Παύλος Αλεξιάδης
Ο Παύλος Ι.Αλεξιάδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1994. Από το 2012 ζει και σπουδάζει Ιατρική στο εξωτερικό. Είναι φιλελεύθερος με ουμανιστικό προσανατολισμό. Με τα μπλογκ ασχολείται τον τελευταίο χρόνο και θεωρεί ότι το διαδίκτυο είναι ο καλύτερος τρόπος διακίνησης ιδεών.
Η Ευρωπαϊκή ένωση και συγκεκριμένα ο σκληρός πυρήνας της που είναι η νομισματική ένωση δεν βρίσκεται μονή της στον κόσμο αλλά συνορεύει με χώρες πολύ μεγαλύτερες από όλα τα κράτη που την απαρτίζουν. Στα ανατολικά της σύνορα αυτήν την στιγμή λαμβάνουν χώρα μεγάλες εθνικές κρίσεις όπου για την ώρα μπορεί να μοιάζουν τοπικοί εμφύλιοι αλλά στην πραγματικότητα είναι μεγάλα γεωπολιτικά γεγονότα.
Μέχρι το 2011 η πολιτική ζωή στην Ελλάδα εξέπεμπε διεθνώς την εικόνα της κανονικότητας. Ποιο συγκεκριμένα ο Γ. Παπανδρέου ήταν στην κυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ, ο Α. Σαμαράς με η Ν.Δ στην αντιπολίτευση, το ΚΚΕ σταθερά τρίτο κόμμα, τα σημερινά ακραία και μεγάλα κόμματα βρισκόντουσαν πολύ χαμηλά, ο ΣΥΡΙΖΑ 7%,Η Χ.Α 1% και ο σημερινός κυβερνητικός εταίρος ΑΝΕΛ δεν υπήρχε.
Πενήντα μαστιγώματα κάθε Παρασκευή για είκοσι εβδομάδες, σύνολο χίλια μαστιγώματα σε μια διαδικασία που γίνεται δημόσια στην πόλη της Τζέντα. Αυτό είναι λοιπόν το απάνθρωπο τίμημα για την ελευθερία της έκφρασης και του ατόμου. Ο λόγος για τον νεαρό Σαουδάραβα «blogger» Raif Badawi.
Τα βήματα για το ικρίωμα είναι πολλά αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ φρόντισε να τα διανύσει γρήγορα. Άρχισε να τα ανεβαίνει το 2010 που τότε δημαγωγώντας μέχρι αηδίας υπέθαλπε το άγριο κίνημα ανομίας και θράσους της Κερατέας, ακολούθησε την ιδία τακτική και στην υπόθεση των μεταλλείων χρυσού στης Σκουριές (εδώ να μην ξεχάσουμε να αναφέρουμε την γεμάτη έπαρση στάση του Αλέξη Τσίπρα εναντίον των εργαζομένων στα μεταλλεία που ήθελαν απλώς και μόνον να του μιλήσουν).
Την κίνηση της κυβέρνησης να προκηρύξει πρόωρα την εκλογή του ΠτΔ δεν μπορούμε να την θεωρήσουμε ως κίνηση ματ ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ και αυτό γιατί οι κινήσεις ματ δεν προϋποθέτουν ποτέ την καταστροφή ολόκληρης της σκακιέρας, που σε αυτήν την περίπτωση είναι η χώρα.
Στις 6:45 το πρωί της Πέμπτης 6 Νοέμβριου στα γραφεία της γνώστης εφημερίδας «ATHENS VOICE» ξέσπασε πυρκαγιά που οφείλεται σε εμπρησμό και προκάλεσε εκτεταμένες ζημιές. Όπως διαπιστώθηκε από τις πρώτες έρευνες, η γυάλινη πόρτα της εισόδου ήταν σπασμένη και σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις της Αστυνομίας, οι δράστες της επίθεσης περιέλουσαν τα γραφεία με εύφλεκτο υγρό και στη συνέχεια έβαλαν φωτιά.
Ο μεγάλος Θουκυδίδης είχε γράψει για να χαρακτηρίσει την παρακμή της κοινωνίας του αλλά και την ηθική πτώση των ανθρώπων της: «Για να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους αλλάζουν ακόμα και την σημασία των λέξεων. Η παράλογη τόλμη θεωρήθηκε αντρεία και αφοσίωση στο κόμμα , η προσωπική διστακτικότητα θεωρήθηκε δειλία που κρύβεται πίσω από εύλογες προφάσεις και η σωφροσύνη προσωπίδα της ανανδρίας.
Τι είδαμε από τον κύριο Σαμαρά στην ΔΕΘ; Τίποτα το συγκεκριμένο, μόνον αόριστες παροχές που προσπαθούν να μας χρυσώσουν το δηλητήριο της προχειρότητας των μέτρων-φορολογικών και μη-που εφαρμόζονται από την κυβέρνηση. Αυτό που πρέπει να μας ανησυχήσει δεν είναι οι αόριστες παροχές που έγιναν σε ορισμένες κοινωνικές ομάδες, αλλά το ιστορικό άλλοθι που προσπαθεί να εφεύρει ο πρωθυπουργός, που δεν είναι άλλο από την Μακεδονία.
Αυτό το καλοκαίρι ήταν μία από τις πιό αντισημιτικές περιόδους. Με αφορμή τα αιματηρά και ντροπιαστικά γεγονότα στην Γάζα ξεχύθηκε ένα κύμα μίσους στην χώρα μας κατά των Εβραίων από όλο το φάσμα του πολιτικού χώρου, με αιχμή του δόρατος την (παραδοσιακά αντισημιτική) ναζιστική παράταξη, αλλά και τον ΣΥΡΙΖΑ. Φτάσαμε ακόμα να κάνουμε πολιτικό πιστεύω τα «πρωτόκολλα της Σιών», ένα προαιώνιο ψέμα που λειτουργεί σαν τα ναρκωτικά, όσο κάνουμε χρήση του τόσο μας παρακμάζει και μας καταστρέφει σαν κοινωνία.
Από το 2011 ο δήμος Θεσσαλονίκης προσπαθεί να καταφέρει κάτι αυτονόητο που σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο είναι δεδομένο δικαίωμα, την αποτέφρωση των νεκρών. Στην Ελλάδα μέχρι πρότινος η αποτέφρωση των νεκρών απαγορευόταν και πράγματι είναι άξια απορίας η στάση αυτή της πολιτείας, που αρνείται το δικαίωμα της τελευταίας επιθυμίας του θανόντος.