Αυτό που φαίνεται σαν αγεφύρωτη ρήξη ανάμεσα σε μάνα και κόρη, ιδωμένο από μια άλλη σκοπιά, μεταμορφώνεται σε μια ισχυρή συμμαχία που στόχο έχει βαθιές ανατροπές και κατάργηση ιδρυτικών συμβολαίων που υπογράφηκαν σε προηγούμενες γενιές.

Τα κοινωνικά δίκτυα, οι διασυνδέσεις δηλαδή με τα υπόλοιπα μέλη της κοινότητας, έχουν ιδιαίτερη σημασία για τις γυναίκες, επειδή διασφαλίζουν εκτόνωση της συναισθηματικής φόρτισης, ροή της πληροφορίας και υποστήριξη σε περίπτωση δυσκολιών.

Συνήθως διακρίνονται σε δίκτυα δεσμών, με συγγενικά και φιλικά πρόσωπα και διασύνδεσης, με άτομα που δεν έχουν το ίδιο κοινωνικό, οικονομικό και μορφωτικό επίπεδο.

Το προαιώνιο ερώτημα: τι έγινε πρώτα, η κότα ή το αυγό;

Φιλόσοφοι, επιστήμονες, θεολόγοι και μάγοι προσπαθούν να το απαντήσουν εδώ και χιλιάδες χρόνια.

Στις χαλαρές περιηγήσεις μου στο διαδικτυακό σύμπαν της σημερινής τέχνης και φωτογραφίας, έπεσα πάνω στον Ολλανδό φωτογράφο Hendrik Kerstens (γεν.1956). Ή μάλλον, πάνω στην κόρη του Paula· και στάθηκα σε αυτήν, επειδή η φυσιογνωμία της μου έβγαζε κάτι τόσο έντονα «Βερμεερικό».

Ο Raphael Rogers, ο δημιουργός του παραπάνω βίντεο μιλάει για το ταξίδι του στη Νορβηγία: «Πριν λίγους μήνες ένας από τους καλύτερους μου φίλους, μου είπε: "τα εισιτήρια για τη Νορβηγία είναι πραγματικά πολύ φτηνά, πάμε;".

Αφού το σκέφτηκα για περίπου 15 δευτερόλεπτα είπα το ναι.

Η συνήθεια είναι ένα καλώδιο, υφαίνουμε ένα κομμάτι της κλωστής της κάθε μέρα και στο τέλος δεν μπορούμε να την κόψουμε. Σοφία Αντερά, Ουρανία Μπούγα. Horace Mann American Educator 1796-1859

Οι «Συνήθειες του Μυαλού» είναι 16 συμπεριφορές, που χαρακτηρίζουν έξυπνους και διακεκριμένους ανθρώπους. Εκπαιδευτικοί ερευνητές, υπό την καθοδήγηση του Arthur L. Costa, όρισαν τις «Συνήθειες του Μυαλού» ως δεξιότητες που σχετίζονται άμεσα με τη ζωή και είναι απαραίτητες για την επίλυση προβλημάτων και την αποτελεσματική συμμετοχή στην κοινωνία.

Εξαρτημένος είναι αυτός που κρέμεται από κάποιον άλλο, που ζει σαν να είναι κρεμασμένος στον αέρα, χωρίς να στηρίζεται πουθενά, σαν να είναι ένα στολίδι για εκείνον που το φοράει.

Είναι εκείνος που έχει πάρει τον κατήφορο, μονίμως ατελής, αιωνίως χωρίς λύση.

Ήταν κάποιος μια φορά, που υπέφερε από έναν παράλογο φόβο: φοβόταν μήπως χαθεί μέσα στους άλλους.

Αυτό που συμβατικά αποκαλούμε «αγάπη» είναι η στρατηγική του «εγώ» για να αποφύγει να αφεθεί.

Αναζητάτε κάποιον να σας δώσει κάτι το οποίο μπορεί να έρθει σε εσάς μόνο στην κατάσταση της παράδοσης, στην κατάσταση του να αφήνεστε.

Στην ψυχολογική μας σφαίρα υπάρχει μια κινητικότητα που είναι πάρα πολύ σοβαρή. Αυτό εγώ το συσχετίζω με ένα ευρύτερο φαινόμενο.

Δηλαδή, όταν πέρασε η πρώτη λαχτάρα, το πρώτο σοκ, τότε που οι άνθρωποι τα είχαν τελείως χαμένα και ζούσαν απολύτως μέσα σε αυτό το πένθιμο μούδιασμα που το έχω κι εγώ αναλύσει, σιγά σιγά άρχισε να γίνεται αισθητό ότι κάτι λαχταρούν.

Με τον καιρό μαθαίνει κανείς τη λεπτή διαφορά ανάμεσα στο να κρατά ένα χέρι και να αλυσοδένει μια ψυχή.

Μαθαίνει πως «αγαπώ δε σημαίνει στηρίζομαι» και ότι «συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια»..

Kι έτσι κανείς αρχίζει να μαθαίνει....