Ο Οργανισμός Κοινωνικών Δραστηριοτήτων των Εργαζομένων ιδρύθηκε κάπου γύρω στο 2010 από την ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ. Χρηματοδοτήθηκε τότε με 2,5 εκατομμύρια ευρώ και με 1,88 εκατομμύρια ευρώ για κοινωνικά προγράμματα, το πιο εξωφρενικό βέβαια είναι τα 610.000 ευρώ που ξοδεύτηκαν για την ανάπτυξη σχέσεων εργαζομένων!

Ένας λαός σε βαθιά κρίση είναι φυσικό και επόμενο να έχει μειωμένη την κριτική ικανότητα, πόσω μάλλον όταν αυτός ο λαός είναι ο Ελληνικός, που έχει φτάσει στο σημείο να μην μπορεί να ξεχωρίσει τον μύθο από την πραγματικότητα.

Το ότι έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα και το ότι βγήκαμε στις αγορές μετά από τέσσερα χρόνια δεν σημαίνει και ότι η κρίση τελείωσε. Ίσα ίσα που, με  το να δανείζεσαι για να  θρέψεις ένα αντιπαραγωγικό σπίτι όπως είναι η Ελλάδα, που διαθέτει ένα τερατώδες σε ποιότητα και όγκο δημόσιο και έναν υποτυπώδη ιδιωτικό τομέα (που τα λείψανα του μεταναστεύουν στις γειτονικές χώρες), η κρίση δεν μπορεί να τελειώσει έτσι εύκολα.

Το 1991 το κράτος των Σκοπίων έκανε την εμφάνιση του δημιουργώντας με αυτόν τον τρόπο το γνωστό εθνικό ζήτημα. Η Ελλάδα μπορούσε να κερδίσει εκείνες της πρώτες ημέρες  αυτήν την υπόθεση και να αποφεύγαμε με αυτόν τον τρόπο τα είκοσι χρόνια των παλινωδιών που ακλούθησαν. Η ευθύνη για αυτήν την κατάσταση βαραίνει πρωτίστως τον τότε υπουργό εξωτερικών Αντώνη Σαμαρά  που επέλεξε τότε να ακολουθήσει μια εθνικιστική διπλωματική πολιτική, ξεχνώντας ότι στην διπλωματία χρησιμοποιείς στερεά επιχειρήματα και όχι εθνικιστικούς συναισθηματισμούς, που βρίσκουν ανταπόκριση μόνον στις τάξεις της βαθιάς και λαϊκής δεξιάς.

Όταν οι φοιτητές στην Πάτρα, που ανήκουν στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά φώναζαν στον Π. Μανδραβέλη «Το άσυλο ανήκει στον λαό» και μετά πήγαν και του διέλυσαν το αμάξι δεν είχαν συναίσθηση – προφανώς- ότι με αυτές τους τις κινήσεις το μόνο που κατάφεραν είναι να κάνουν όχι μόνο επίδειξη ισχύος αλλά και επίδειξη του αντιδημοκρατικού βόρβορου στον οποίο είναι από την κορφή ως τα νύχια χωμένοι και θέλουν να μας χώσουν και εμάς.

Η Θεσσαλονίκη που εγώ γνώρισα, την δεκαετία του 2000 κυρίως, ήταν μια πόλη κλεισμένη στον εαυτό της, που απαρνιόταν το πολυπολιτισμικό της παρελθόν και ακροβατούσε ανάμεσα  σε έναν λαϊκισμό γελοιότητας (που κάλυπτε πάρτι εκατομμύριων) και σε μια νοοτροπία που υπαγόρευε ότι για την κατάντια της πόλης δεν ευθύνονται οι πολίτες της, αλλά το «κράτος των Αθηνών».