Ψέματα και αλήθειες

Ψέματα και αλήθειες

Βλέποντας φωτογραφίες από τη νεαρή κοπέλα που έκανε παρέλαση φορώντας μαντίλα, σκέφτομαι κι ονειρεύομαι: Θα προτιμούσα να ζω σε μια χώρα που δε βάζει τα παιδιά της να κάνουν παρελάσεις. Θα προτιμούσα να ζω σε έναν κόσμο όπου καμία θρησκεία δεν σου υποδεικνύει πώς να ντύνεσαι, τι να τρως και πότε να κάνεις έρωτα.

Επειδή όμως ζω στον πλανήτη Γη, στη χώρα Ελλάδα, αφήνω για λίγο το όνειρο, προσγειώνομαι και λέω από μέσα μου: «Μπράβο στην κοπέλα που αρίστευσε, και μπορεί να παρελαύνει ως παραστάτρια, πρώτη μεταξύ ίσων!»

Υπάρχουν πάντα δυο τρόποι να αξιολογείς τα πράγματα γύρω σου: Με βάση ένα άπιαστο όραμα, μακρινό στο χώρο και το χρόνο και με βάση τους συσχετισμούς του σήμερα, εδώ και τώρα.

Όσο λοιπόν υπάρχουν εορτές, παρελάσεις, ήθη και έθιμα στη χώρα σου, είτε σε βρίσκουν σύμφωνο είτε αντίθετο, δεν μπορείς να αποκλείσεις κανέναν από τη συμμέτοχή του σε αυτά, ακόμα κι αν δηλώνει πίστη στο Ιπτάμενο Μακαρονοτέρας. Όσο για το όραμα, δηλαδή τι και πώς θα γιορτάζουμε στο μέλλον, είναι πάντα απαραίτητο. Και είναι εξίσου απαραίτητη η συμμετοχή όλων στο διάλογο γύρω απ’ το κάθε όραμα.

Θα μου πείτε τώρα, το πρόβλημα δεν ήταν το θρήσκευμα της κοπέλας ή η καταγωγή της. Αυτά τα «δράματα» τα είχαμε σε περασμένες παρελάσεις και τα «συνηθίσαμε». Το ζήτημα τώρα ήταν... ενδυματολογικό: Η μαντίλα.

Προφανώς δεν ενοχλεί το ύφασμα, αλλά όσα πρεσβεύει: Τη θεοκρατία και την υποβαθμισμένη θέση της γυναίκας.

Αν ανατρέξει βέβαια κανείς στις γραφές της δικής μας θρησκείας, της Χριστιανικής, θα δει πως κατά γράμμα, τόσο η γυναίκα αλλά και ο άνθρωπος γενικότερα υπόκεινται σε αρκετούς περιορισμούς. Απλά η Δύση έχει βρει έναν «έξυπνο» τρόπο να συνδυάζει την πίστη με τις ελευθερίες της Δημοκρατίας χωρίς να παραβιάζει το ένα το άλλο. «Βολεύει» στην καθημερινή ζωή, αλλά αν το δεις θεωρητικά, η θρησκεία ακολουθείται αλά καρτ.

Ένας ειλικρινής διάλογος λοιπόν στη Δύση, δεν πρέπει να αφορά μόνο το αν θα επιτρέπεται ή όχι να φορούν μαντίλες οι γυναίκες, αλλά να αποφασίσουμε ποια είναι η ουσία μιας θρησκείας, και ποια η βαρύτητα της θεωρίας της που στα γραπτά ευαγγελίζεται τον ηθικό νόμο. Διότι η «παράκαμψη» που κάνουμε στη Δύση γύρω απ’ το αυστηρό θρησκευτικό δόγμα, για να εξυπηρετούμε τόσο τις ελευθερίες μας όσο και την πίστη μας, ίσως είναι πιο εύθραυστη απ’ όσο φανταζόμαστε.

Κι όσο τα γραπτά παραμένουν ίδια και διδάσκονται στα σχολεία ως απόλυτη αλήθεια, η μαντίλα δεν είναι το μοναδικό πρόβλημα. Η μαντίλα είναι ένας καθρέπτης μιας οποιαδήποτε θρησκείας που ο δυτικός πολίτης την ακολουθεί αλά καρτ. Είναι η πράξη μιας θεωρίας που είναι εν μέρει και δική μας, και απ’ την οποία εμείς «πηδάμε» λέξεις.

Το περιστατικό της μαντίλας ακολούθησε της μεγάλης βομβιστικής επίθεσης στις Βρυξέλλες. Αυτό ήταν ένα αληθινό δράμα. Άνθρωποι να διαμελίζονται και να σκοτώνονται από έναν βομβιστή που είχε την ίδια μοίρα με τα θύματά του.

Γεωπολιτικές αναλύσεις του ποδαριού δεν θα αραδιάσω σε αυτό το κείμενο. Για να βρεις την άκρη είναι σαν να προσπαθείς να βγεις από ένα λαβύρινθο χωρίς να έχεις ξετυλίξει πίσω σου κουβάρι. Θα επικεντρωθώ σε έναν άλλο παράγοντα, τον ψυχικό.

Για να πείσεις έναν άνθρωπο να ζωστεί με εκρηκτικά και να τιναχτεί στον αέρα μαζί με δεκάδες αθώους περαστικούς, πρέπει να καταφέρεις τα εξής δύο: Να τον παραμυθιάσεις για μια καλύτερη μετά θάνατον ζωή, αλλά και να κάνεις ετούτη τη ζωή του φοβερά δυστυχισμένη. Ειδάλλως θα περίμενε πρώτα να τη ζήσει.

Όποιο δόγμα και όποια οργάνωση κι αν κρύβεται πίσω ένα τρομοκρατικό έγκλημα, δεν μπορείς να της βρεις κανένα δίκιο. Διότι το δίκιο στους αιματηρούς αγώνες για ελευθερία και δικαιοσύνη, βασίζονταν πάντα επάνω σε αλήθειες και αγάπη για τη ζωή. Ό,τι βασίζεται επάνω στο ψέμα και την άρνηση είναι καταδικασμένο να μην πετύχει τίποτα. Γιατί τα ψέματα αργά ή γρήγορα γκρεμίζονται και πίσω απομένει σκέτος θάνατος.

Χιλιάδες πρόσφυγες από τη Συρία και άλλες εμπόλεμες χώρες φιλοξενούνται ήδη στην Ευρώπη. Κι όμως οι δράστες του χτυπήματος των Βρυξελλών δεν ήταν εισαγόμενοι. «Πέρασαν απ’ τα σχολεία μας και έλαβαν ενεργά μέρος στην κοινωνική μας ζωή», όπως είπε σε συνέντευξή του και ο Γιούνκερ.

Τι σημαίνει αυτό; Ότι έχουν αποτύχει τα σχολεία της Ευρώπης; Σημαίνει κάτι άλλο, κατά τη γνώμη μου. Κάτι προφανές.

Ότι τα σχολεία και τα πανεπιστήμια δίνουν μόρφωση άλλα όχι συνολική παιδεία. Το πρώτο και πιο δυνατό ερέθισμα σε ένα παιδί, είναι η οικογένειά του. Και αν η παιδεία που θα λάβει από κει είναι εσφαλμένη ή ελλιπής, δεν μπαλώνεται στα θρανία.

Ένας άνθρωπος με ελλιπή παιδεία μπορεί να μυηθεί στον εξτρεμισμό και τον φανατισμό, ακόμα κι αν έχει δύο διδακτορικά. Από την άλλη πλευρά, δεν χρειάζονται πολλά γράμματα για να σεβαστείς την ανθρώπινη ζωή, για να οσμιστείς τις κούφιες υποσχέσεις και τα σάπια κηρύγματα για ιερούς πολέμους.

Ιερό πόλεμο βλέπουν οι εξτρεμιστές τρομοκράτες. Κάποιοι άλλοι από δω μεριά, ίσως να ονειρεύονται έναν πόλεμο μεταξύ του χριστιανικού και του ισλαμικού κόσμου. Αυτοί οι πόλεμοι θα μείνουν εσώκλειστοι εκεί που κηρύχτηκαν – στα γεμάτα παραφροσύνη μυαλά τους.

Εγώ μια «μάχη» βλέπω και δεν έχει σύνορα.

Μια μάχη μεταξύ της ανεξιθρησκίας απ’ τη μία και του φανατισμού απ’ την άλλη.

Μεταξύ της ελευθερίας και του διωγμού.

Μεταξύ του σεβασμού και της βίας.

Εκεί πρέπει να διαλέξουμε «στρατόπεδο» για να φανερώσουμε και να απομονώσουμε τους ιθύνοντες και τις τοξικές ιδέες τους.

 

Facebook: Manos Laskarakis