Εμάς τους ανθρώπους, μας προγραμματίζουν να σκεφτόμαστε, να αισθανόμαστε και να ενεργούμε με ορισμένο τρόπο οι πρώιμες εμπειρίες της ζωής μας, οι γονείς μας, τα αδέλφια μας, οι θείοι κι οι θείες, οι παππούδες κι οι γιαγιάδες, οι δάσκαλοι, οι συνομήλικοί μας και μερικά τυχαία περιστατικά, όπως το δάγκωμα από ένα σκύλο, το κέντρισμα από μια μέλισσα, ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα, οι παιδικές αρρώστιες ….

Δὲν ἔκανα τίποτε ἄλλο ἀπὸ τὸ νὰ ὀνειρεύομαι.

Αὐτὸ ἦταν, καὶ μόνο αὐτό, τὸ νόημα τῆς ζωῆς μου.

Ποτὲ δὲν εἶχα ἄλλη πραγματικὴ ἐνασχόληση πέρα ἀπὸ τὴν ἐσωτερική μου ζωή.

Λικνιστείτε μαζί μου όλα τα θλιμμένα
Τρελοί σε πέτρινα κτίρια χωρίς πόρτες
Λεπροί που αναβλύζετε αγάπη και τραγούδι
Βάτραχοι που προσπαθείτε να σκιαγραφήσετε τον ουρανό

Αυτοί που βρίσκονται ψηλά
Θεωρούνε ταπεινό
Να μιλάς για το φαΐ
Ο λόγος; Έχουνε κιόλας φάει

Όταν τα βράδια

Τρυπάς το στήθος μου μ’ ένα μαχαίρι

Και ψάχνεις να βρεις

Εδώ ένα περίπατο στ’ ακροθαλάσσι

Πινέλα και χρώματα λέξεις και πρόσωπα,

σε κάθε στιγμή υπάρχουν κι εικόνες,

πάντα κι ένα πινέλο παντού και μια λέξη.

Η χαρά, η μεγάλη χαρά που δημιουργεί

τους κόσμους μαζεύοντας στοργικά κάθε

συντρίμι γεννημένο απ’ τα σπλάχνα σου

Ζω με μια κυρία και τέσσερις γάτες
και κάποιες μέρες όλοι τα πάμε
μια χαρά.

Θα πιώ ούζο κάτω από την κληματαριά μιας ταβέρνας.
Διέκρινα, πολύ μακριά, στην άκρη μια αταξίας
με στέγες πλυμένες από το φεγγάρι,
Τον Παρθενώνα σε σκεφτικό κουκουβάγιας ύπνο.