Γιατί τρέχω

Γιατί τρέχω

Με τον Βασίλη γνωριζόμαστε λίγα χρόνια και βλεπόμαστε σπάνια! Ωστόσο, ας είναι καλά το facebook, μαθαίνω νέα του τακτικά και με έκπληξη διαπίστωσα ότι τρέχει!

Τρέχει, αλλά, όχι δεν φτάνει! Φτάνει! Τρέχει σε μαραθώνιους και τερματίζει με κουράγιο και καμάρι!

Και κάτι μου έκανε κλικ, τώρα που αποφάσισα να παίρνω συνεντεύξεις από φίλους μου, που για κάποιο λόγο, αυτοί οι καθημερινοί άνθρωποι έχουν κάτι να πουν για την καθημερινότητά τους, σε μας, τους υπόλοιπους καθημερινούς που κι εμείς, άλλοι πολύ κι άλλοι περισσότερο, ζούμε προσπαθώντας να κάνουμε τη ζωή μας λίγο πιο ανεκτή ή πιο όμορφη ή με περισσότερο νόημα ή παραιτούμαστε και λέμε ‘ουφ, δεν την παλεύω άλλο!...’

Ας δούμε, με τα λόγια αυτών των ανθρώπων, κάτι που μπορούμε να κρατήσουμε, σαν να μας δίνουν ένα μικρό δώρο "μεθόδου" για να "πάμε παρακάτω".

giati-trexo1.jpg

Τερματισμός με κούραση

Βασίλη σε ξέρω λίγο, αλλά έχω την αίσθηση ότι σου αρέσει τα πράγματα να γίνονται άμεσα, σωστά, με αρχή-μέση-τέλος, χωρίς πολλά, πολλά. Είσαι ορμητικός και νομίζω ότι θα μπορούσες να τρέχεις σε αγώνες ταχύτητας. Όμως, τρέχεις μαραθώνιους, πολλούς μαραθώνιους! Δηλαδή αγώνες αντοχής, που θέλουν ρέγουλα, που έχουν αρχή-μέση-τέλος, αλλά το τέλος... αργεί πολύ!

- Πώς άρχισες να τρέχεις μαραθώνιους; Πώς σου ήρθε;

Ξεκίνησα να τρέχω στα 50 μου μετά από μια διαπίστωση ενός προβλήματος υψηλής αρτηριακής πίεσης και της προτροπής του γιατρού να ασκηθώ περισσότερο. Φεύγοντας από τον γιατρό, όλα ξεκίνησαν από ένα τηλεφώνημα της συζύγου μου Μαρίνας Σωφρόνη στο πολυνίκη μαραθωνοδρόμο και προπονητή Νίκο Πολιά και την συνάντησή μου μαζί του στον Εθνικό κήπο όπου μετά από ένα δοκιμαστικό τρέξιμο με ρώτησε:

- «Τι θέλεις να καταφέρεις με το τρέξιμο;»

- «Να ρίξω τη πίεση» του απάντησα, αφελώς τότε.

Έτσι μπήκαν στη ζωή μου οι προπονήσεις. 3 φορές την εβδομάδα. Οι προπονήσεις έφεραν την πρώτη συμμετοχή μου σε έναν αγώνα 10 χιλιομέτρων και εκεί μπήκε το μικρόβιο των αγώνων.

Η φύση του ανθρώπου ξέρεις, είναι να πηγαίνει πιο γρήγορα και όταν δεν μπορεί πιο γρήγορα, τότε να πηγαίνει πιο μακριά. Σίγουρα στα 50 δεν μπορείς να γίνεις και πολύ πιο γρήγορος, οπότε οι αγώνες των 10 χιλιομέτρων έγιναν αγώνες των 21 χιλιομέτρων δηλαδή Ημιμαραθώνιοι. Τότε ο Νίκος Πολιάς μου είπε: «Ξέρεις, αφού έτρεξες Ημιμαραθώνιο, είναι μόνο θέμα προπόνησης να τρέξεις ένα Μαραθώνιο». Και η αλήθεια είναι πως τον πίστεψα.

giati-trexo3.jpg

Προπόνηση και στις διακοπές

- Ποιος ήταν ο πρώτος και πώς ήταν;

Ξεκίνησα να ασχολούμαι με το τρέξιμο τον Οκτώβριο 2013. Ο πρώτος μου Μαραθώνιος ήταν στην Αθήνα, το Νοέμβριο 2014.

Πριν όμως σου πω για την εμπειρία της πρώτης φοράς, θέλω να σου πω κάτι που είπε ένας από τους κορυφαίους μαραθωνοδρόμους του πλανήτη, ο Haile Gabrselassie. Είπε λοιπόν ότι στο Μαραθώνιο τρέχεις 32 χιλιόμετρα με το σώμα, 10 χιλιόμετρα με το μυαλό και 195 μέτρα με την ψυχή [Ο Μαραθώνιος, να θυμίσουμε, είναι 42.195 μέτρα]. Αυτή ακριβώς ήταν και η δική μου εμπειρία! 32 χιλιόμετρα είχα τρέξει 3 φορές στην προπόνηση πριν τον μαραθώνιο, άρα ήξερα τι συμβαίνει στο σώμα μου. Το 32ο χιλιόμετρο στο Μαραθώνιο της Αθήνας, σηματοδοτεί το τέλος μιας συνεχόμενης ανηφόρας και την αρχή μιας κατηφορικής διαδρομής. Στο 37ο χιλιόμετρο, στο ύψος της Κατεχάκη, όλο μου το σώμα φώναζε: «σταμάτα να τρέχεις». Φτάνοντας όμως στο Δρομέα του Βαρώτσου, η ψυχολογία μου άλλαξε και μαζεύοντας όλες τις δυνάμεις μου άρχισα να «τρέχω». Στην Ηρώδου Αττικού έκανα το γρηγορότερο μου 600αρι.

Για την ιστορία, τερμάτισα τον αγώνα σε 5ώρες και 10 λεπτά, 15 λεπτά πιο αργά από το πλάνο που είχα. Τα τελευταία 100 μέτρα τα έτρεξα κρατώντας το χέρι του, τότε 4χρονου, γιού μου. Αυτός ήταν το ισχυρότερο κίνητρο που είχα βάλει για να τερματίσω. Αυτό το λέω γιατί ο Μαραθώνιος είναι ένας αγώνας υπέρβασης για το ανθρώπινο σώμα. «Στεγνώνει» από ενέργεια, υγρά και δυνάμεις. «Μοιάζεις 10 χρόνια μεγαλύτερος» μου είπε η γυναίκα μου, μόλις με είδε να τερματίζω.

Παρά την καταπόνηση, σε αυτή την ιστορία το μαγικό δεν είναι πως ένοιωσα στον αγώνα. Το μαγικό είναι πως 2 μόλις ημέρες μετά τον αγώνα και ενώ ακόμη κατέβαινα τις σκάλες με δυσκολία, ήθελα να ξανατρέξω ένα μαραθώνιο. Εκείνη τη στιγμή, αν μπορούσα.

giati-trexo-athens.jpg

Ημιμαραθώνιος Αθήνας

- Πού έχεις τρέξει;

3 ημέρες μετά τον τερματισμό μου στο Μαραθώνιο της Αθήνας, ρώτησα τον προπονητή μου «Πότε μπορώ να ξανατρέξω Μαραθώνιο;». Το λιγότερο σε 6 μήνες ήταν η απάντηση. Άρα, τον Απρίλιο, υπολόγισα. Έψαξα το καλεντάρι των Μαραθωνίων και ο πιο ελκυστικός και ταυτόχρονα προσιτός ήταν ο Μαραθώνιος στο Παρίσι.

Τρέχοντας στο Παρίσι, στις 12 Απριλίου 2015, ανακάλυψα τι σημαίνει να τρέχεις σε μια μεγάλη διοργάνωση, με περισσότερους από 45.000 δρομείς, με σχεδόν 800.000 θεατές σε κάθε σημείο της διαδρομής και φυσικά με όλη την υποστήριξη που απαιτεί μια τέτοια οργάνωση.

Και επειδή και ο χρόνος τερματισμού έχει μια αξία, έστω και ιστορική, ολοκλήρωσα το μαραθώνιο στο Παρίσι σε 4 ώρες και 52 λεπτά.

Tokyo-Marathon.jpg

Μαραθώνιος του Τόκυο

Αυτή η εμπειρία με οδήγησε στο να ανακαλύψω τους 6 κορυφαίους μαραθωνίους του κόσμου και αποφάσισα να λάβω μέρος και να τους τερματίσω στα επόμενα 3 χρόνια. Έτσι, ξεκίνησα να ολοκληρώσω έναν απαιτητικό στόχο που είχε για σταθμούς τους Μαραθωνίους της Νέας Υόρκης, της Βοστώνης, του Βερολίνου, του Λονδίνου, του Σικάγου και τέλος του Τόκυο. Τερματίζοντας στο Μαραθώνιο του Τόκυο στις 28 Φεβρουαρίου 2018, είχα καταφέρει να κερδίσω μια θέση ανάμεσα στους 3.083 ανθρώπους (5 Έλληνες) που είχαν καταφέρει να ολοκληρώσουν τους 6 Major Marathons.

Tokyo-giati-trexo.JPG

Tokyo στην έκθεση του Μαραθωνίου

- Ποιος ήταν ο πιο ωραίος;

Όπως συχνά λέει ο Νίκος Πολιάς, η Αθήνα είναι η Μέκκα του μαραθωνίου! Δεν μπορεί να θεωρείσαι μαραθωνοδρόμος και να μην έχεις τρέξει την κλασική μαραθώνια διαδρομή. Υπάρχουν καλές διαδρομές και σε άλλες πόλεις σε όλο τον κόσμο, ωστόσο καμία δε μπορεί να συγκριθεί με τη κλασική διαδρομή. Τερματίζοντας στην Αθήνα, στη θέα του Καλλιμάρμαρου θέλεις να βάλεις τα κλάματα και πίστεψε με, δεν είναι από την κούραση.

- Γιατί τρέχεις;

«Αν θες να κερδίσεις έναν αγώνα, τρέξε 100 μέτρα. Αν θες να δημιουργήσεις μια νέα εμπειρία ζωής, τρέξε ένα μαραθώνιο» είχε πει ο Εμίλ Ζάτοπεκ. Στην πορεία αυτών των τεσσάρων χρόνων, εκτός από την εμπειρία είχα την τύχη να κερδίσω και ένα μάθημα ζωής. Με απασχολούσε ένα ερώτημα «Γιατί τρέχω;». Το 2016 η Ελιάνα Αμπραβανέλ (σκηνοθέτης και μαραθωνοδρόμος), το MDA Hellas και εγώ αρχίσαμε να υλοποιούμε την ιδέα να προσφέρουμε την εμπειρία του μαραθωνίου σε 2 παιδιά με νευρομυϊκές παθήσεις, που υπό κανονικές συνθήκες, θα ήταν αδύνατο να σπρώξουν μόνα τους τα αναπηρικά τους αμαξίδια από το Μαραθώνα μέχρι το Καλλιμάρμαρο. Δημιουργήσαμε μια ομάδα εθελοντών, τους Finish Liners, και τον Νοέμβριο του 2016 «σπρώξαμε» τα καρότσια στην Αυθεντική Διαδρομή. Η χαρά αυτών των παιδιών στον τερματισμό αλλά και όλης της ομάδας με κάνει να θεωρώ αυτόν το μαραθώνιο, τον πιο ωραίο. Γιατί σημασία δεν έχει τελικά πόσο τρέχεις, αλλά γιατί τρέχεις.

- Τί σκέφτεσαι όταν τρέχεις;

Το τρέξιμο είναι η φθηνότερη ψυχοθεραπεία. Η πλήρης λειτουργία του οργανισμού, η καλή αιμάτωση και ο καθαρός αέρας που σε χτυπάει στο πρόσωπο σε κάνουν να προσεγγίζεις όλα τα θέματα που σε απασχολούν πιο ώριμα απαλλαγμένα από μικρότητες ή δεύτερες σκέψεις. Κάποιοι λένε πως το τρέξιμο μας κάνει καλύτερους ανθρώπους ή τουλάχιστον πιο ήρεμους. Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια παρόλο που έχω νοιώσει και τα δύο πολλές φορές.

- Όταν ζορίζεσαι πολύ κατά τη διάρκεια του αγώνα, τί σε τονώνει;

Τις περισσότερες φορές «τσακώνομαι» με τον εαυτό μου πιέζοντάς τον να τελειώσουμε τον αγώνα εντός του στόχου που έχουμε θέσει. Με έχω πιάσει πολλές φορές να μονολογώ λέγοντάς μου «τρέχα ρε, θα χάσουμε το ρεκόρ».

- Πώς προπονείσαι;

Τρεις φορές την εβδομάδα. Κάθε Τρίτη διαλλειματική προπόνηση για την αύξηση της δύναμης, την Πέμπτη μια μέση απόσταση με σταθερό ρυθμό και το Σάββατο ένα Long Run για την αύξηση της αντοχής.

- Προλαβαίνεις; Έχεις δουλειά, οικογένεια, είσαι και κοσμικός λιγάκι νομίζω...

Αν με ρωτούσες στα 49 μου, θα σου απαντούσα «θέλω να το κάνω, αλλά δεν έχω χρόνο». Όταν προέκυψε το πρόβλημα υγείας, τότε βρέθηκε ο χρόνος. Άρα, είναι θέμα προτεραιότητας και όχι χρόνου. Μακάρι να είχα βρει αυτό το χρόνο πολύ νωρίτερα.

Ο γιος μου όταν ήταν πιο μικρός με ρώταγε: «Αύριο δουλεύεις;». Όχι, του απαντούσα. «Έχεις τρέξιμο;». Όχι, του απαντούσα. «Άρα μπορούμε να παίξουμε». Μπορείς να καταλάβεις μέσα από αυτόν το διάλογο πως το τρέξιμο είχε γίνει μέρος της καθημερινότητας μας.

london.jpg

Λονδίνο

- Μέχρι πότε θέλεις να τρέχεις;

Ελπίζω μέχρι τα 85-90 ώστε να μου δοθεί η ευκαιρία να ανέβω και σε κανένα βάθρο.

-Είναι αλήθεια ότι το τρέξιμο προκαλεί έναν γλυκό «εθισμό»;

Ξεκίνησα να τρέχω με σκοπό να μειώσω την αρτηριακή πίεση που εμφανίστηκε στα 50 μου χρόνια. Σήμερα δεν μπορώ να διανοηθώ ότι δεν θα τρέξω τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα.

Πολυάριθμες επιστημονικές έρευνες έχουν δείξει ότι η συστηματική άσκηση προκαλεί την απελευθέρωση ενδογενών ουσιών που οδηγούν στο αίσθημα της ευφορίας, ενώ μειώνουν την κατάθλιψη και το άγχος. Η σερετονίνη που εξασφαλίζει τη καλή διάθεση, η επινεφρίνη που είναι υπεύθυνη για τη μαχητική ανταπόκριση του σώματος , η ντοπαμίνη που είναι υπεύθυνη για την εγρήγορση είναι οι ενδορφίνες που κάνουν τους δρομείς να καταπίνουν τα χιλιόμετρα αισθανόμενοι μια θεραπευτική δράση να διοχετεύεται μέσα τους. Αυτοί οι νευροδιαβιβαστές βοηθούν να πραγματοποιηθούν οι προσπάθειες του σώματος, που σε άλλη περίπτωση, θα ήταν αδύνατο να ολοκληρωθούν εξ αιτίας του πόνου. Σε αυτές λοιπόν όλοι οι δρομείς οφείλουμε τη λατρεία που τρέφουμε για το τρέξιμο.

- Έχεις τραυματιστεί τρέχοντας;

Φυσικά. Ο τραυματισμός είναι μέρος της «διαδικασίας» και πολλές φορές αποτέλεσμα της έντονης προσπάθειας χωρίς την κατάλληλη ξεκούραση και αποκατάσταση. Όταν δε, γνωρίζεις το τρέξιμο σε μεγάλη ηλικία, τότε θες να το κάνεις με ένταση. Υποσυνείδητα πιστεύω πως σε πιέζει ο χρόνος εκείνη τη στιγμή. Άρα ο τραυματισμός είναι σχεδόν αναπόφευκτος.

Εκείνο όμως που έχει ιδιαίτερη σημασία είναι πως αυτή η αποχή από το καθημερινό τρέξιμο σε κάνει να νοιώθεις... χάλια. Μόνο όταν τραυματίστηκα μπόρεσα να καταλάβω ακριβώς τα λόγια του φίλου μου Αντώνη Νομικού που λέει ότι «Το τρέξιμο είναι το “ναρκωτικό” της ψυχής και το καταλαβαίνεις μόνο όταν κάποιος σου λέει ότι δεν πρέπει να τρέξεις για κάποιο διάστημα».

- Δεν υπάρχουν ημέρες που βαριέσαι να πάς για τρέξιμο;

Τα δυσκολότερα μέτρα που διανύεις κάθε φορά που τρέχεις, είναι αυτά από το καναπέ μέχρι τη πόρτα. Βαριέμαι κάθε φορά που ετοιμάζομαι να πάω για τρέξιμο και μέχρι την ώρα που ξεκινάω το ζέσταμα. Μόλις τρέξεις λίγα μέτρα όμως αυτή η βαρεμάρα σχεδόν εξαφανίζεται.

- Σού αρέσουν άλλα σπορ;

Ναι, και να τα παρακολουθώ και να συμμετέχω. Μου αρέσει το κολύμπι, μου αρέσει το squash (έπαιζα για αρκετά χρόνια). Αν ανακαλύψω ότι μου αρέσει και το ποδήλατο με βλέπω να μεταπηδώ στο τρίαθλο.

- Γνωρίζεις τον Χαρούκι Μουρακάμι (συγγραφέας και μαραθωνοδρόμος με πολλές συμμετοχές);

Ο Μουρακάμι γράφει στο βιβλίο του ‘Για τι πράγμα μιλάω, όταν μιλάω για τρέξιμο’ (εκδόσεις Ωκεανίδα):

«Όσο μου το επιτρέπει το σώμα μου θα συνεχίσω να τρέχω. Ακόμη κι αν ο χρόνος μου χειροτερέψει, θα συνεχίσω να καταβάλλω την ίδια προσπάθεια –ίσως κι ακόμη μεγαλύτερη προσπάθεια- για να πετύχω το στόχο μου, να τερματίζω στους μαραθώνιους. Δεν με νοιάζει τι λέει ο κόσμος -αυτή είναι η φύση μου, έτσι είμαι φτιαγμένος. Όπως οι σκορπιοί τσιμπάνε, τα τζιτζίκια κάθονται στα δέντρα, οι σολομοί καλυμπάνε κόντρα στο ρεύμα προς τον τόπο που γεννήθηκαν και οι αγριόπαπιες ζευγαρώνουν με τον ίδιο σύντροφο μια ολόκληρη ζωή.»

- Τι έχεις να πεις για αυτό;

Ο Μουρακάμι έχει δίκιο. Το τρέξιμο είναι στη φύση μας. Το τρέξιμο είναι μέσα στο DNA μας, όπως και όλων των θηλαστικών. Οι εύκαμπτοι σύνδεσμοι των ποδιών, η στενή λεκάνη που μας επιτρέπει την ρυθμική κίνηση των χεριών, η καλή ισορροπία, ο ισχυρότερος μας μυς, ο γλουτιαίος, που ενεργοποιείται με το τρέξιμο και όχι με το περπάτημα, η εφίδρωση που ψύχει το σώμα όταν η θερμοκρασία του ανεβαίνει, μαρτυρούν ότι είμαστε φτιαγμένοι για να τρέχουμε. Δεν είμαστε το πιο γρήγορα θηλαστικό, αλλά είμαστε σίγουρα αυτό με τη μεγαλύτερη αντοχή. Ο σύγχρονος τρόπος ζωής μας έχει κάνει να «ξεχάσουμε» τη φύση μας, όχι όμως και να την διαγράψουμε. Όποιος λοιπόν τρέχει μπορεί να καταλάβει γιατί πράγμα μιλάει ο Μουρακάμι, όταν μιλάει για το τρέξιμο.

FinishLine.jpg

- Γιατί όλοι έχουμε πάρει τους δρόμους τρέχοντας, τα τελευταία χρόνια;

Σήμερα σε κάθε παρέα υπάρχει ένας δρομέας. Και το ενδιαφέρον των υπολοίπων είναι μεγάλο, έτσι συχνά – πυκνά τον «βάζουν στη μέση» και τον «ανακρίνουν». Πώς έτρεξε, πού έτρεξε, πότε ξεκίνησε, πόσες φορές προπονείται την εβδομάδα, τι τρώει, αν κουράζεται, αν έχει προπονητή κ.ο.κ. Παράλληλα, μια ολόκληρη βιομηχανία υπηρεσιών και προϊόντων έχει στηθεί γύρω από τους δρομείς, με διοργανώσεις, παπούτσια, μπλουζάκια, ρολόγια, προγράμματα προπόνησης και διατροφής, ταξίδια για αγώνες και καθετί χρήσιμο ή άχρηστο. Αυτό είναι μια πραγματικότητα και δεν είναι και τόσο δύσκολο να διαπιστωθεί. Αν δει κανείς τους αριθμούς των συμμετοχών, πχ στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας και τους παράλληλους αγώνες 5 και 10 χιλιομέτρων, αβίαστα θα καταλήξει στο συμπέρασμα της άνθισης. Τα νούμερα είναι ξεκάθαρα και φανερώνουν ότι περισσότεροι άνθρωποι ασχολούνται με το τρέξιμο σήμερα από ότι πριν από δέκα χρόνια. Όλοι αισθάνονται ευεξία και ευφορία (κυρίως στον τερματισμό) και παρασύρουν ολοένα και περισσότερους να το δοκιμάσουν.

Δρομικό κίνημα υπάρχει όπως και κολυμβητικό και τριαθλητικό (για να μην το περιορίζουμε) και είναι μεγαλύτερο από ποτέ. Δεν αρκεί όμως, καθώς δεν υπάρχει ταυτόχρονη απόκτηση αθλητικής παιδείας. Πολλοί είναι αυτοί που τρέχουν, είναι όμως περισσότεροι αυτοί που διαμαρτύρονται γιατί είναι κλειστός ο δρόμος Κυριακάτικα. Ο αυξανόμενος αριθμός των ενεργών αθλούμενων, ας ελπίσουμε, ότι θα γίνει η αρχή, ώστε η χώρα θα κάνει περισσότερα πράγματα, ώστε να αποκτήσουμε δρομική ή καλύτερα αθλητική παιδεία.

Κάναμε αυτή τη συνέντευξη με τον Βασίλη, μιλώντας αρκετά και τελικά γράφοντας μια μεγάλη περίληψη της κουβέντας μας.

Από τις διαδρομές του μέχρι τώρα, εγώ τουλάχιστον ένιωσα ότι έχει μάθει πολλά και έχει να μας μάθει, δίνοντάς μας από τις δικές του εικόνες, εικόνες που έχει μαζέψει σε πολλά χιλιόμετρα.

Finish Line.jpg

 Με τους Finish Line

ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΛΑΧΟΓΙΑΝΝΗΣ

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1963. Σπούδασε Πολιτικές επιστήμες στη Νομική Σχολή Αθηνών.

Από το 1987 ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του στις πωλήσεις από τις Αγροτικές Συνεταιριστικές Εκδόσεις και στη συνέχεια στις Εκδόσεις Πατάκη ΑΕ. Το 1991 συνεχίζει την σταδιοδρομία του στο χώρο της διαφήμισης στην εταιρία Plouto ΑΕ. Το 1995 μεταπηδά στις τηλεπικοινωνίες στην τότε Telestet, σημερινή Wind, όπου παραμένει μέχρι το 2008 ως Διευθυντής Εταιρικών Πωλήσεων. Το 2009 μεταπηδά στην Ηλεκτρική Ενέργεια στην εταιρία Aegean Power, ενώ από το 2012 είναι o Εμπορικός Διευθυντής της βιομηχανίας χρωμάτων Vitex (Αφοί Γιαννίδη ΑΕ).

Είναι παντρεμένος και έχει δύο παιδιά, την Αλεξάνδρα 21 ετών και τον Άγγελο 8 ετών.

Στον ελεύθερο του χρόνο είναι Μαραθωνοδρόμος. Ξεκίνησε να τρέχει το 2013, όταν ανακάλυψε ότι πάσχει από υπέρταση και του προτάθηκε να «αλλάξει» τον τρόπο ζωής του δίνοντας μεγαλύτερη βαρύτητα στην άσκηση.

Έχει καταφέρει να τρέξει (και φυσικά να τερματίσει)10 μαραθωνίους, ενώ είναι ένας από τους 6 Έλληνες που έχουν καταφέρει να ολοκληρώσουν τους 6 Major Marathons.