαστο κομμάτι του πανεπιστημιακού credo.
Ελεύθερη έκφραση και διακίνηση των ιδεών μέσα σε πανεπιστημιακούς χώρους. Ποιος είναι, που θα αρνηθεί σε έναν Έλληνα πολίτη την ελευθερία της ιδεολογικής εκφράσεως; Η Δημοκρατία είναι ανεκτική ακόμη και απέναντι στους εχθρούς της. Έτσι, ακόμη και ο ακροδεξιός φασίζων λόγος καθώς και ο ακροαριστερός, αναρχίζων και κομμουνιστικός λόγος, όλες εν γένει οι ρητορικές, που θέλουν την ανατροπή της Δημοκρατίας ιδεολογικά και δομικά, μπορούν να εκφράζονται ελεύθερα. Πόσο μάλλον όλες οι υπόλοιπες θεσμικές και κοινοβουλευτικά κατοχυρωμένες ιδεολογίες.
Μέχρι εδώ όλα καλά. Αλλά, το Άσυλο εφαρμόζεται με την ανωτέρω διατυπωθείσα φύση του κατά τον νόμο στα ελληνικά Πανεπιστήμια; Ο γράφων υποθέτει, ότι δεν είναι ο μόνος που η λέξη ‘’άσυλο’’ του φέρνει στο μυαλό τραμπουκισμούς, εξω-πανεπιστημιακούς ανθρώπους να κινούνται ελεύθερα εντός των Σχολών, εγκληματικές συμπεριφορές να εξελίσσονται ελεύθερα και άλλα τέτοια. Πραγματικά το Άσυλο στο ελληνικό Πανεπιστήμιο μόνο τέτοιες συμπεριφορές και πράξεις φαίνεται να εξυπηρετεί. Εδώ, λοιπόν, αρχίζει η ιδεολογική και αμφιλεγόμενη συζήτηση περί αυτής της διάταξης.
Τάσσομαι υπέρ της εφαρμογής του νόμου στη περίπτωση του ακαδημαικού ασύλου, όπως αυτό προστατεύεται με το Άρθρο 3 του Νόμου 1549/2007 (ΦΕΚ Α 69/20.03.2007). Ο ορισμός, που δώσαμε, ακολουθεί το πνεύμα αυτού του άρθρου. Η εφαρμογή του νόμου στην ολότητά του θα πρέπει να καταργήσει την ψευδή και διαστρεβλωμένη κατάσταση και εφαρμογή του Ασύλου, όπως την ξέρουμε σήμερα. Πως θα το καταφέρουμε αυτό; Με την λήψη μέτρων προστασίας των χώρων των Πανεπιστημίων. Ήρθε η ώρα να υπάρξει περιφρούρηση των Σχολών, συστήματα ασφαλείας με ειδικές κάρτες-ταυτότητες (ID) και φυσικά με την παρουσία οργάνων, που θα επιβάλλουν την τάξη. Εάν αυτά τα σώματα θα προέρχονται από ιδιωτικές εταιρίες (security) ή θα ανήκουν στην Ελληνική Αστυνομία λίγη σημασία έχει για μένα.
Φυσικά ακόμη και δεξιές συντηρητικές Κυβερνήσεις δεν ετόλμησαν να επιβάλλουν την παρουσία οργάνων τάξης στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα και Ανώτατα Τεχνολογικά Ιδρύματα μέχρι σήμερα. Άρα γε η παρουσία τους θα εμπόδιζε την ελεύθερη διακίνηση ιδεών; Θα εμποδίζει την ελεύθερη πανεπιστημιακή γνώμη και έρευνα; Η απάντηση πηγάζει από τη λογική και είναι ένα ηχηρό ‘’Όχι’’. Γιατί, λοιπόν, δεν πράττουμε το αυτονόητο, ώστε και η ελληνική πανεπιστημιακή ζωή να ευθυγραμμιστεί με την ευρωπαική εμπειρία; Φυσικά στην Ευρώπη τα Ιδιωτικά Πανεπιστήμια είναι θεσμοθετημένα, τα συστήματα ασφαλείας κοινός τόπος καθώς και η τάξη, η ασφάλεια της σωματικής ακεραιότητας των φοιτητών και των φοιτητριών.
Ας πάρουμε ένα παράδειγμα, που πηγάζει από την εμπειρία του γράφοντος. Είναι δυνατόν να εισβάλλουν χρήστες ναρκωτικών μέσα σε αίθουσα, που εκτελείται πανεπιστημιακό μάθημα και να απειλείται η υγεία των μαθητών και του διδακτικού προσωπικού; Η λύση, λοιπόν, είναι να ολοκληρώνονται τα μαθήματα μία ώρα νωρίτερα (στις 22.00 αντί για τις 21.00) ή να υπάρχουν δυνάμεις, που θα απαγορεύουν τέτοια φαινόμενα και θα τα προλαμβάνουν;
Η Αξιωματική Αντιπολίτευση έδειξε πως δεν αγαπά τη Δημοκρατία για ακόμη μία φορά. Η σταλινική φασίζουσα πλευρά της φάνηκε καθαρά έτι μία φορά. Ο τραμπουκισμός των τριών Βουλευτών του στο Πανεπιστήμιο Αθηνών από κοινού με την νεολαία του ΣΥ.ΡΙΖ.Α δείχνει ένα κόμμα, που δεν θέλει την εφαρμογή του ορθού Ασύλου, σύμφωνα με το άρθρο και το πνεύμα του νόμου αλλά θέλει την συνέχιση της καταστάσεως παρακμής, που βιώσαμε και συνεχίζουμε να βιώνουμε.
Οφείλω να εκφράσω σε αυτό το σημείο την αντίθεσή μου με την ύπαρξη κομματικών παρατάξεων στα ελληνικά Πανεπιστήμια. Παρατάξεις με οποιοδήποτε χρώμα δεν έχουν τίποτε να προσφέρουν στις καθημερινές ακαδημαικές διεργασίες. Συνελεύσεις αχρωμάτιστων φοιτητών θα έλυναν πολύ περισσότερα προβλήματα από τις παρούσες δήθεν ‘’πολιτικές δυνάμεις’’ των Πανεπιστημίων. Πόσο μάλλον όταν συγκεκριμένες εξ αυτών δημιουργούν συνεχώς προβλήματα στην ομαλή ροή των πανεπιστημιακών υποχρεώσεων και ζητημάτων.
Ας κλείσουμε με μία αναφορά στις καταλήψεις. Πολλές φορές έχει ειπωθεί από νομικούς και ειδικότερους του γράφοντος σε τέτοια θέματα, ότι η κατάληψη δεν αποτελεί δικαίωμα. Είναι μία ποινικά αξιόποινη πράξη και δύναται να διωχθεί ποινικά. Έχοντας καταλάβει αυτό θα πρέπει επιπροσθέτως να κατανοήσουμε, πως οι καταλήψεις στερούν τη δυνατότητα μάθησης από τους σπουδαστές, που αγαπούν την σχολή και το αντικείμενο σπουδών τους. Πολλές φορές δε έχουν τραγικότερα αποτελέσματα με την απώλεια ολόκληρων εξαμήνων. Η παρουσία τάξης και αναλόγων οργάνων στα Πανεπιστήμια θα λύσει και τούτο το ζήτημα, που αποτελεί ελληνική ιδιαιτερότητα και δεν παρατηρείται σε όλες τις ευνομούμενες χώρες του Εξωτερικού.
Συνοψίζοντας, οφείλουμε να εφαρμόσουμε το Πανεπιστημιακό Άσυλο ως Άσυλο Ιδεών και Ελεύθερης Εκφράσεως και όχι ως Άσυλο Ανομίας. Επιπροσθέτως πρέπει, επί τέλους, να υπάρξει ορθή φύλαξη και περιφρούρηση των ιδρυμάτων από ανάλογα συστήματα και ειδικό προσωπικό. Τέλος, οι καταλήψεις, το αυθαίρετο και φασίζον αυτό φαινόμενο, που επιβάλλει την άποψη των λίγων σε χιλιάδες φοιτητές οφείλει να καταπολεμηθεί με τα θεσμικά και νομικά μέσα, που υπάρχουν. Αυτές οι επιταγές πρέπει να εφαρμοστούν Τώρα από μία φιλελεύθερη και συντηρητική Κυβέρνηση, τώρα, που το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολιτεύσεως έδειξε τα πραγματικά του χρώματα και σε αυτό το τομέα.
Υ.Γ. Ένα μπράβο στον Πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών, Θ.Φορτσάκη για τις προσπάθειες, που καταβάλλει για την εφαρμογή των νομικών διατάξεων καθώς και στον Πρύτανη του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ.Μήτκα για τις φιλότιμες και αξιέπαινες ανάλογες προσπάθειες.
[1] Βικιπαίδεια, η ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια, "Πανεπιστημιακό Άσυλο’’
