Μια ταυτότητα του «φαίνεσθαι» (video)

Μια ταυτότητα του «φαίνεσθαι» (video)

1 Ιανουαρίου 2015. Ευχές, χαρές, φωνές ακούγονται στα περισσότερα σπίτια της Ελλάδας. Τα ποτήρια ψηλά και άντε στην «υγεία μας». Οι δρόμοι ξεχειλίζουν από κόσμο που είναι έτοιμος να ξεφαντώσει. Ταυτόχρονα όμως ένα άλλο σκηνικό διαδραματίζεται σε μερικά σημεία της Ελλάδος. Ένα από αυτά είναι και η Σάμος. Το σκηνικό αυτό δεν είναι τόσο όμορφο και διασκεδαστικό πόσο μάλλον λυπητερό.

Σύνορα Ελλάδας- Τουρκίας, βάρκες γεμάτες με ανθρώπους μέσα στο νερό προσπαθώντας να περάσουν στην χώρα της επαγγελίας ελπίζοντας για ένα καλύτερο αύριο. Παιδιά, γονείς που έφυγαν από την χώρα τους για να ζήσουν. Απλά για να ζήσουν. Τρέχουν, κολυμπούν για να ξεφύγουν από ένα πόλεμο που φαίνεται να μην έχει τέλος.

Μερικοί από αυτούς χάθηκαν μέσα στα νερά. Άλλοι πλέον ζουν σε ελληνικό έδαφος. Κατάσταση λίγο πολύ γνωστή σε όλους. Τα ερωτήματα που προκύπτουν πολλά. Τι θα κάνει το κράτος για αυτούς τους ανθρώπους; Πώς θα ζήσουν; Η βασική πρόκληση που καλείται να αντιμετωπίσει η ελληνική κοινωνία συνίσταται κυρίως στην οργάνωση ντόπιων και αλλοδαπών κατά τέτοιο τρόπο ώστε η συνάντηση τους να μην οδηγήσει σε συγκρούσεις, αλλά στην δημιουργική αλληλεπίδραση των πολιτισμών τους. Το εκπαιδευτικό σύστημα ως κατεξοχήν θεσμός στήριξης των υποκειμένων στις διαδικασίες κοινωνικής και πολιτισμικής ένταξης καλείται να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο.

Έστω ότι ο χρόνος περνάει και το κράτος φροντίζει για τη διαμονή τους, την τροφή τους και την εκπαίδευση τους. Πώς όμως θα το πετύχει αυτό; Με ποιους τρόπους η ελληνική εκπαίδευση θα εντάξει τους ανθρώπους αυτούς στην ελληνική πραγματικότητα; Με ποιους τρόπους θα αναδειχθούν τα πολιτισμικά στοιχεία των αλλοδαπών μαθητών στο καθημερινό μάθημα; Τα ερωτήματα αυτά σχετίζονται με το γεγονός, ότι ο στόχος των «ίσων ευκαιριών» που προάγουν πολιτικοί, εκπαιδευτικοί παραμένει ουτοπία, όταν δεν λαμβάνονται υπόψη η κοινωνική ανισότητα και οι διαφορές που χαρακτηρίζουν την κοινωνική θέση και την πολιτισμική ταυτότητα των υποκείμενων.

Φαίνεται λοιπόν ότι η παροχή ίσων ευκαιριών αποτελεί το βασικό πυλώνα της διαδικασίας ένταξης των ατόμων αυτών. Η ελληνική εκπαίδευση απομακρυσμένη από κάθε επιστημονική πρόοδο που γίνεται προς όφελος της, ακολουθεί απαρχαιώμενες πολιτικές και συγκεκριμένα την πολιτική της αφομοίωσης. Στο ελληνικό σχολείο όλοι είναι Έλληνες, ορθόδοξοι και αγαπούν την πατρίδα τους. Υποστηρίζει μάλιστα ότι τους παρέχει ίσες ευκαιρίες αφού τους προσφέρει δωρεάν εκπαίδευση (δεν ξέρουμε για πόσο ακόμα βέβαια). Ωστόσο η πραγματικότητα είναι άλλη από αυτή που φαίνεται. Τα παιδιά των αλλοδαπών οικογενειών αποτυγχάνουν στο σχολείο και πολλές φορές αποκόπτονται από αυτό.

Τι χρειάζεται λοιπόν να γίνει; Μία λύση δεν υπάρχει γιατί υπάρχουν πολλές οπτικές προς εφαρμογή. Η πολιτική της «ισότητας» φάνηκε να απέτυχε. Θα μπορούσε να υπάρξει μια πολιτική «δίκαιης ισότητας» όπου τα σχολικά προγράμματα θα περιλάμβαναν και στοιχεία των μαθητών διαφορετικού πολιτισμικού υπόβαθρού από της κυρίαρχης ομάδας. Ο Albert Einstein είχε σχολιάσει πολύ εύστοχα την εκπαίδευση ως εξής «[…] ο καθένας είναι μεγαλοφυΐα αλλά αν κρίνεις ένα ψάρι από την ικανότητα του να σκαρφαλώσει ένα δέντρο θα περάσει όλη τη ζωή του πιστεύοντας πως είναι ηλίθιο».

Τι φοβάται τότε το σχολείο και δεν εφαρμόζει μια πολιτική που την γνωρίζει ήδη; Ο μεγαλύτερος φόβος της κοινωνίας είναι η διάσπαση της εθνικής ταυτότητας. Το σχολείο προσπαθεί μέσω της πίεσης που ασκεί να διατηρήσει την εθνική ταυτότητα κάνοντας τους αλλοδαπούς μαθητές «Έλληνες». Μια ταυτότητα που με κόπο έχτισε. Μια ουτοπική ταυτότητα που το αποτέλεσμα της είναι άνθρωποι να χάνονται στην Μεσόγειο. Μια ταυτότητα που ασκεί αντίσταση απέναντι στην ανθρωπιά και την αλληλεγγύη. Άνθρωποι χάνουν τα πάντα, ρισκάροντας τα πάντα αλλά η υπερηφάνεια των λαών τους κάνει να χάσουν. Η «αρρώστια» του έθνους φαίνεται να εξαπλώνεται παντού. Μια ταυτότητα του «φαίνεσθαι».

Πως θεραπεύεται; Δείτε το επόμενο βίντεο:

«More than cleverness we need humanity»

 

FaceBook: Alexandros Karagiannidis