Β. Ραφαηλίδης – Ο χρόνος του Νεύτωνα είναι Θεός

Β. Ραφαηλίδης – Ο χρόνος του Νεύτωνα είναι Θεός

ΜΕΧΡΙ τον Νεύτωνα, και με εξαίρεση τους ειδωλολάτρες που είναι οι πιο λογικοί απ’ όλους τους θρησκευόμενους, οι άνθρωποι αναζητούν τον Θεό πέρα από τη φύση, σε μια περιοχή καθαρά πνευματική, που δεν έχει μέσα της ίχνος ύλης.

Ο Νεύτων, αν και Εβραίος, δεν έχει καμιά σχέση με τον ιουδαϊκό ευσεβισμό και δεν μελετάει τη Βίβλο. Μελετάει, όμως, τη φύση και λέει πως αυτή είναι η δική του Βίβλος. Οταν, μάλιστα, διατυπώσει τους νόμους της βαρύτητας θα τολμήσει να πει πως βρήκε ένα μαθηματικό τρόπο για την επιστημονική διατύπωση της πνευματικής και ως εκ τούτου αόρατης οντότητας, που οι άνθρωποι ονομάζουν Θεό.

Ο ΑΪΝΣΤΑΙΝ με τη θεωρία της σχετικότητας θα φτάσει πάρα πολύ κοντά στο ιδανικό του Νεύτωνα, που ήταν η αντικατάσταση της θεολογίας με την επιστήμη. Αλλά οι μαθηματικοί του τύποι έχουν δύο αναγκαίους για τη θεωρία του όρους, το χώρο και το χρόνο, ενώ μια εξίσωση που θα εξέφραζε με μαθηματικό τρόπο την έννοια της θεότητας θα έπρεπε να έχει στο δεύτερο σκέλος της έναν μόνο, πάρα πολύ απλό και στοιχειώδη όρο.

ΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ, τρελοί και γνωστικοί, δεν θα παραιτηθούν ποτέ από την προσπάθεια να καταλήξουν κάποτε σε έναν και μοναδικό μαθηματικό τύπο, που να εμπεριέχει το τεράστιο πλήθος όλων των μαθηματικών εξισώσεων, διά των οποίων διατυπώνονται με τους τρόπους και τις μεθόδους των μαθηματικών, της βασίλισσας των επιστημών, όλοι οι φυσικοί νόμοι. Σε μια τέτοια περίπτωση, η μία και μοναδική εξίσωση, που θα εξέφραζε τον ένα και μοναδικό, βασικό, ουσιώδη και πρωταρχικό φυσικό νόμο, σίγουρα θα παρέπεμπε σ’ αυτό που οι άνθρωποι ονομάζουν Θεό.

Ο ΑΪΝΣΤΑΙΝ διατύπωσε και με δημοσιογραφικό τρόπο, ας το πούμε έτσι, το παλιό, το νευτώνειο, αλλά και το νεότερο, το δικό του ιδανικό. Οταν ρωτήθηκε αν πιστεύει στον Θεό απάντησε ναι, αλλά με την προϋπόθεση πως θα ορίσουμε τον Θεό σαν το άθροισμα των νόμων της φύσης. Με τον τρόπο του Αϊνστάιν στον Θεό πιστεύουν και οι… άθεοι.

Ο ΝΕΥΤΩΝ, που κατέβασε τον Θεό από το χώρο του πνευματικού στο χώρο του υλικού, σκόνταψε σε δύο έννοιες που είναι μεν ιδιότητες της ύλης αλλά δεν είναι υλικές καθεαυτές Ούτε χώρος καθεαυτός υπάρχει ούτε χρόνος καθεαυτός υπάρχει. Το μέτρο δεν μετράει χώρο, αλλά έκταση, δηλαδή το συγκεκριμένο χώρο που καταλαμβάνει ενα συγκεκριμένο αντικείμενο. Και το ρολόι δεν μετράει χρόνο, αλλά διάρκεια, δηλαδή το χρόνο που παρεμβάλλεται, που εγκλωβίζεται ανάμεσα σε μια αρχή και ένα τέλος. Ο χρόνος δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος. Το ίδιο και ο χώρος, που κάλλιστα θα μπορούσαμε να τον φανταστούμε εντελώς άδειο, κάπου πέρα από το πέρας του Σύμπαντος.

ΑΝ ο χρόνος και ο χώρος δεν έχουν αρχή και τέλος τότε έχουν τις δύο κύριες ιδιότητες που οι άνθρωποι αποδίδουν στον άναρχο και άπειρο Θεό. Συνεπώς, λέει ο Νεύτων, ο Θεός είναι μείγμα χρόνου και χώρου. Ο δρόμος για τον Αϊνστάιν έχει ήδη ανοίξει από τότε. Η θεωρία της σχετικότητας θα εξαρτήσει απολύτως το χώρο από το χρόνο (και αντιστρόφως), θα κάνει δηλαδή σχετικές τις δύο έννοιες. Τώρα, πλέον, μιλούμε για χρονοχώρο και όχι για χρόνο και χώρο χωριστά. Το ρολόι μετράει και χώρο, το μέτρο μετράει και χρόνο. Στην οριακή ταχύτητα του φωτός ο χρόνος σταματάει. Συνεπώς, αν φανταστούμε τον πέρα από το Σύμπαν χώρο γεμάτο φως και τίποτα άλλο, τότε καταλήγουμε στη χριστιανικά ορθόδοξη άποψη πως ο Θεός είναι φως και τίποτα άλλο.

Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ είναι μια αποπνευματοποιημένη και ηθικοποιημένη παραλλαγή της αρχαίας ηλιολατρείας και του μιθραϊσμού. Πράγμα που συμβολοποιείται και με το φωτοστέφανο των αγίων. Εδώ, το φως βγαίνει μέσα από τον άγιο, δεν έρχεται από κάποια φωτιστική πηγή έξω απ’ αυτόν. Αυτό σημαίνει πως ο άγιος έχει μέσα του το φωτοδότη Θεό, και συνεπώς δεν έχει ανάγκη είτε από τον έξω απ’ τον κοινό πιστό ευρισκόμενο Θεό, είτε από τη ΔΕΗ για να τον φωτίσει. Η αυτοτροφοδοσία του αγίου με φως είναι ο λόγος που στις βυζαντινές αγιογραφίες δεν υπάρχουν σκιές. Για να υπάρξει σκιά, το φως πρέπει να έρχεται από μια φωτιστική πηγή έξω από το φωτιζόμενο αντικείμενο. Ο ηλεκτρικός λαμπτήρας, όπως και ο αγιογραφημένος άγιος, δεν έχει σκιές όταν είναι αναμμένος.

ΚΑΤΑ τον Νεύτωνα, ναι μεν ο Θεός δεν δημιούργησε το χρόνο και το χώρο, αφού ο ίδιος είναι χρόνος και χώρος δημιούργησε όμως την ύλη. Η θεωρία του μπιγκ-μπανγκ για τη δημιουργία του κόσμου, η επιστημονική άποψη δηλαδή σύμφωνα με την οποία το Σύμπαν προέκυψε από μια πρωταρχική ενεργειακή έκρηξη, έρχεται να δώσει επιστημονική υπόσταση σε πανάρχαιους μύθους, που θέλουν την ενέργεια, που θα μπορούσες να την ονομάσεις και Θεό, να προηγείται της ύλης και να τη δημιουργεί.

ΚΑΛΗ χρονιά, καλόν αιώνα για όσους γεννήθηκαν σήμερα και φτάσουν μέχρι το τέλος του, και καλή χιλιετία για την ανθρωπότητα, που μετράει την ηλικία της με αιώνες. Κυρίως όμως… καλά κρασιά σε καλό τραπέζι.

***

Βασίλης Ραφαηλίδης 31/12/1999 (άρθρο του στην Ελευθεροτυπία)