Αναμφίβολα, το σήμα κατατεθέν της Κόνιτσας είναι το ιστορικό και πανέμορφο γεφύρι της.

Είναι το δεύτερο μεγαλύτερο μονότοξο γεφύρι στην Ήπειρο και μοιάζει σα να έχει ξεπηδήσει από ένα παραμύθι.

Σε μια πλαγιά των ανατολικών Τζουμέρκων, σε απόσταση 80 χιλιομέτρων από την πόλη της Άρτας βρίσκεται ένα χωριό πνιγμένο στη φύση, τα Θεοδώριανα.

Το χωριό είναι ιδιαίτερα φημισμένο και σημαντικότερο αξιοθέατο της περιοχής είναι οι διπλοί καταρράκτες που σχηματίζονται στον ποταμό Άσπρη Γκούρα.

Παρόλο που είμαστε η μοναδική Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα που δεν κυλά ποτάμι στην καρδιά της πόλης μην πιστεύετε πως η Αθήνα είναι μέρος ξερό και άνυδρο. Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει. Στα σπλάχνα της τρέχουν εκατοντάδες ρυάκια και τρία ποτάμια που μέχρι πριν λίγες δεκαετίες -τουλάχιστον μερικά κομμάτια τους- ήταν εμφανή.

Ποτάμια και ρέματα είναι μεν μπαζωμένα αλλά εξακολουθούν και ρέουν υπογείως διατρέχοντας την πόλη. Μάλιστα είναι αυτά που προκάλεσαν και τις πρόσφατες διαβρώσεις στη γραμμή του τραμ που περνά πάνω από τον Ιλισό και πλέον σήμερα είναι επικίνδυνες.

Το άγχος μας επηρεάζει με πολλούς τρόπους. Διαταράσσει τον ύπνο μας, επηρεάζει τη διάθεσή μας και μπορεί να μας κάνει να αρρωστήσουμε. Αλλά πιο σοβαρά φαίνεται επίσης να βλάπτει τον εγκέφαλό μας, σύμφωνα με νέα μελέτη.

Όλοι μας στρεσαριζόμαστε συχνά. Αλλά το τακτικό επίμονο στρες μπορεί να επηρεάσει σημαντικά το σώμα μας και το μυαλό μας. Μπορεί να μας κάνει κουρασμένους ή ευερέθιστους, να προκαλέσει άγρυπνες νύχτες, καθώς και απώλεια όρεξης και λίμπιντο.

Υπάρχει μια μικρή γειτονιά που όπως δηλώνει το όνομα της κατάφερε να περάσει «από την άλλη πλευρά του ποταμιού». Ο λόγος για την Ουζούπη, μια ανεξάρτητη αριστοτελική πολιτεία για ελεύθερα πνεύματα.

Μπορεί να είναι μία από τις μικρότερες δημοκρατίες του κόσμου, με έκταση μόλις 1 τετραγωνικό χιλιόμετρο, αλλά μην ξεγελιέστε από το μέγεθος της, καθώς η κοινότητα της Ουζούπης στην καρδιά της πρωτεύουσας της Λιθουανίας, διαθέτει δικό της πρόεδρο, κυβέρνηση, σύνταγμα και νόμισμα.

Δε θέλω άλλη μαυρίλα. Μπούχτισα από αυτήν. Την πήρα απλόχερα σε μεγάλες ποσότητες κι εγώ πάντα εκεί στο ίδιο σημείο βράχος. Πάντα στήριγμα γερό σε υπαρκτά και πολλές φορές ανύπαρκτα προβλήματα.

Ξέρεις είναι πολύ ωραίο πάντα να γκρινιάζουμε για θέματα φτιαχτά, προβλήματα που στην ουσία δεν υπάρχουν. Έτσι μας δίνουν σημασία οι γύρω μας επειδή τους κάνουμε να μας λυπούνται και παίρνουμε μεγαλύτερη αγάπη από αυτούς.

Από ότι φαίνεται, συνεχίζεις να πιστεύεις πως τα «γιατί» χρησιμεύουν σε κάτι!

Εντάξει, στην πραγματικότητα σε κάτι χρησιμεύουν...

Χρησιμεύουν για να δίνω εξηγήσεις...

Κρύβουμε την αληθινή μας δυναμική.

Κρύβουμε όλα εκείνα για τα οποία είμαστε ικανοί.

Και ζούμε επιδεικνύοντας την πιο υποβαθμισμένη μας πλευρά... εκείνη που είναι κοινωνικά αποδεκτή... εκείνη που μας έμαθαν να καλλιεργούμε... εκείνη που υιοθετήσαμε για να μην έχουμε προβλήματα...

Οι ολοκληρωμένοι άνθρωποι αναγνωρίζουν ότι χρειάζονται τους άλλους.

Δεν θεωρούν την ανάγκη αυτή για αγάπη και οικειότητα σαν υποχρέωση να υποβιβάζουν τον εαυτό τους, αλλά περισσότερο σαν μέσο αντανάκλασης των μεγάλων δυνατοτήτων τους και μοιράσματός τους με άλλους.

Δεν αισθάνονται περιορισμένοι από την αγάπη και τις στενές σχέσεις, αλλά τις θεωρούν ιδιαίτερη ευκαιρία για ανάπτυξη.

Υπάρχει μια παλιά ιστορία για ένα παιδί που πήγε να ζητήσει τη βοήθεια ενός σοφού...

«Ήρθα, δάσκαλε, γιατί νιώθω τόσο ασήμαντος που δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα. Μου λένε ότι δεν αξίζω τίποτα, ότι δεν κάνω τίποτα σωστά, ότι είμαι αδέξιος και χαζός. Πώς μπορώ να βελτιωθώ; Τι μπορώ να κάνω για να με εκτιμήσουν περισσότερο;».