-Τότε… λέει σκεφτικός ο Ίκαρος, αφού μόνο φαρμάκια δίνει, να μη δοξαστώ. Ν’ απαρατήσω την Τέχνη. Ε;

-Για τους θεούς, Ίκαρε! Μη! Ξέρεις τι είναι Τέχνη; Κοίταξες γύρω σου; Αν δεν ουρλιάζουμε, αν δεν βρυχιόμαστε, αν δεν ξεσκιζόμαστε… ξέρεις ποιος βοήθησε σε αυτό; Η Τέχνη. Αυτή είναι που υπόταξε μέσα μας το θηρίο… Και ποιο θηρίο, το πιο αρπαχτικό απ’ όλα, τον άνθρωπο. Ναι, πιο αρπαχτικό, γιατί ήταν οπλισμένο και με νου. Βλέπεις;… Λέω «οπλισμένο», δε λέω «προικισμένο», γιατί στα πολύ παλιά χρόνια –επειδή οι άνθρωποι αλληλοτρώγονταν- όλα τα ‘καναν όπλα.

Πλάθουμε φαντασιώσεις που μας απομακρύνουν από την αλήθεια μας, υιοθετούμε ρόλους, ταυτιζόμαστε με συνήθειες που δεν είναι δικές μας.

Ως παιδιά καταφεύγαμε στη φαντασίωση. Πλάθαμε εκεί ένα μυστικό κόσμο όπου δημιουργούσαμε σε αυτόν σκέψεις, συναισθήματα, εικόνες. Αυτό αρχικά μας προστάτευσε από συναισθήματα που δεν μπορούσαμε να διαχειριστούμε, μας έμαθε να δημιουργούμε στη φαντασία μας συνθήκες υγιείς όπου σαν μεγάλοι θα μπορούσαμε να τις δημιουργήσουμε στην πραγματικότητα.

«Ζωή χωρίς αμαρτία είναι ζωή… εν τάφω.

Γιατί η αμαρτία είναι ο μπούσουλας, η μουσούδα της ζωής που ψάχνει να βρει την έκπληξη, την περιπέτεια της χαράς και της αγάπης, κι ύστερα, σαν δεν υπάρξει η αμαρτία, πώς θα υπάρξει η γλυκιά συγχώρεση;

Η μεγαλύτερη αμαρτία είναι να μην κάνεις αμαρτία στη ζωή σου, να μην κοσμήσεις την πλάση με τις κρυφές επιθυμίες και τα μεράκια σου. Δεν υπάρχει αμαρτία, μόνο ύβρις υπάρχει, κι απ’ αυτήν είναι αβάσταχτα φορτωμένη η κάθε μέρα του ανθρώπου.»

Πολλές φορές είπα στον εαυτό μου: «Μα ίσως κάτι μου διαφεύγει, ίσως κάτι δεν μπόρεσα να καταλάβω. Δεν είναι δυνατόν αυτή η κατάσταση της απόγνωσης να είναι κοινή σε όλους τους ανθρώπους».

Κι έψαξα να βρω μια απάντηση στα ερωτήματα μου σ' όλους τους κλάδους της γνώσης που κατέκτησε ο άνθρωπος.

Ο διεφθαρμένος αισθάνεται μέσα του την ηθικήν υπεροχήν του ακεραίου, υποχρεούται ναν τον σέβεται, και τον αποφεύγει όμως.

Η συντροφιά άλλου διεφθαρμένου όμοιού του με τον οποίον συμπαθεί, τού είναι αρμοδιώτερη.

«- Καπετάνιε, ανησυχώ πολύ λόγω της καραντίνας που μας επιβάλλεται στο λιμάνι.

– Τι σας ανησυχεί, αγαπητέ; Δεν έχετε αρκετό φαγητό; Δεν έχετε αρκετόν ύπνο;

– Δεν είναι έτσι, καπετάνιε. Δεν μπορώ να κατέβω απο το πλοίο, δεν μπορώ να πάω στην ξηρά και δεν αντέχω να μην μπορώ να αγκαλιάσω την οικογένειά μου.

Όλη τη νύχτα κοιμήθηκα μαζί σου

κοντά στη θάλασσα, στο νησί

(…) Ο ήρωάς μας ήταν δίπλα μας. Καθισμένος στον καναπέ του ασύλου μου.

Και μας έταζε: «Στη ζωή του παιδιού μου. Όποια έρχεται μαζί μου ολοκληρώνει (αυτό συνάδει με καμπινέ και με Νιαγάρα) από δεκαπέντε ως είκοσι φορές. Μπορεί εσείς να γελάτε τώρα, αλλά αυτό συμβαίνει πάντα. Στη ζωή του παιδιού μας, το ξαναλέω. Όλες μου το παραδέχτηκαν…»

Ποτέ δεν ξέρεις τι περνάει κάποιος μέσα του και κανείς δεν πρέπει ποτέ να κάνει υποθέσεις ή κρίσεις.

Όταν βιώνετε μία ψυχική διαταραχή και χαρακτηρίζεστε από υψηλή λειτουργικότητα, συχνά μπορεί να μη ληφθεί σοβαρά η περίπτωσή σας από τους ψυχολόγους, τους ψυχιάτρους και τους άλλους ανθρώπους γύρω σας. Μπορεί να θεωρηθεί ότι δεν "είστε τόσο άσχημα" όσο κάποιος άλλος ή ότι η διαταραχή δεν πρέπει να είναι τόσο σοβαρή αν είστε σε θέση να έχετε μία καλή λειτουργικότητα. Αυτός όμως είναι ένας επιζήμιος τρόπος για να αντιμετωπίζετε την κατάσταση.

Το κείμενο που ακολουθεί κέρδισε το πρώτο βραβείο στον 1ο Πανελλήνιο μαθητικό διαγωνισμό δοκιμίου-έκθεσης με θέμα «Το σχολείο που ονειρευόμαστε».