Να μην είστε Ομοφοβικοί!

«Δημοκρατία έχουμε! Όλοι οι άνθρωποι είμαστε διαφορετικοί και συνεπώς μοναδικοί. Να είσαι ο εαυτός σου. Να ακολουθήσεις το όνειρό σου! Δικαίωμά σου είναι, να είσαι αυτό που εσύ θέλεις! (...) Ώπα ώπα! Τι είναι αυτό, άντρας ντυμένος γυναίκα με μούσια; Τι ανωμαλίες είναι αυτές ρε; Πως θα μεγαλώσουμε τα παιδιά μας με τέτοια πρότυπα; Αυτά είναι αρρωστημένα πράγματα, ξυπνήστε βόδια!»

Όλες οι παραπάνω φράσεις έχουν ειπωθεί από τα ίδια ακριβώς άτομα, σε διαφορετικό χώρο και χρόνο. Με την πρώτη ανάγνωση καταλαβαίνει κανείς ότι υπάρχει μεγάλη αντίφαση μεταξύ των συγκεκριμένων προτάσεων και πως δε μπορεί ένας νοήμων άνθρωπος να πιστεύει σε όλες ταυτόχρονα. Εάν απορείς με αυτό που μόλις διάβασες, τότε με λύπη μου σου ανακοινώνω αυτό που ήδη ξέρεις, αλλά για κάποιο λόγο αρνείσαι να παραδεχτείς· Δεν πιστεύεις γενικά στην ελεύθερη έκφραση της διαφορετικότητας, παρά μοναχά στη δική σου, η οποία προφανώς δικαιολογείται από το πόσο εξέχουσα προσωπικότητα είσαι. Πριν προλάβεις να βυθιστείς σε ομοφοβικό παραλήρημα, με εναρκτήριο άσμα το «Ναι ρε, όσοι δε γουστάρουμε λούγκρες είμαστε ρατσιστές», άφησέ με να σου εξηγήσω μερικά πράγματα, που μπορεί και να σε ωφελήσουν, ή να μας ωφελήσουν για να είμαι ειλικρινής. 

Δε μπορείς αγαπημένε να υποστηρίζεις το δικαίωμα του ανθρώπου στην ελεύθερη έκφραση της προσωπικότητάς του και μόλις την εκφράσει να του λες «ναι μεγάλε είπαμε διαφορετικότητα, αλλά εσύ το παράκανες!». Η διαφορετικότητα ορίζεται ως τέτοια, ακριβώς επειδή εσύ δεν είσαι σε θέση να τη συλλάβεις ή να την υιοθετήσεις, πόσο μάλλον να την προβλέψεις. Εάν επρόκειτο για κάτι με το οποίο συμφωνούσες ή σε εξέφραζε, θα ήταν μία απλή ομοιότητα. Επειδή όμως δε μπορεί όλος ο κόσμος να στριμώξει τον εαυτό του, στα όρια που εσύ αποφάσισες να χωρέσεις τον δικό σου, υπάρχει και το διαφορετικό. Αυτό περιλαμβάνει οτιδήποτε ξένο προς εσένα και οτιδήποτε εσύ δε θα επέλεγες ποτέ σαν τρόπο ζωής. Το να υποστηρίζεις πως σέβεσαι το διαφορετικό, αλλά να θέτεις όρους, είναι ταυτόχρονα υποκριτικό και γελοίο, αφού πλέον γίνεται λόγος για μία προέκταση της δικής σου ατομικότητας, την οποία με τόση "μεγαλοψυχία" παραχωρείς στον κόσμο, λέγοντας: "Αυτό μου περισσεύει εμένα, αν θέλετε χωρέστε εδώ"! Εδώ όμως σίγουρα δεν πρόκειται για σεβασμό στη διαφορετικότητα, αλλά για μία μορφή περιορισμένης ανεκτικότητας! Εκτός αν έχετε εισηγηθεί καινούριο ορισμό της, και εμείς μείναμε πάλι στην απ’έξω. Και λέω πάλι, γιατί στην απ’έξω μείναμε και όσοι συνεχίζουμε να σκεφτόμαστε και καθημερινά, έμμεσα ή άμεσα, μας υπενθυμίζετε πως η σκέψη είναι πλέον πολυτέλεια! Μέχρι όμως να πάρετε την έγκριση και να νομιμοποιηθεί ο παραλογισμός σας, επιτρέψτε μου να χρησιμοποιώ τον όρο “διαφορετικότητα” ως είθισται στη νεοελληνική γλώσσα.

Ας πάμε τώρα στα έρμα τα παιδιά σας, που για άλλη μια φορά έγιναν ασπίδα του δικού σας κατεστραμμένου ψυχισμού. Να φανταστώ πως στα παιδιά σας έχετε εξηγήσει με μεγάλη ευκολία όλα τα δεινά του κόσμου, αλλά κολλήσατε σε πέντε τρίχες; Θα σας βοηθήσω λοιπόν να το ξεπεράσετε, μήπως και πάει παρακάτω η σχέση σας! Φανταστείτε ένα παιδί εφτά χρονών να γυρνάει από το σχολείο και να έχει με το μπαμπά του τον παρακάτω διάλογο·                                                                                            

-Μπαμπά σήμερα στο σχολείο η καινούρια μας δασκάλα είχε μουστάκι και τα άλλα παιδιά την κορόιδευαν. 

-Μουστάκι; Καλά γυναίκα με μουστάκι; Πάμε καλά; Τι ανωμαλίες είναι αυτές; Άμα είναι να έρθω να τη βουτήξω και να την πάω στο μπαρμπέρη!

-Μα μπαμπά…

-Δασκάλες σου λέει μετά! Καλά έκαναν τα παιδιά και την κορόιδευαν, μπας και σουλουπωθεί. Καμιά θεούσα θα ‘ναι! Τις ξέρω εγώ αυτές! Και εσύ τι έκανες Κώστα; Φαντάζομαι γελάσατε πολύ σήμερα!

-Εγώ… 

-Τι εσύ;

-Εγώ μπαμπά δεν το βρήκα αστείο και θύμωσα με τα παιδιά και μαλώσαμε.

-Μαλώσατε; Σε λίγο θα μου πεις πως σου αρέσουν και οι γυναίκες με μουστάκι!

-Όχι, αλλά να. Και η μαμά βγάζει το μουστάκι της, αλλά δεν την κοροϊδεύουμε και την αγαπάμε, έτσι δεν είναι;

Αυτός ο απλός διάλογος αντικατοπτρίζει το πως σκέφτονται τα παιδιά. Τα παιδιά, εσύ που υποτίθεται πως ενδιαφέρεσαι και για την παιδεία τους, δε νοιάζονται για την εμφάνιση όπως προσπαθείς να μας πείσεις. Απόδειξη, ότι παρά το γεγονός ότι δε σε λες και μοντέλο, ένα παιδί σε αγαπάει απλά και μόνο επειδή είσαι ο μπαμπάς /η μαμά του. Φυσικά και υπάρχουν παιδιά που κοροϊδεύουν τον γεματούλη συμμαθητή τους ή οποιονδήποτε τους φανεί λίγο διαφορετικός, αλλά αυτά είναι τα ήδη δηλητηριασμένα από τις αντιλήψεις των γονιών τους. Εάν εσύ ήσουν άξιος να λέγεσαι γονιός, δε θα προβληματιζόσουν για τρίχες, αφού θα είχες δώσει στον εαυτό σου προ πολλού απαντήσεις γι' αυτά τα θέματα. Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι ότι το παιδί θα ρωτήσει για το διαφορετικό, αλλά το ότι εσύ σιχαίνεσαι καθετί διαφορετικό και συνεπώς κάθε άνθρωπο που σου υπενθυμίζει τα άλυτα προβλήματά σου. Πριν λοιπόν φτάσεις να σκέφτεσαι πως θα απαντήσεις στο παιδί σου, προσπάθησε να απαντήσεις στις δικές απορίες.

Αντίθετα με όσα υποστηρίζεις, τα παιδιά δε θέλουν να κατασπαράξουν το διπλανό τους επειδή απλά έτυχε να διαφέρει. Οι γονείς αναπτύσσουν τέτοιες τάσεις και κάνουν τα πάντα για να μετατρέψουν τα παιδιά τους σε μικρόψυχες καρικατούρες τους. Αν πραγματικά ενδιαφέρεστε για τον ψυχισμό των παιδιών σας, την επόμενη φορά που θα ρωτήσουν «τι είναι αυτό;», να τους χαμογελάσετε και να απαντήσετε· «Αυτό αγάπη μου είναι άνθρωπος και οι άνθρωποι είμαστε όλοι διαφορετικοί.» Να είστε σίγουροι, πως αυτή η απλή απάντηση είναι αρκετή. Όλοι είμαστε φορείς κάποιου είδους διαφορετικότητας και εάν μπορούσατε να αποδεχτείτε αυτή των γύρω σας, θα μπορούσατε να αποδεχτείτε και τη δική σας. Τότε θα ζούσαμε σε έναν κόσμο, όπου οι γονείς θα άξιζαν τα παιδιά τους και εσείς δε θα καταλήγατε οι καταπιεσμένοι ομοφοβικοί που είστε!

Υ.Γ. Σε περίπτωση που συνεχίζετε να μουρμουράτε ανοησίες περί ανωμαλίας, η λύση είναι απλή! Μην κάνετε παιδιά! Αν πάλι έχετε ήδη, τους εύχομαι ολόψυχα καλή τύχη. Θα τη χρειαστούν!