Ένας, διάσημος μύθος είναι και αυτός των «αιώνιων φοιτητών». Χαρακτηριστικά, αναφέρει ότι στα πανεπιστήμιά μας υπάρχουν πάρα πολλοί φοιτητές οι οποίοι δεν ολοκληρώνουν τις σπουδές τους σε τέσσερα, πέντε ή έξι χρόνια, ανάλογα με το πρόγραμμα σπουδών τους, αλλά τις παρατείνουν για πολύ περισσότερα χρόνια. Αυτοί, λοιπόν, ονομάζονται «αιώνιοι φοιτητές».

Κάποτε όταν ζούσα στην καρδιά μιας ροδιάς , άκουσα ένα σπόρο να της λέει :

« Κάποια μέρα θα γίνω δέντρο κι ο αγέρας θα τραγουδάει ανάμεσα στα κλωνιά μου. Ο ήλιος θα χορεύει πάνω στα φύλλα μου και θα΄μαι δυνατό δέντρο  κι όμορφο , στις εποχές όλες μέσα.. ».

Ο Neil deGrasse Tyson είναι αστροφυσικός, συγγραφέας και παρουσιαστής εκπομπών με θέμα την επιστήμη. Σε μία από τις συνεντεύξεις που έδωσε στον Larry King, συζητήθηκαν θέματα που αφορούν έμμεσα ή άμεσα τη θρησκεία, όπως τι γίνεται όταν πεθαίνουμε, το μεγάλο ερώτημα

Στην ιστορία των μαθηματικών οι αρχαίοι Έλληνες κατέχουν ξεχωριστή θέση επειδή επινόησαν τον τρόπο με τον οποίο εφαρμόζονται τα σύγχρονα μαθηματικά: μέσω αξιωμάτων, αποδείξεων, θεωρημάτων, περισσότερων αποδείξεων, περισσότερων θεωρημάτων κ.ο.κ. Κατά τη δεκαετία του 1930, ωστόσο, ο Αυστροαμερικανός μαθηματικός Κουρτ Γκέντελ -φίλος του Αϊνστάιν-απέδειξε ότι αυτή η προσέγγιση είναι κάπως ανεπαρκής: οι περισσότερες μαθηματικές θεωρίες, όπως κατέδειξε, πρέπει είτε να είναι ασυνεπείς είτε να εμπεριέχουν αλήθειες που δεν μπορούν να αποδειχθούν.

Οι Έλληνες Της Υπαίθρου

Μια άλλη πιθανή διέξοδος για να ξεφύγει κανείς από την αγροτική ζωή ήταν, παραδόξως, το παιδομάζωμα (devshirme)

Μερικοί ισχυρισμοί είναι δύσκολο να επαληθευτούν - για παράδειγμα, αν  μια αποστολή αποτύχει να βρει ένα φάντασμα ή τον βροντόσαυρο, αυτό δεν σημαίνει  ότι δεν υπάρχει. Η απουσία αποδείξεων δεν αποτελεί απόδειξη της απουσίας.

Ο Αλμπέρ Καμύ (1913-1960) υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους φιλόσοφους και συγγραφείς του προηγούμενου αιώνα. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Αλγέρι και σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα πάνω στην ακμή της δημιουργίας του. Ο Ζαν Πωλ Σαρτρ είχε πει στον επικήδειο που εκφώνησε ότι, ήταν ο πυρήνας που γύρω του περιστρέφονται με ταχύτητα τα ηλεκτρόνια του κόσμου, της ζωής και του πνεύματος.

Eίχε τα πρώτα γνωρίσματα της παρακμής. Κοιλιά και φαλάκρα.

Είχε κι ένα μαγιώ. Έκρυψε λοιπόν την κοιλίτσα του στο μαγιώ και άφησε τη φαλάκρα του να τη γυαλίζει ο ήλιος.

 Εχουμε συνηθίσει να ευχόμαστε τη μακροημέρευση των αγαπημένων μας, να συγκλονιζόμαστε από τον χαμό τους, να επιθυμούμε να τους κρατήσουμε στη ζωή. Υπάρχει όμως και ο αντίποδας. Ανθρωποι για τους οποίους θα ευχόμασταν να είχαν πεθάνει.

Βάσει ποιας λογικής, ενώ κοιτάζοντας όσα έχουμε αφήσει πίσω μας δεν βλέπουμε τίποτε άλλο παρά βελτίωση, θα πρέπει να αναμένουμε μόνο επιδείνωση μπροστά μας;