Το σχολείο που ονειρεύομαι είναι αυτό που έχω εδώ κι έναν χρόνο. Είναι αυτό που με έμαθε να αγαπώ τον εαυτό μου, να τον εκτιμώ. Είναι αυτό που με δίδαξε πως μπορώ κι εγώ να περιμένω καλύτερες μέρες στη ζωή μου κι ότι δεν τέλειωσαν όλα εκείνη τη στιγμή που με έριξαν μέσα σε μια φυλακή. Εδώ οι μαθητές περιμένουμε με λαχτάρα να ξημερώσει η καινούργια μέρα για να έρθουμε στο σχολείο, κι ούτε που βγαίνουμε διάλειμμα, για να προλάβουμε να μάθουμε όλα αυτά που χάσαμε τόσα χρόνια. Κι όταν έρχονται οι γιορτές, λυπόμαστε που αναγκαζόμαστε να μένουμε μόνοι και διψασμένοι για γνώση ως τη στιγμή που το σχολικό κουδούνι θα ηχήσει ξανά στ’ αυτιά μας και η χαρά θα έρθει και θα θρονιαστεί πάλι στην καρδιά.

Αν από την αρχή της ζωής μας είχαμε αντιληφθεί την αξία του σχολείου, αυτή τη στιγμή θα νιώθαμε ίσοι με τους υπόλοιπους μαθητές και θα διεκδικούσαμε κι εμείς μια θέση στην κοινωνία.

Προσωπικά, δεν θα είχα κυνηγήσει ποτέ το εύκολο χρήμα. Δεν θα είχα στηρίξει ολόκληρη τη ζωή μου σε ένα ψέμα και δεν θα είχα ακολουθήσει τη λάθος διαδρομή. Δεν θα είχα μάταιες ελπίδες και δεν θα πίστευα σε ψεύτικες υποσχέσεις. Από τότε που ανακάλυψα τη γνώση νιώθω το μυαλό μου ελεύθερο και την ψυχή μου γεμάτη. Έμαθα να αντέχω να ζω δίχως τους ανθρώπους και τα πράγματα που αγαπώ, συνειδητοποίησα τα λάθη μου, άρχισα να διεκδικώ ξανά το μέλλον, που νόμιζα πως δεν δικαιούμαι να έχω. Νιώθω σεβασμό για τους άλλους και τους κοιτώ ίσια στα μάτια. Έμαθα να κυνηγώ τα πράγματα που έχουν διάρκεια κι όχι αυτά που φαντάζουν όμορφα και γρήγορα χάνονται. Κι είμαι εγώ ένας από τους τσιγγάνους στον καταυλισμό που έστειλα το παιδί μου στο σχολείο για να μην κάνει τα λάθη που από αγραμματοσύνη έκανα και να μην πάψει ποτέ να διεκδικεί τη ζωή και να την ονειρεύεται.

Κώστας Σ., μαθητής του Γυμνασίου Φυλακών Κασσαβέτειας, νικητής, στον 1ο Πανελλήνιο μαθητικό διαγωνισμό δοκιμίου-έκθεσης με θέμα «Το σχολείο που ονειρευόμαστε»