Eνέσεις ρευστότητας για τις ελίτ. Φόροι και πληθωρισμός για τους υπόλοιπους. - Παρατηρώντας τον δήθεν αποπληθωρισμό - τον οποίο φοβούνται όπως ο διάολος το λιβάνι όλοι οι λάτρεις του χρέους - αναπτύσσεται μια δυναμική η οποία ζητά απο την Ε.Κ.Τ. να παρέμβει (ξανά) με ενέσεις ρευστότητας χάρτινου χρήματος.
Τα στατιστικά στοιχεία βεβαίως που παρουσιάζουν αποπληθωρισμό, δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα, αφού οι τιμές βασικών ειδών στην Ελλάδα αυξάνονται καθώς οι μισθοί πέσαν στα τάρταρα και μαζί η αγοραστική δύναμη των πολιτών.
Η Αυστριακή σχολή οικονομικής σκέψης έχει πολύ εύστοχα διαχωρίσει την διαδικασία εκτύπωσης χρήματος σε "πληθωρισμό χρήματος" κι σε "πληθωρισμό των τιμών" (Von Mises "On the manipulation of money and credit"). Στην πρώτη περίπτωση οι άμεσα ευνοημένοι του φρέσκου χρήματος είναι αυτοί που το παραλαμβάνουν πρώτοι (τράπεζες, κυβερνήσεις και οι ψευδο-ελίτ των προνομιούχων που κινούνται κοντά στον τραπεζικό-κρατικό κύκλο). Στην δεύτερη περίπτωση όσο η πρώτη κατηγορία κυκλοφορεί το χρήμα και ωφελείται, προκύπτει μείωση της αγοραστικής δύναμης σταδιακά, όσων παραλαμβάνουν το πληθωριστικό χρήμα και έτσι προκύπτει ο πληθωρισμός των τιμών.
Ο πληθωρισμός είναι μια κανονική ληστεία, η οποία κρύβεται καλά πίσω απο τα ανυπόστατα και γελοία στατιστικά των econometrics, τα οποία εξυπηρετούν τις κυβερνήσεις και τις νομισματικές αρχές που τα χρησιμοποιούν για να παραπλανούν τους πολίτες. Η πραγματικότητα βρίσκεται έξω στην αγορά και στο καλάθι της νοικοκυράς. Η πιστωτική επέκταση, οι ενέσεις ρευστότητας και ο δανεισμός του κράτους, όσο αυτό δεν μεταρρυθμίζεται, είναι ο σίγουρος δρόμος για την εξαθλίωση των Ελλήνων. Οι προνομιούχες καταχρεωμένες ελιτ και το κράτος, είναι αυτοί που ευνοούνται, όσο ο λεβιάθαν και το τραπεζικό του σύστημα μανιπουλάρουν το παραστατικό χρήμα.
Παρατηρώντας την κρίση, μέσα από την αυστριακή οικονομική θεωρία.
Ο μέσος mainstream οικονομολόγος η μαθητής οικονομικής σχολής, θεωρεί την φορολογία ως αποπληθωριστική. Στην πραγματικότητα η φορολογία είναι τρόπος αποπληρωμής του πληθωρισμού ο οποίος είναι χρέος της πιστωτικής επέκτασης. Χρέος που προκαλεί η κεντρική τράπεζα με το μονοπώλιο χρήματος που της παρέχουν τα κράτη με αντάλλαγμα την αποδοχή μόνο του επίσημου νομίσματος της τράπεζας για την πληρωμή των φόρων και των υπόλοιπων χρεών. (Murray Rothbard "The mystery of banking")
Επιπροσθέτως στην περίπτωση της Ελλάδας τα τελευταία τρία χρόνια έχουμε καθίζηση στην αγορά ακινήτων, ενοικίων, βιομηχανικών προϊόντων, πρώτων υλών κατασκευών-μεταποίησης κλπ, αλλά τα αγαθά τα οποία αποτελούν τον βασικό πληθωριστικό δείκτη, (το περιβόητο καλάθι της νοικοκυράς) παρουσιάζουν αύξηση τιμών ως και 15%, δηλαδή ακυρώνουν στην πράξη τον δήθεν αποπληθωρισμό που παρουσιάζουν τα στατιστικά.
Αυτό επίσης καταρρίπτει και την Κεϋνσιανή αντίληψη πως η έλλειψη "συνολικής ζήτησης" ευθύνεται για τις οικονομική ύφεση, αφού τα καταναλωτικά αγαθά, αυτά που αποτελούν την συνολική ζήτηση δηλαδή, είναι αυτά που πλήττονται τελευταία και όχι πρώτα. Οι μόνες δυνάμεις της αγοράς οι οποίες μπορούν και αυξάνουν τιμές εν μέσω ύφεσης είναι συγκεκριμένες και αφορούν στο λιανεμπόριο βασικών ειδών διατροφής, στον μόνο τομέα δηλαδή που υπάρχει η μεγαλύτερη ζήτηση.
Τα κεφαλαιακά αγαθά (βιομηχανία, κατασκευές, πρώτες ύλες) είναι αυτά που πλήττονται άμεσα ενώ το λιανεμπόριο βασικών αγαθών θα πληγεί στο τέλος.
Τέλος οι αμέσως επόμενες δυνάμεις της "αγοράς" που αυξάνουν τιμές, είναι το κράτος και οι κολλεκτίβες του (ΔΕΚΟ υπηρεσίες κλπ). Αποδεικνύεται λοιπόν πως η αύξηση των δημοσίων εσόδων όχι απλά δεν μπορούν να λειτουργήσουν ως "δυνάμεις προσφοράς" αλλά οδηγούν την οικονομία στην καταστροφή λόγω κατεύθυνσης της ρευστότητας απο τον παραγωγικό κόσμο στον αντιπαραγωγικό .Όταν δεν υπάρχουν δανεικά για να χρηματοδοτούν το μοντέλο "δημόσιας" ανάπτυξης είναι πλέον εμφανές τι συμβαίνει. Θα μπορούσε να πει κάποιος πως αυτό οφείλεται στο ότι το κράτος αποπληρώνει και τα χρέη του και δεν μπορεί να κυκλοφορήσει το απαλλοτριωμένο απο την αγορά χρήμα. Σωστά. Αλλά αυτό είναι επίσης αποτέλεσμα που προήλθε απο την πολιτική των δημοσίων δαπανών και επενδύσεων ως δυνάμεων προσφοράς στην οικονομία.
Η πιστωτική επέκταση έχει εγγενές χαρακτηριστικό την δημιουργία χρέους και δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να συνεχιστεί. Είναι η κύρια αιτία των οικονομικών boom και busts καθώς στρεβλώνει την αγορά, την οικονομική πληροφορία προς τις επιχειρήσεις, τα ανθρώπινα ήθη και τις τάσεις ως προς την αντιμετώπιση της πραγματικής οικονομίας της αγοράς.
Οι αρλούμπες του κευνσιανισμού VS, της αυστριακής φιλελεύθερης σκέψης.
Έγραφε την Τετάρτη 12 Μαΐου, 2010 ο Ganesh Rathnam:
"Οι Ελληνικές κυβερνήσεις θα αυξήσουν τους φόρους, σε συνδυασμό με τα μέτρα λιτότητας για την μείωση των ελλειμμάτων. Η αύξηση των φόρων θα επηρεάσει την είσπραξη των εσόδων αρνητικά με δύο τρόπους. Οι υψηλότεροι φόροι θα μειώσουν την οικονομική ανάπτυξη και επομένως θα οδηγήσουν σε μείωση των φορολογικών εσόδων. Επιπρόσθετα, οι υψηλοί φόροι, θα οδηγήσουν περισσότερες ελληνικές επιχειρήσεις σε αφανισμό. Ως εκ τούτου, μακροπρόθεσμα, οι αρνητικές συνέπειες της αύξησης των φόρων θα υπερβαίνουν κατά πολύ την αρχική πρόθεση για αύξηση των εσόδων."
Σε αυτήν την περίπτωση διαπιστώνουμε την πλήρη επιβεβαίωση της θεωρίας της "απώτερης συνέπειας" του Φρειδερίκου Μπαστιά σύμφωνα με την οποία στην οικονομική σφαίρα πάντα υπάρχουν κάποια πρόσωπα και κάποιες καταστάσεις που δεν φαίνονται άμεσα με την λήψη κάποιων μέτρων. Αυτές οι καταστάσεις είναι που πάντα καθορίζουν το αποτέλεσμα που αρχικά δεν προβλέφτηκε. Βλέπουμε λοιπόν πως στον πρώτο μήνα του 2014 η κυβέρνηση πανηγυρίζει για την αύξηση των εσόδων πάνω στα πτώματα 1,4 εκατομμυρίου ανέργων και 350.000 ελευθέρων επαγγελματιών κυριολεκτικά κατεστραμμένων. Το 2014 δεν πρόκειται να υπάρξει καμία περίπτωση είσπραξης, (το παραδέχεται και η κυβέρνηση). Τα χειρότερα φυσικά έρχονται.
Kαι συνεχίζει ο Rathram 12/5/2010
"Ο πληθωρισμός που προκύπτει για τη διάσωση αναποτελεσματικών ή υπερτιμημένων παραληπτών των πόρων, όπως η κυβέρνηση και τα εργατικά συνδικάτα, αδειάζει την δεξαμενή των πραγματικών αποταμιεύσεων των παραγωγών πλούτου. Σε αντίθεση με τις τραπεζικές πιστώσεις, οι οποίες παραμένουν σε κυκλοφορία (που λανθασμένα πιστεύεται ότι είναι παραγωγικές, σύμφωνα με την κεϋνσιανή θεωρία του πολλαπλασιαστή), οι πραγματικές αποταμιεύσεις μπορούν να χρησιμοποιηθούν μόνο μία φορά. Οι ευνοημένοι του Bailout υπερισχύουν των παραγωγών πλούτου καθώς απορροφάν τις αποταμιεύσεις ματαιώνοντας τις πιθανές επενδύσεις και σταδιακά εξαντλώντας και την υπάρχουσα παραγωγή. Αν δεν υπάρχουν αρκετά πραγματικές αποταμιεύσεις για να καλύψουν τα έξοδα συντήρησης και αποσβέσεων των επιχειρήσεων, τότε η αξία των αγαθών και υπηρεσιών που παράγονται, ο πραγματικός πλούτος της κοινωνίας, θα αρχίσει να μειώνεται."
Σε αυτήν την περίπτωση αποδεικνύεται πως η Αυστριακή σχολή οικονομικής σκέψης επιβεβαιώνεται με δραματικά ωμό τρόπο έναντι των Κεϋνσιανών ηλιθιοτήτων περι πιστώσεων και πιστωτικών επεκτάσεων με μηδενικά επιτόκια. Σταδιακά το αχόρταγο Ελληνικό κράτος, απαλλοτριώνοντας τις αποταμιεύσεις των Ελλήνων για να συντηρήσει τον Λεβιάθαν του "δημοσίου" και για να αποπληρώσει τα δάνεια της εγκληματικής Κεϋνσιανής πρακτικής που τροφοδότησε με αεροχρήμα ολόκληρη την Ευρώπη μέσω της Ο.Ν.Ε. οδηγεί σε εξόντωση την παραγωγική τάξη της χώρας και τους αποταμιευτές.
Ο Ganesh Rathnam είναι οικονομικός σύμβουλος, συνεργάτης του www. mises.org
