Σύγκρουση Φανατισμών

Ποιό συγκεκριμένα, από τον 9^ο αιώνα ο χαλίφης της Βαγδάτης Αμπού Αλ Μαμούν (λάτρης της πλατωνικής πολιτείας) ίδρυσε τον «Οίκο της Σοφίας», ένα μεταφραστικό κέντρο από τα αρχαία ελληνικά στα αραβικά. Ένα από τα πρώτα έργα που είχαν μεταφραστεί ήταν η «Αστρονομία του Πτολεμαίου». Ήταν τέτοια η διάδοση που είχε το έργο όπου την εποχή που στην δύση δίκαζαν τον Γαλιλαίο, στην ανατολή κάθε μέσος μουσουλμάνος είχε ανώτερες γνώσεις αστρονομίας για καθαρά θρησκευτικούς λόγους βέβαια. Παράλληλα με τα γράμματα και τις τέχνες άνθησαν και οι επιστήμες. Ο Αλ Χάιθαμ, που γεννήθηκε στο σημερινό Ιράκ το 965, έκανε πειράματα με το φώς και φακούς, βάζοντας τα θεμέλια της σύγχρονης οπτικής . Ο μαθηματικός και αστρονόμος Αλ Μπιρουνί που γεννήθηκε στο σημερινό Ουζμπεκιστάν το 973. Έγραψε 146 βιβλία ένα από τα όποια θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σήμερα κοινωνιολογική και γεωγραφική μελέτη της Ινδίας. Ο φιλόσοφος και γιατρός Ιμπ Σίνα, που γεννήθηκε στην πόλη της Μπουχάρα το 891, έκανε την εγκυκλοπαίδεια «Οι κανόνες της ιατρικής» ένα μνημειώδες έργο που χρησιμοποιήθηκε ως πανεπιστημιακό βιβλίο στη Δύση μέχρι τον 17^ο αιώνα. Ας μην λησμονούμε το γεγονός ότι οι ποιό «πολιτισμένοι» στον δυτικό κόσμο ήταν οι Βυζαντινοί για αυτό μετά από κάθε αραβοβυζαντινό πόλεμο οι Άραβες δεχόντουσαν να ανταλλάξουν τους βυζαντινούς αιχμαλώτους μόνον με συγγράμματα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας.

Κάπως έτσι οι μεγάλες αραβικές πόλεις όπως η Βαγδάτη, η Σεβίλλη και η Αλάμπρα μετατράπηκαν σε σπουδαία πνευματικά κέντρα στον μουσουλμανικό κόσμο και φώτισαν όχι μόνον τους άραβες αλλά και όλον τον δυτικό κόσμο και έδωσαν το έναυσμα για την αναγέννηση. Βεβαίως ότι ακμάζει στην συνέχεια παρακμάζει. Έτσι ο αραβικός κόσμος βρέθηκε υπό οθωμανική κατοχή για περίπου 5 αιώνες και έπεσε σε μια μεγάλη και ατερμάτιστη παρακμή που τον οδήγησε στην κατάσταση που περιέγραψε ο Ουίνστον  Τσώρτσιλ  στις αρχές του 20^ου αιώνα στο βιβλίο του «The River War»: «Τι φοβερές κατάρες έριξε ο Μωαμεθανισμός στους πιστούς του. Εκτός από τη φανατική μανία, υπάρχει μία τρομαχτική, μοιρολατρική απάθεια. Τα αποτελέσματα είναι εμφανή σε πολλές χώρες. Σπατάλες, ακατάστατο σύστημα καλλιέργειας, αργοκίνητο εμπόριο και αβέβαιη προσωπική ιδιοκτησία ακολουθούν όλους τους πιστούς του Προφήτη. Το γεγονός ότι σύμφωνα με τον μωαμεθανικό νόμο κάθε γυναίκα ανήκει σε έναν άντρα ως ιδιοκτησία είτε ως παιδί είτε ως σύζυγος είτε ως ερωμένη, καθυστερεί την κατάργηση της δουλείας μέχρι η πίστη του Ισλάμ να πάψει να ασκεί τέτοια εξουσία στους ανθρώπους».

Αλλά και μετά την οθωμανική κατοχή δεν άλλαξαν και σημαντικά τα πράγματα διότι μπορεί να χαράχτηκαν ευθείες γραμμές στον χάρτη που καθόριζαν τα ελεύθερα αραβικά κράτη άλλα δεν ανταποκρίνονταν καθόλου στα δεδομένα των αράβων, εξυπηρετούσαν απλώς τις τότε μεγάλες αποικιακές δυνάμεις Γαλλία και Βρετάνια που λυμαίνονταν τα πετρέλαια και τα λιμάνια της Συρίας η πρώτη και τα πετρέλαια του Ιράκ και τα λιμάνια της Παλαιστίνης η δεύτερη. Για να μην αναφερθούμε στην διώρυγα του Σουέζ.

Μέσα σε αυτό το κλίμα ο αραβικός κόσμος αισθάνθηκε όπως είναι φυσικό να απειλείται και να οργανώνεται γύρω από την πίστη του, που συνδύασε εκείνη την στιγμή την φωτιά και το σκότος του ιερού πόλεμου  με την θέληση για απελευθέρωση και χειραφέτηση των πλουτοπαραγωγικών υποδομών του. Κάπως έτσι σαν μία σφηκοφωλιά μέσα στα εθνικά κινήματα των χωρών αυτών θέριεψε το ματωμένο γιαταγάνι του μουσουλμανικού φονταμενταλισμού. Αυτό το τόσο ελκυστικό στο μυαλό των αμόρφωτων πλατειών μαζών που έχουν γαλουχηθεί με το μίσος και τις υποσχέσεις για μεταθανάτιες απολαβές στους μάρτυρες της πίστης «Υποσχεθείτε σε έναν νέο άνθρωπο», έλεγε ο Ρίτσαρντ Ντόκινς, « ότι θάνατος δεν σημαίνει τέλος κι αυτός πρόθυμα θα σκοτωθεί και θα σκοτώσει». Κάπως έτσι με τον καιρό, τις αιμοσταγείς δικτατορίες, τους τοπικούς πόλεμους με μεγάλες δυτικές δυνάμεις και τα κινήματα της αποκαλούμενης «αραβικής άνοιξης» φτάσαμε στο να δημιουργηθεί ένας εμφύλιος στην Συρία όπου δυτικοί παράγοντες εξόπλιζαν την τζιχαντιστική (όπως αποδείχτηκε στην συνέχεια) αντιπολίτευση  για να ανατρέψουν το καθιστός Άσαντ. Και από την άλλη πλευρά στο γειτονικό Ιράκ μετά τον πόλεμο του 2003 έχει δημιουργηθεί ένα κράτος που μόνον κατ’ όνομα είναι κράτος. Για τον λόγο του αληθές για να καταλάβουμε την κατάσταση που επικρατούσε και επικρατεί στο Ιράκ, την πόλη της Μοσούλης την φύλαγαν 60.000 Ιρακινοί στρατιώτες υπερδιπλάσιοι από τους 1.300 τζιχαντιστές  στρατιώτες. Με τέτοια αναλογία στρατιωτών η Μοσούλη φάνταζε απόρθητη άλλα είναι τέτοια η διαφθορά και το χάος που επικρατούν στο Ιράκ όπου οι περισσότεροι στρατιώτες είχαν εξαγοράσει από τους ανώτερους τους την παρουσία τους στις μονάδες τους με συνέπεια να μην βρίσκονται στο πόστο τους. Το αποτέλεσμα ήταν να υπερασπίζονται την Μοσούλη μόνον 25.000 στρατιώτες οι όποιοι ετράπησαν σε φυγή μετά την επέλαση των τζιχαντιστών .

Μετά την κατάληψη της Μοσούλης, τον Ιούνιο του 2014, όλοι μάθαμε τι θα πει κτηνωδία. Γέμισαν οι ειδήσεις και οι ημέρες μας με αποκεφαλισμούς ,βιασμούς, τρόμο, καταστροφές θησαυρών ανυπολογίστου αξίας , χυδαίους εξευτελισμούς αιχμαλώτων κτλ. Οι σκηνές που παρακολουθούμε καθημερινά ίσως είναι κατά πολύ χειρότερες από όλα τα δεινά που έχουν προκαλέσει οι Αττίλας και Τζέκινς Χαν μαζί. Σε αυτό Το οδυνηρό πλαίσιο η κατάσταση καθίσταται ασφυκτική για την δύση που πρέπει να δράσει άμεσα πριν το ISIS αρχίσει να απειλεί ανοιχτά το Ισραήλ και τις θαλάσσιες μεταφορές στην μεσόγειο όπου τότε το κακό θα γενικευτεί. Η σύγκρουση που έρχεται μικρή ή μεγάλη δεν θα αποτελεί σε καμία περίπτωση σύγκρουση πολιτισμών αλλά σύγκρουση φανατισμών.