Σήμερα κλείνει ένας χρόνος από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Είμαι σίγουρος πως θα γραφτούν πολλά, άρθρα, απόψεις, stata στο facebook, οπότε θα αφήσω σε άλλους την ανάλυση των γεγονότων και το αν η εξέλιξη τους αποτελεί δικαίωση του νεκρού ή όχι.
Αυτά στα οποία θα ήθελα να εστιάσω είναι κυρίως δύο.
Το πρώτο έχει να κάνει με την ευδοκίμηση των ιδεών της Χ.Α. στην ελληνική κοινωνία. Από πριν τις εκλογές του 2012, βρέθηκα σε συζητήσεις όπου τα επιχειρήματα (οι αιτιολογήσεις μάλλον, γιατί δεν ήταν επιχειρήματα) κάποιων για να ψηφίσουν Χ.Α. βασίζονταν αποκλειστικά στο φόβο και στη βία. Φοβούνταν και ήθελαν να φοβίσουν. Ένιωθαν μια βίαιη αλλαγή στον τρόπο ζωής τους και ήθελαν να αντιδράσουν βίαια. Γι’ αυτό και η μόνιμη επωδός οποιασδήποτε συζήτησης ήταν η εγκληματικότητα που φέρνουν οι μετανάστες, η «βία των μνημονίων» - αυτό το ανόητο εφεύρημα της αριστεράς που χρησιμοποιήθηκε για να δικαιολογήσει μέσω συμψηφισμού οποιαδήποτε φυσική βία – και το ξύλο που χρειάζεται να φάνε οι πολιτικοί για να στρώσουν.
Σε αυτό το τελευταίο λέω να σταθώ λίγο. Θα ήταν εξαιρετικά γελοίο αν δεν ήταν τόσο επικίνδυνο, να ακούς ενήλικες να πιστεύουν ότι αυτό που θα «στρώσει» άλλους ενήλικες είναι το ξύλο. Δηλαδή κάποιος με εξουσία, όπως ένας υπουργός π.χ. θα αλλάξει πολιτική ή τρόπο σκέψης επειδή θα φάει ένα καλό χέρι ξύλο ή επειδή θα απειληθεί με αυτό. Δεν ξέρω αν όσοι το υποστήριζαν αυτό έτρωγαν ξύλο μικροί και αυτό τους άλλαζε τη συμπεριφορά, ωστόσο είναι προφανές ότι το επίπεδο πολιτικής σκέψης είναι νηπιακό. Βέβαια νηπιακό ήταν και πριν, όταν οι ίδιοι άνθρωποι άλλαζαν την ψήφο τους με καραμέλες (διορισμοί, ρουσφέτια κτλ), αλλά θα μπορούσε η κρίση να φέρει και την ενηλικίωση, αντί για μια βαθύτερη βουτιά σε νηπιακή κατάσταση.
Γιατί δεν την έφερε; Εδώ πάμε στο δεύτερο που θα ήθελα να εστιάσω: τους μύθους της ελληνικής κοινωνίας. Δυστυχώς είμαστε μια κοινωνία που μεγάλωσε με μύθους, αν όχι με χοντρά ψέματα. Ο μύθος της συνέχειας από τους αρχαίους Έλληνες, ο μύθος του πιο έξυπνου λαού στην πιο όμορφη χώρα, ο μύθος του Θεού και της Παναγίας που μας προστατεύουν (δείτε πόσο εύκολα πουλιέται και σήμερα, που ο Σαμαράς μιλάει με το Θεό και ο Τσίπρας κάνει επισκέψεις στο «Περιβόλι της Παναγίας»), ο μύθος των παγκόσμιων εχθρών που απεργάζονται την καταστροφή μας, ο μύθος του Κίσινγκερ, ο μύθος της ελληνικής γλώσσας που είναι η μόνη που καταλαβαίνουν οι υπολογιστές (ναι, πώς…) και η λίστα μπορεί να συνεχιστεί επ’ άπειρον.
Υπάρχει ένα σημείο στη ζωή, που πρέπει να καταλάβεις ότι οι μύθοι είναι μύθοι και η πραγματικότητα είναι άλλη. Αυτό το σημείο λέγεται ενηλικίωση. Αυτό το σημείο πάρα πολλοί Έλληνες δεν το πέρασαν και αρνούνται να το περάσουν. Η Χ.Α . τους έδειξε ότι δεν είναι και απαραίτητο. Όπως σε ένα νήπιο δεν εξηγείς τα προβλήματα της ζωής, αλλά του εξηγείς τα πάντα με παραμυθάκια με καλούς και κακούς, με δράκους και ιππότες, έτσι και η Χ.Α. έδωσε στα εξοργισμένα, φοβισμένα νήπια τη λύση: «βάλτε μας στη Βουλή, να σφίξουν οι κώλοι (έτσι ακριβώς, κατά λέξη)». «Αφήστε εμάς να κάνουμε κουμάντο και θα σας φέρουμε σε έναν κόσμο ήρεμο, απλό, χωρίς κακούς ξένους, χωρίς κακούς πολιτικούς, χωρίς μνημόνια». «Δώστε μας την ψήφο σας και οι «άλλοι» που φταίνε θα το πληρώσουν».
Υπήρξαν νήπια που ξεγελάστηκαν. Τους έβαλαν στη Βουλή, μόνο και μόνο για να τους δουν να μην μπορούν να αρθρώσουν δυο λέξεις στη σειρά, να διορίζουν συγγενείς και φίλους - ακριβώς όπως αυτοί που θα έδερναν – να απολαμβάνουν τη βουλευτική αποζημίωση, την ασυλία και τα λοιπά προνόμια – ναι, ακριβώς όπως οι άλλοι και πάλι.
Σήμερα όμως δεν υπάρχει δικαιολογία για τα νήπια. Σήμερα ξέρουμε ότι η Χ.Α. είναι εγκληματική οργάνωση. Ξέρουμε ότι η ιδεολογία που εκπροσωπεί είναι αυτή που κατέστρεψε ήδη μια φορά την Ευρώπη και ιδιαίτερα την Ελλάδα. Και ξέρουμε ότι συνομιλεί με το σύστημα που καταγγέλλει, όπως αποδεικνύει η υπόθεση Μπαλτάκου.
Το μόνο ερώτημα που παραμένει είναι πώς συνεχίζει να εμφανίζει ποσοστά μεγαλύτερα από το 0,3% που είχε όλα τα προηγούμενα χρόνια. Εδώ δυστυχώς η απάντηση είναι πιο απλή και καθόλου καθησυχαστική: οι μύθοι με τους οποίους μεγάλωνε επί δεκαετίες η ελληνική κοινωνία γέννησαν και πάρα πολλούς πραγματικούς φασίστες. Πάντα υπήρχαν, πάντα επιβίωναν σε διάφορους πολιτικούς χώρους, πάντα κρύβονταν επιμελώς. Τώρα όχι. Κι αυτό είναι κάτι με το οποίο θα χρειαστεί να ζήσουμε για καιρό και το οποίο αντιμετωπίζεται μόνο με έναν τρόπο: με την καταπολέμηση του φόβου, με το να μην υποκύπτεις στην απειλή, με το μόνο που αξίζει να θεωρείται χαρακτηριστικό κάθε ενήλικα και κάθε Πολίτη, Έλληνα ή μη: Την αγάπη για την Ελευθερία.
Με τον τρόπο του Παύλου Φύσσα. Ας τον θυμόμαστε γι’ αυτό.
