Δηλαδή ρε παιδιά, καμιά φορά, απορώ. Σε ποιον κόσμο ζείτε; Δεν καταλαβαίνετε; Δεν βλέπετε; Δεν νιώθετε; Προφανώς όχι. Άμα νιώθατε, δεν θα είχατε κάνει τρόπο ζωής την επίθεση σε πολιτικούς. Τον Σαμαρά, για παράδειγμα. Γιατί τον βρίζετε, τον άνθρωπο; Είστε άδικοι. Ελάτε πρώτα στη θέση του κι ύστερα πιάστε τον στο στόμα σας. Να δούμε, ρε, τι θα έχετε να πείτε, άμα ζήσετε, έστω για λίγο, αυτή τη σκληρή πραγματικότητα (για να χρησιμοποιήσω και καμιά πρωτότυπη έκφραση), αυτό το δράμα που ζει ο άνθρωπος στην καθημερινότητά του.
Λοιπόν, για να το ξεκαθαρίσουμε. Ο πρωθυπουργός μας δεν φταίει σε τίποτα. Δεν φταίει για τη φτώχεια των υπηκόων του. Κανείς δεν φταίει για τη φτώχεια των υπηκόων του, εδώ που τα λέμε. Είναι γνωστό ότι οι πρωθυπουργοί, και οι ηγεμόνες γενικότερα, κάνουν πάντα το καλύτερο για την τσέπ... εεε... για τη χώρα τους. Κι ο Σαμαράς δεν αποτελεί εξαίρεση. Οπότε, όλη αυτή η επιθετικότητα που σου βγαίνει, καλέ μου συμπολίτη, είναι ο κομπλεξισμός της πλέμπας. Και θα σου εξηγήσω γιατί.
Ζεις σε ένα δυάρι της δεκαετίας του '60, στον Κολωνό. Τα χαρακτηριστικά του δεν διαφέρουν και πολύ από τα χαρακτηριστικά ενός μέσου σπιτιού στα Πετράλωνα, στα Εξάρχεια ή στο Βοτανικό. Συγκεκριμένα: ξεχαρβαλωμένα κουφώματα, που μπάζουν από παντού, μωσαϊκά διαλυμένα, ντουλάπια που κρέμονται οι πόρτες τους, χώρια ότι άμα πας να τα κλείσεις, μαγκώνουν, οπότε καλύτερα να τις βγάλεις, μπάνιο από αυτά που επειδή δεν έχει χώρο να κινηθείς, κάθεσαι στη λεκάνη και τα κάνεις όλα (χέζεις, πλένεις τα χέρια σου, κάνεις ντους...). Στις ίδιες συνθήκες ζει το μεγαλύτερο ποσοστό των κατοίκων αυτής της χώρας.
Εντελώς πληροφοριακά, αναφέρω ότι ένα άλλο μεγάλο ποσοστό ζει σε ελαφρώς καλύτερες συνθήκες, δηλαδή, σε σπίτια που δεν έχουν σκορπίσει και ένα άλλο μεγάλο ποσοστό ζει στο δρόμο. Ένα πολύ μικρό ποσοστό, αυτό το οποίο τα προηγούμενα ποσοστά αντιμετωπίζουν με κόμπλεξ, εχθρικότητα και εμπάθεια, ζει σε επαύλεις. Σ' αυτό το μικρό ποσοστό ανήκει και ο πρωθυπουργός μας (τον οποίο τον αναφέρω ως παράδειγμα μόνο και μόνο επειδή δέχεται αυτή την άδικη επίθεση). Αυτός που τον έχουμε ψηφίσει για να σώσει τη χώρα από την καταστροφή. Και τώρα τον βρίζουμε. Και απαιτούμε να καταλάβει πως είμαστε φτωχοί και αδυνατούμε να ανταποκριθούμε σε όσα μας επιβάλλει. Ε, δεν πρόκειται να το καταλάβει, όπως κι εμείς δεν πρόκειται να καταλάβουμε τα δικά του βάσανα. Θα προσπαθήσω πάντως να σας βάλω λίγο στο κλίμα.
Ο πρωθυπουργός μας ζει σε μία έπαυλη στην Κηφισιά, κληρονομιά της γνωστής προγιαγιάς. Ξέρεις τι έξοδα έχει μια έπαυλη στην Κηφισιά, με ολόκληρο πευκοδάσος μέσα, χώρια οι υπόλοιποι κήποι με γκαζόν, γαρδένιες και ορχιδέες; Άσε που πρέπει να ξοδεύει περιουσίες κάθε μήνα για να συντηρήσει την ιστορική παλιατζούρα. Ξέρεις πόσα του φεύγουν κάθε μήνα για τις δούλες, τους κηπουρούς, τη συντήρηση και τη σωστή λειτουργία του χώρου του; Ξέρεις τι χαράτσια πρέπει να πληρώσει για τόσα στρέμματα; Νομίζεις αυτός δεν έχει ζόρια βαρβάτα; Επομένως, λογικά σκεπτόμενος, θεωρεί ότι ένας άνθρωπος που δεν έχει όλα αυτά τα έξοδα και ζει σε μια εργατική συνοικία, μπορεί και πρέπει να ζήσει με 400 ευρώ το μήνα.
Από την άλλη, σκέψου και ότι αυτός ο άνθρωπος δεν έχει δει ποτέ αυτή την εργατική συνοικία. Από μικρός βρίσκεται σε ένα αποστειρωμένο περιβάλλον. Έτρεχε από κολλέγιο σε κολλέγιο, προσπαθώντας να πάρει όλα τα εφόδια που θα τον κάνουν αυτό που τον έκαναν. Εκφράσεις (και εξάρσεις) αυτοκριτικής και αυτογνωσίας του τύπου «γαμώ το κεφάλι μου, μαλάκα», δεν ξέρω αν τις έμαθε σε κάποιο κολλέγιο. Εκτιμώ πως έκανε κάποιες κακές παρέες κάποια στιγμή της ζωής του. Ωστόσο θεωρώ αδύνατο να έφτασε σε τέτοιο υψηλό βαθμό κωλοπαιδαρισμού που να τον ώθησε να επισκεφτεί έστω και για πλάκα, κάποια εργατική συνοικία. Αποκλείεται δηλαδή να συμμετείχε σε δράση όπου μαζεύονται τα κηφισόπαιδα, φοράνε τα ρούχα που έχουν για πέταμα και πάνε να δουν πώς είναι η ζωή στο Κερατσίνι, στο Ρέντη και στην Κοκκινιά, για να τους φύγει η πλήξη. Επομένως είναι αδύνατο να γνωρίζει πώς είναι η ζωή εκεί έξω. Η ζωή μας.
Παίρνω κι όρκο. Δεν μπορεί ούτε να διανοηθεί τι σημαίνει άνεργος, φτωχός, άστεγος. Πώς είναι να έχεις αγωνία για το αν θα έχεις να φας αύριο, αν θα έχεις δουλειά, σπίτι να μείνεις, για το πώς θα πληρώσεις τους λογαριασμούς σου, πώς θα σπουδάσεις τα παιδιά σου, τι θα κάνεις άμα σου συμβεί κάτι. Δεν μπορεί να διανοηθεί τι χρειάζεται μια μέση οικογένεια για να ζήσει αξιοπρεπώς. Δεν ξέρει καν τι θα πει αξιοπρέπεια.
Γι' αυτό σου λέω. Μην κατακρίνεις κανέναν, χωρίς να έρθεις στη θέση του. Το πιο πιθανό είναι να τον αδικήσεις. Στη θέση του Σαμαρά (το παράδειγμα ήταν τυχαίο) δεν θα έρθεις ποτέ, οπότε το ότι τον αδικείς είναι δεδομένο. Άφησέ τον να ζει στο παλάτι του και ζήσε κι εσύ στην τρώγλη σου, χωρίς να μιλάς, χωρίς να γκρινιάζεις, χωρίς να απαιτείς. Και που σου δίνει το δικαίωμα να τον ψηφίζεις, πολύ σου είναι.
