Βλέπω κάποιους αφελείς βουλευτές και μεταξύ τους αρκετούς πονηρούς που αναφερόμενοι στο θέμα της απελευθέρωσης ή μη των πλειστηριασμών ακινήτων, επαναλαμβάνουν συχνά το επιχείρημα της "ύπαρξης συνειδητών κακοπληρωτών" που ενώ έχουν αρκετά χρήματα, αρνούνται να εξυπηρετήσουν τα δάνεια τους προσβλέποντας στα ευεργετήματα του νόμου για τους υπερχρεωμένους συμπολίτες τους.
Σίγουρα υπάρχουν τέτοιες περιπτώσεις που ούτως ή άλλως είναι κατακριτέες. Το ποσοστό τους όμως ΔΕΝ είναι τέτοιο ώστε να μπορεί λογικά να διαμορφώσει τραπεζική συμπεριφορά ή κυβερνητική πολιτική, γιατί απλά υπάρχουν οι μηχανισμοί εντοπισμού τους και υποχρέωσης τους για τήρηση των υπεσχημένων. ΓΙΑΤΙ λοιπόν επαναλαμβάνεται τόσο συχνά αυτό το "επιχείρημα";
Νομίζω πως επειδή είναι κάτι που εύκολα προξενεί συμφωνία όπου ακουστεί, γιατί είναι απόλυτα λογικό ("θέλετε να μη πληρώνουν οι πλούσιοι τα δάνεια τους και να αντιμετωπίζονται όπως εσείς οι φτωχοί;" - "Όχι φυσικά!"), το εγείρει η κυβέρνηση για να προσελκύσει θετικές βουλευτικές ψήφους στο νομοσχέδιο και το επικαλούνται οι βουλευτές που θέλουν να ψηφίσουν το νομοσχέδιο, για να "δικαιολογηθούν" στους ψηφοφόρους τους (γιατί είναι σίγουρο πως στο θέμα αυτό θα παιχτούν πολιτικές καριέρες!) και έτσι να μη χρεωθούν πολιτικά αυτό που θα επακολουθήσει!
Αυτή νομίζω πως είναι η ελεεινότερη συμπεριφορά: να κρύβονται πίσω από το επιχείρημα "βρε παιδιά, εγώ ΔΕΝ ψήφισα απελευθέρωση των πλειστηριασμών! Απλά συναίνεσα στο να πληρώσουν οι εύποροι, με μεγάλη ακίνητη περιουσία και μπόλικο ρευστό, που αρνούνταν να πληρώσουν. Είναι κακό αυτό;".
Παριστάνουν (τώρα) και θα συνεχίσουν να παριστάνουν (όταν ο κόσμος ματώσει) πως τα κριτήρια που θέτει η κυβέρνηση ως "όρους-δόλωμα" δεν κρύβουν παρά την πλήρη απελευθέρωση των πλειστηριασμών! Γιατί; Μα γιατί ως βασικό άξονα του σκεπτικού της κυβέρνησης και της τρόϊκα χρησιμοποιούν κάτι που δεν υφίσταται ως αντικειμενικό κριτήριο, παρά μόνο ως όνομα: Τις "αντικειμενικές αξίες"! Αυτές συνεχίζουν και υπάρχουν μόνο στα χαρτιά και μόνο ως τροχοπέδη της κτηματαγοράς. Δεν έχουν ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΛΟΓΙΚΗ αναφορικά με την αποτίμηση της αξίας της ακίνητης περιουσίας των κατεχόντων.
Όταν η κυβέρνηση διαδίδει (για να τσιμπήσουν οι αφελείς και να βρουν πάτημα οι επιτήδειοι) πως θα απελευθερώσει τους πλειστηριασμούς όταν το ακίνητο "έχει αντικειμενική αξία άνω των 200.000 ευρώ" σημαίνει το προκλητικό: "απελευθέρωση των πλειστηριασμών για ακίνητα πραγματικής αξίας άνω των 50 χιλιάδων ευρώ".
Σε κάποιες περιοχές της χώρας αυτό το "50.000" είναι 70.000, σε άλλες όμως περιοχές, που είναι και περισσότερες, είναι 30.000 ευρώ! Απλά, καθαρά και μη αμφισβητήσιμα, αφού μια βόλτα ενός αντικειμενικού (να πού χρειάζεται η λέξη "αντικειμενικός") κριτή ανά την Ελλάδα, που θα συζητήσει με μεσίτες και ενδιαφερόμενους να πουλήσουν ακίνητο, αποδεικνύει εύκολα πως οι τιμές δεν έχουν απλά μειωθεί κατά πολύ, αλλά έχουν κατακρημνισθεί, αφού π.χ., έχω εντοπίσει οικόπεδο σε μεσαίας αξίας περιοχή που η τιμή που πωλείται αντιστοιχεί (κρατηθείτε παρακαλώ) στο 1/3 της τιμής της μονωτικής μπογιάς που βάφουμε τις ταράτσες!!!
Μην απορείτε μα το πρωτότυπο παράδειγμα. Έτυχε να το διαπιστώσω εγώ ο ίδιος. Αγόρασα μια emulsion για να καλύψω μια γωνία της ταράτσας του σπιτιού μου που παρουσίαζε υγρασία. Μου στοίχισε 35 ευρώ και κάλυψα 3,5 τ.μ.. Είχα την αίσθηση πως ήταν ακριβή, μέχρις ότου διαπίστωσα πως ήταν άκρως αποτελεσματική και... δεν ήθελε ανανέωση κάθε χρόνο. Στοίχισε δηλαδή, 10 ευρώ ανά τετραγωνικό μέτρο. Λίγες ημέρες μετά με πληροφόρησαν πως πουλιόταν ένα οικόπεδο με πανοραμική θέα, όχι μακρύτερα από 500 μέτρα από το σπίτι μου, στη τιμή των... ΤΡΙΩΝ ευρώ ανά τετραγωνικό μέτρο! Αν δεν είχα πρόσφατο το συμβάν με την emulsion δεν θα με συγκλόνιζε τόσο! Το οικόπεδο πουλιόταν σε τιμή μικρότερη από το 1/3 της τιμής της μπογιάς! Αυτό συνέβη το 2011. Το οικόπεδο δεν πουλήθηκε. Οι μπογιές όμως αυτές... συνεχίζουν να πουλιούνται.
Στην περιοχή αυτή (όπως και σε χιλιάδες άλλες) το κράτος ΔΕΝ έχει θεσπίσει αντικειμενικές αξίες. Όπου λοιπόν δεν υφίστανται αντικειμενικές αξίες, το κράτος αποτιμά τις αξίες και οι εφορίες φορολογούν τα ακίνητα βάσει "συγκριτικών τιμών", δηλαδή βάσει των τιμών που είχαν μεταβιβαστεί όμορα ακίνητα (στη προκείμενη περίπτωση οικόπεδα) στο παρελθόν. Η τελευταία μεταβίβαση οικοπέδου εκεί κοντά έγινε το 2007 ή 2008 (δεν θυμάμαι επακριβώς) σε τιμές... στον ουρανό! Στην εφορία δεν δήλωσαν πιθανώς την πραγματική τιμή πώλησης, αλλά η ΔΟΥ τους "τακτοποίησε" κανονικά. Σήμερα το κράτος έρχεται και εκλαμβάνει ως πραγματική αξία του οικοπέδου του παραδείγματος μας τη τιμή πώλησης του όμορου οικοπέδου το... 2008-2009! Βάσει ΑΥΤΗΣ της τιμής, ο (πιθανός) υπερχρεωμένος δανειολήπτης ιδιοκτήτης του, που είχε λάβει δάνειο για πρώτη κατοικία, δεν προστατεύεται και χάνει εκτός από την πρώτη του κατοικία (που υπακούει στην ίδια λογική "προστασίας-μη προστασίας") ΚΑΙ το οικόπεδο αυτό!
Με τις τρέχουσες τιμές, όχι μόνο θα χάσει όλη την ακίνητη περιουσία του, αλλά θα παραμείνει χρεωμένος, αφού αν και κάποτε είχε λάβει δάνειο ίσο με το 1/4 της αξίας της περιουσίας του και εύκολα δέχτηκε το "βάρος" για το ρίσκο μιας ενδεχόμενης μελλοντικής αδυναμίας εξυπηρέτησης του, σήμερα το δάνειο αυτό ισοδυναμεί σε τετραπλάσια αξία της συνολικής του περιουσίας! Κάτι που ΟΥΤΕ αυτός θα δεχόταν να κάνει, ΟΥΤΕ η τράπεζα, όταν αποφάσιζε να τον δανειοδοτήσει!
Τότε η τράπεζα υπάκουε σ' αυτή τη λογική. Τώρα σφυρίζει αδιάφορα, γιατί αντιλήφθηκε πως αυτό που συμβαίνει στη χώρα δεν θα μπορούσε να το υποψιαστεί τότε! Ο δανειολήπτης μας όμως, θέλοντας να παραμείνει το δάνειο του ενήμερο και να εξασφαλίσει λεφτά για να ταΐσει την οικογένεια του, προσπαθεί να πουλήσει έναντι μηδαμινού τιμήματος το οικόπεδο του παραδείγματος μας. Και τότε αντιλαμβάνεται πόσο τραγικά παγιδευμένος είναι. Γιατί το οικόπεδο που το 2005, όταν λάμβανε το δάνειο του, θα μπορούσε να το πουλήσει με 150.000 ευρώ, κάτι που τον έκανε να αισθάνεται μια σιγουριά για τη ζωή του, τώρα προσπαθεί να το πουλήσει όχι μόνο με 70.000 και δεν μπορεί. Κατεβάζει τη τιμή στα 50 χιλιάρικα και συνεχίζει να μη μπορεί. Πάει απελπισμένος στον μεσίτη και τον παρακαλάει να "κάνει τα πάντα για να το δώσει με 30 χιλιάρικα" και... δεν έχει αποτέλεσμα! Τότε γεμάτος απορία αλλά και απόγνωση, λέει "δώστο όσο όσο, για να δούμε πού διάολο 'κάθεται' η αγορά. Ακόμα και... δέκα χιλιάρικα". Σε λίγες ημέρες ή και εβδομάδες αντιλαμβάνεται πως δεν έχει πλέον ακίνητη περιουσία, παρά μόνο στα χαρτιά, αφού... ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΜΕΝΟΣ να αγοράσει το οικόπεδο του έστω με 10 χιλιάρικα! Γιατί; Μα γιατί το κράτος είναι ηλίθιο! Σε μια εντελώς νεκρή κτηματαγορά, συνεχίζει και κρατάει τις αντικειμενικές (όπως και τις "συγκριτικές") αξίες στα ύψη, προσθέτοντας και κάθε λογής φορολογία! Αποτέλεσμα: Εκείνος που θα μπορούσε να αγοράσει το οικόπεδο του ανθρώπου αυτού με 10 χιλιάρικα για να μπορέσει ο πωλητής να αγοράσει τουλάχιστον μακαρόνια για τα παιδιά του, δεν το αποφασίζει γιατί θα πρέπει να πληρώσει επιπλέον 15 ή 20 χιλιάδες ευρώ για φόρο μεταβίβασης και άλλα 5-6 χιλιάρικα για τον συμβολαιογράφο και τον... δικηγόρο (αφού βάσει νόμου είναι, εν δυνάμει... συνιδιοκτήτες όλων των ακινήτων που μεταβιβάζονται στη χώρα, αφού πληρώνονται όχι βάσει της παρεχόμενης εργασίας τους, αλλά βάσει της τιμής πώλησης ενός ακινήτου).
Όποιος, δηλαδή, θα ήθελε να αγοράσει "σκοτωμένο" το ακίνητο αυτού του απελπισμένου ανθρώπου, δεν το κάνει γιατί αντί 10 χιλιάρικα θα πρέπει να δώσει 30 ή 35! Ακόμα και κάποιες -ελάχιστες- μεταβιβάσεις που ήταν στα σκαριά, έχουν παγώσει τις τελευταίες εβδομάδες γιατί ακούστηκε πως ο φόρος μεταβίβασης θα μειωθεί (επιτέλους) από το 9,5% (περίπου) στο 3%. Το κράτος, νομίζοντας πως μειούμενου του φόρου μεταβίβασης θα μειωθούν τα έσοδα του (λογική μαθητή δημοτικού σχολείου) αποφεύγει να τον μειώσει, αν και βλέπει ότι η χώρα που κάποτε είχε στηριχθεί στα ακίνητα έχει... ακινητοποιηθεί!
Την ίδια "λογική" ακολούθησε και στον ΦΠΑ της εστίασης, που ηλιθιωδώς νόμισε πως αυξάνοντας τον στο 23% θα... αύξανε το έσοδο, ενώ είχε ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα (και για λόγους πολιτικής προστασίας του ηλίθιου που εμπνεύστηκε το μέτρο, αρνήθηκε να το "διορθώσει". Μετά προστέθηκε και η ηλιθιότητα της τρόϊκα που, όταν επιτέλους μειώθηκε, είπε το απίστευτο: "Αφού με μειωμένο ΦΠΑ δεν είχαμε αύξηση εσόδων... ας το ξανα-αυξήσουμε"!!!!!! Χαχα! Η ηλιθιότητα σ' αυτή τη χώρα σπάει καρύδια).
Η κυβέρνηση λοιπόν θεσπίζοντας "πλέγματα προστασίας" των φτωχών δανειοληπτών με τον τρόπο που ακούγεται πως θα το κάνει, στην ουσία όχι μόνο δεν τους προστατεύει, αλλά τους παραδίδει βορά στις ποικιλώνυμες "αγορές", αφού αποκλείει, με τον τρόπο αυτό, κάποιες άλλες εναλλακτικές που θα βοηθούσαν τους δανειολήπτες και ίσως προστάτευαν και τα συμφέροντα των τραπεζών. Γιατί η λογική "προστατεύω τις τράπεζες δίνοντας τους δυνατότητα εκπλειστηριασμού των κατοικιών των δανειοληπτών" δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι είναι όντως... λογική, αφού όχι μόνο τα χαρτοφυλάκια τους θα εκμηδενιστούν, αλλά επίσης οι διαχωρισμοί αυτών των χαρτοφυλακίων σε κατηγορίες (ώστε να κρατήσουν κάποια "καλά" ακίνητα για μελλοντικές αξιοποιήσεις, ενώ τα "κακά" να τα παραδώσουν σε αλλοδαπά funds έναντι πινακίου φακής, δεν είναι σίγουρο ότι θα αντέξει στις δικαστικές αίθουσες).
Πρόσφατα ακούστηκε πως κάποιος δανειολήπτης υπέβαλε μια πρόταση στην τράπεζα του: "αντί να πάρετε το σπίτι μου και να καταστραφώ, παρακαλώ αποτιμήστε την αξία ενός άλλου ακινήτου μου και, αν σας καλύπτει, θα σας το μεταβιβάσω έναντι της οφειλής μου. Αν δεν σας καλύπτει, παρακαλώ πάρτε το αφαιρώντας την αξία του από τη συνολική οφειλή μου". Λογικό, σε μια χώρα που έχει φτάσει σε αυτό το σημείο καταστροφής. Ποια ήταν η απάντηση της τράπεζας; "Δεν ασχολούμαστε με ακίνητα. Τα λεφτά μας θέλουμε"! Δηλαδή, όχι μόνο δεν είχαν προσαρμόσει τη λογική τους στα σημερινά δεδομένα, αλλά είπαν κάτι που ο δανειολήπτης τους τάπωσε με την ερώτηση: "Αφού δεν ασχολείστε με ακίνητα... ΓΙΑΤΙ υποθηκεύσατε το ακίνητο μου όταν με δανειοδοτήσατε; Δεν το κάνατε για να... 'ασχοληθείτε' με αυτό στην περίπτωση που δεν θα σας πλήρωνα;". Στην αποστομωτική αυτή ερώτηση η τράπεζα παράστησε πως δεν ακούει. Ίσως γιατί ήξερε πως σε λίγο θα βάλει στο χέρι, εκτός από το σπίτι του δανειολήπτη ΚΑΙ το ακίνητο που αυτός προσέφερε ΚΑΙ τις καταθέσεις του άνω των 1000 ευρώ ΚΑΙ τα μελλοντικά του έσοδα ΚΑΙ τη ζωή τη δική του και των παιδιών του.
