Μέχρι το 2011 η πολιτική ζωή στην Ελλάδα εξέπεμπε διεθνώς την εικόνα της κανονικότητας. Ποιο συγκεκριμένα ο Γ. Παπανδρέου ήταν στην κυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ, ο Α. Σαμαράς με η Ν.Δ στην αντιπολίτευση, το ΚΚΕ σταθερά τρίτο κόμμα, τα σημερινά ακραία και μεγάλα κόμματα βρισκόντουσαν πολύ χαμηλά, ο ΣΥΡΙΖΑ 7%,Η Χ.Α 1% και ο σημερινός κυβερνητικός εταίρος ΑΝΕΛ δεν υπήρχε.
Ήταν τότε μία πολύ δύσκολη κατάσταση, ήταν η εποχή των πρώτων θυσιών (άσχετα που μετά ήρθαν χειρότερες). Η Χίμαιρα των Ζαππείων πλανιόταν στον πολιτικό αέρα αλλά ακόμα ο κόσμος δεν είχε προσφύγει σε τόσο ακραίες λύσεις.
Τότε ήταν η εποχή που στη Γερμανία είχε αρχίσει ένα ιδιότυπο πογκρόμ λαϊκισμού από τον τύπο και από τα έντυπα κατά της Ελλάδας. Ποιος δεν θυμάται το πρόστυχο «Focus», τα ηλίθια λιβελογραφήματα της «Bild», το πολύ επιθετικό «Der Spiegel», με τίτλους όπως «Die Armutsluge» (οι φτωχοψεύτες). Κατανοώ βέβαια ότι ο τρόπος ζωής των Ελλήνων προ κρίσης με την ασυδοσία και την παρακμή που έφερε η χρήση δανικού και τζάμπα (έτσι νομίζαμε) χρήματος θα προκαλούσε αντιδράσεις σε ένα βορρά που δουλεύει σαν το μυρμήγκι αλλά οι αντιδράσεις που θα έπρεπε να υπάρξουν απέχουν πολύ από τον λεκτικό τεμαχισμό ενός ολόκληρου λαού.
Πέρα από τον λαϊκισμό των Γερμανικών ΜΜΕ την μεγαλύτερη ζημιά στην ελληνική πολιτική σκηνή και την ακραιοποιήση του εκλογικού σώματος προκάλεσε η ίδια η κ. Μέρκελ και η κυβέρνηση της που υιοθέτησαν μία απαράδεκτη επιθετική και τιμωριτική πολιτική που ξεκίνησε με την διατύπωση της πρόθεσης να στερήσει από την Ελλάδα το δικαίωμα της ψήφου στην Ε.Ε. Ευτυχώς αυτό το σχέδιο δεν προχώρησε αλλά στην Ελλάδα επιβλήθηκε από τότε έως σήμερα μία ακραία λιτότητα που σε συνδυασμό με την απροθυμία των κυβερνώντων ,μετά το 2011, για μεταρρυθμίσεις δημιούργησε έναν ασφυκτικό κλοιό γύρω από την ελληνική οικονομία και κοινωνία.
Η κίνηση που άνοιξε όμως το κουτί της Πανδώρας ήταν η τραγωδία των Κανών και ό,τι ακολούθησε αυτήν με το σχηματισμό της κυβέρνησης Παπαδήμου. Τότε η καγκελάριος εξευτέλισε και εν πολλοίς συναίνεσε στην ανατροπή του νόμιμα εκλεγμένου, με 44%, πρωθυπουργού με πρόφαση το δημοψήφισμα, ένα αίτημα που και η ίδια διατύπωσε λίγο αργότερα τον Μάιο του 2012. Μετά έκαναν τα αδύνατα δυνατά για να δημιουργήσουν ένα μνημονιακό μπλόκ. Η κυβέρνηση Παπαδήμου αποδείχθηκε όμως μέγιστο λάθος γιατί πρώτον η χώρα δεν έχει παράδοση σε αναθέσεις πρωθυπουργίας σε πρόσωπα προερχόμενα εκτός πολιτικής και δεύτερον γιατί μία κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού προϋποθέτει την ύπαρξη μιας διαμορφωμένης κουλτούρας κοινωνικής και πολιτικής συναίνεσης. Εδώ έδωσε την εντύπωση σε ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας ότι εκείνη η κυβέρνηση ήταν εντεταλμένη διογκώνοντας τα αντισυστημικά λαϊκίστικα και ακραία κόμματα.
Κακά τα ψέματα είναι πασιφανές ότι η λιτότητα σε συνδυασμό με μια σειρά πολιτικών λαθών και επιθετικών παρεμβάσεων στο εσωτερικό της χώρας όπως αυτές του κ. Σόιμπλε δημιούργησαν το ακραίο και θολωμένο πολιτικό σκηνικό που έχουμε μετά τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου με την κυβέρνηση να βρίσκεται στα χέρια δύο ακροαριστερών και ακροδεξιών κομμάτων και τους ναζί στην Τρίτη θέση. Πραγματικά ήταν τόσο κοντόφθαλμη, τιμωρητική και βλακώδης η πολιτική που ακολούθησε η Γερμανίδα καγκελάριος όλα αυτά τα πέντε χρόνια ,που η γηραιά ήπειρος είχε να δει τέτοιες πολιτικές από την εποχή του Ναπολέοντα Γ και του άφρονος κάιζερ Γουλιέλμου.
Τώρα η πολιτική αυτή έχει εφαρμοστεί, η κ. Μέρκελ έχει καταστεί ένας ιδιόμορφος Τζεπέτο μιας κυβέρνησης Πινόκιο αλλά σε αυτήν την περίπτωση ο δημιουργός δεν αγαπάει το δημιούργημά του και το αντίστροφο. Τι λοιπόν θα κάνει η καγκελάριος έναντι του κ. Τσίπρα, θα τον εξευτελίσει απομονώνοντας τον, θα τον καλοδεχθεί γνωρίζοντας ότι η ποιο οπισθοδρομική Ελληνική κυβέρνηση δεν θα κάνει καμία μεταρρύθμιση; Βρίσκεται σε ένα ιδιότυπο δίλημμα, άμα συνεχίσει επιθετικά γνωρίζει ότι ο επόμενος Πινόκιο μετά τον κ. Τσίπρα θα είναι ίσως ένας Πινόκιο ναζί πράγμα που δεν το θέλει κανένας. Για το λόγο αυτό πρέπει κάθε πλευρά να αποκτήσει πρώτα από όλα σεβασμό για τον συνομιλητή της και τη χώρα του, μετά να ρίξουν νερό στο κρασί τους και να χαλαρώσουν οι μεν τη λιτότητα και οι δε τις παράλογες απαιτήσεις. Αλλά πάνω απ’όλα και οι δύο πλευρές πρέπει να επιδείξουν μετριοπάθεια γιατί μόνο έτσι και χωρίς δογματισμούς θα λυθεί αυτό το μπράντεφέρ μεταξύ Αθηνών και Βερολίνου. Για να πάρει επιτέλους τέλος αυτή η ερμαφρόδιτη κατάσταση που θέτει σε κίνδυνο και την Ε.Ε.
