Το ότι έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα και το ότι βγήκαμε στις αγορές μετά από τέσσερα χρόνια δεν σημαίνει και ότι η κρίση τελείωσε. Ίσα ίσα που, με το να δανείζεσαι για να θρέψεις ένα αντιπαραγωγικό σπίτι όπως είναι η Ελλάδα, που διαθέτει ένα τερατώδες σε ποιότητα και όγκο δημόσιο και έναν υποτυπώδη ιδιωτικό τομέα (που τα λείψανα του μεταναστεύουν στις γειτονικές χώρες), η κρίση δεν μπορεί να τελειώσει έτσι εύκολα.
Αλλά τι εννοούμε με την λέξη κρίση; Οι περισσότεροι μόλις την ακούν έρχεται στο νου τους το μνημόνιο, το ΔΝΤ, η Μέρκελ, ο Σόϊμπλε, η τρόικα και οι λοιποί «δαίμονες», που θέλουν την υποδούλωση της Ελλάδας. Όχι, αυτού του είδους η κρίση είναι παροδική και θα περάσει, θα μας αφήσει ματωμένους και ταπεινωμένους αλλά θα περάσει.
Μεγαλύτερη και πιο επικίνδυνη από την οικονομική είναι η κρίση την όποια δημιούργησε η – με δανεικό χρήμα - νεόπλουτη απελπισία του Έλληνα. Αυτή η εθελούσια τύφλωση, που μας έκανε να τρέχουμε στις πλατείες το 2011 ως αγανακτισμένοι, φωνάζοντας «Να καεί, να καεί, το μπουρδέλο η βουλή» μη σκεφτόμενοι ότι αυτό το πανηγύρι των «τρελών» θα γεννούσε σε πολύ μικρό διάστημα την ντροπή του νεοναζισμού. Είχαμε χορτάσει λοιπόν τότε το δανεικό παντεσπάνι και μας κακοφάνηκε που ο «κάπελας» των αγορών μας έφερε τον λογαριασμό .
Κάπως έτσι δημιουργήσαμε το πιο βάναυσο είδος της κρίσης, αυτό της ηθικής, παιδιά της οποίας είναι (οι δύο μεγάλες πληγές) η τυραννική - σουρεαλιστική θρασύτητα της αριστεράς και η μαφιόζικη βία του σκοτεινού μεσαίωνα της ακροδεξιάς.
Η ηθική κρίση λοιπόν, το μεγάλο κακόηθες μελάνωμα, είναι πιο μακρόχρονη, πιο βάναυση και πιο καταστρεπτική για την κοινωνία μας από ότι η οικονομική. Θα περάσει μόνον:
Όταν αντιληφτούμε την πραγματική μας κατάντια και δεν αναζητούμε υπεκφυγές σε συνομοσιολογίες και κακές ηγεσίες, που εμείς επιλέγουμε .
Όταν μάθουμε να σεβόμαστε την γνώμη του άλλου, πάνω σε οποιοδήποτε θέμα και να μην εξαπολύουμε προστυχιές, όπως το «να σαπίσει το στόμα του».
Όταν μάθουμε να μην θεωρούμε την θρασύτητα και τον κανιβαλισμό (κάθε είδους) ως αρετή.
Όταν σταματήσουμε να παράγουμε νεαρούς πολιτικούς, που το μόνον τους προσόν είναι ότι προέρχονται από έναν σκουριασμένο και σαπισμένο κομματικό σωλήνα και το μόνον που γνωρίζουν είναι το πώς να εφαρμόζουν παλαιοσυνδικαλιστικές πρακτικές.
Όταν σταματήσουμε να δοξάζουμε ένα νέο σοβιετικό δημόσιο και ένα νέο οθωμανικό σύστημα κλειστών επαγγελμάτων.
Όταν πάψουν να μας κατηχούν από τα ΜΜΕ κωμικοί - μεσσίες της ηλιθιότητας.
Στην Ελλάδα οι απότομες κινήσεις και αλλαγές είναι πολύ σπάνιο φαινόμενο. Θα χρειαστεί να περάσει πολύς καιρός, ίσως και μια γενεά για να γίνουν όλα αυτά τα «όταν» πραγματικότητα και να πούμε ότι επιτέλους έχουμε διαφύγει από τα νύχια της ηθικής κρίσης.
Ακολουθήστε τον Παύλο Αλεξιάδη στο twitter : https://twitter.com/
