Τι όμορφο που είναι να ζεις
να μπορείς να διαβάζεις τον κόσμο
τη ζωή να τη νοιώθεις τραγούδι χαράς
τι όμορφο που είναι να ζεις σαν παιδί
να απορείς και να ζεις.

Ανοίγουμε τις πόρτες
κλείνουμε τις πόρτες
δρασκελάμε τις πόρτες
και στο τέρμα του μοναδικού μας ταξιδιού
μήτε πολιτεία μήτε και λιμάνι

Τη γλώσσα μού έδωσαν ελληνική·
το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου.

Το πολιτιστικό περιβάλλον καθορίζει τη φύση των ατόμων σε τέτοιο σημείο, ώστε να μην είμαστε πια σε θέση να το διακρίνουμε ακόμη κι όταν αποκρούουμε τις ρατσιστικές γνώμες όσων αποδίνουν σε σταθερή φυσική ιδιότητα τη συμπεριφορά κάποιου.

Σε τέτοιες περιπτώσεις η πιο αυθόρμητη αντίδραση είναι συνήθως να αρνιόμαστε την υποθετική φυσική ιδιότητα.

«Το συντριβάνι του κόσμου είναι το θαύμα του απλού, που για να το βλέπουμε χρειαζόμαστε το καθαρό μάτι.

Και για να το ακούμε, πρέπει να κρατάμε έναυλα ώτα στην κουβέντα του Αϊνστάιν: Το πιο ακατανόητο πράγμα είναι ότι ο κόσμος είναι κατανοητός.»

Η πίκρα στο στόμα το πρωί

Δεν έχει να κάνει με τσιγάρα

Και χθεσινοβραδινά μεθύσια

Με σκαλίζεις σαν ξερό χωράφι

Κι ό,τι σάπιο και άχρηστο βρίσκεις το αγαπάς

Το χρυσάφι μου το πετάς στα σκουπίδια

Αληθινό είναι ό,τι σπαταλιέται
δίχως εμφανείς λόγους.

Θα’ρθουν καιροί

Που ακόμη και τα βαλσαμωμένα πουλιά

Θα ανοίξουν

Τις φτερούγες τους

«Εγώ δε έχω να σου δώσω τίποτα» είπες.

«Τίποτα, είναι τρύπια τα χέρια μου»

Ενώ

τον ουρανό που ήταν πάνω μου εσύ μου τον έφερνες.