Ας πάμε το χρόνο πίσω. Πολύ πίσω για την ακρίβεια. Τότε που δεν θυμάσαι τίποτα. Εκεί ακριβώς γεννήθηκε ένας μικρός μπόμπιρας. Ο Γιάννης ή ο Γιαννάκης. Πάρτε θέσεις γιατί θα παρακολουθήσουμε τη ζωή του Γιάννη σε fast forward. Σαν θεατές θα δούμε τη ζωή ενός «απλού ανθρώπου». Από την αρχή. Ξεκινάμε.
Γεννιέται λοιπόν ο Γιαννάκης. Στο σπίτι του, δώρα, λουλούδια και ένας πανικός να επικρατεί. Μεγαλώνει λιγάκι ο Γιαννάκης και γίνεται 6 χρονών. Το φιλμ σταματά στη στιγμή που ο Γιάννης σαν νέος άνθρωπος θα πάει στο σχολείο. Για μια στιγμή. Pause. Γιατί να πάει στο σχολείο; Σε ποιο σχολείο θα πάει; Τον ρώτησε κανείς; Όχι φυσικά. Οι καλοί γονείς ξέρουν καλύτερα από όλους και θα αποφασίσουν αυτοί για αυτόν. Μα θα μου πείτε, τα παιδιά δεν μπορούν να επιλέξουν, δεν έχουν βούληση, δεν ξέρουν. Το γεγονός ότι ζωγραφίζουν, σχεδιάζουν, σκέφτονται ολόκληρους κόσμους που χαρακτηρίζονται από πλήρη νοητική δομή, είναι άλλο θέμα.
Fast forward λίγο ακόμη και πατάμε απότομα Pause. Το καρέ σταματά στην στιγμή που γνωρίζει την πρώτη του κοπέλα, την Ελενίτσα. Αυτός την θεωρεί πολύ όμορφη, έξυπνη με απίστευτο χιούμορ. Οι φίλοι του όμως όχι. Τον πιέζουν και του λένε χίλιες δυο ιστορίες για αυτήν που ούτε ο G.G Martin θα είχε σκεφτεί. Ακόμη μαθαίνει από την τηλεόραση ότι οι περισσότερες μαθήτριες και τα σημερινά κορίτσια ξενοκοιτούν 83% περισσότερο από την εποχή που στην Ελλάδα επικρατούσε η χούντα. Γιατί άραγε; Με όλες αυτές τις πληροφορίες στο μυαλό του ο Γιαννάκης αφήνει το κορίτσι που του άρεζε. Μέχρι να βρει το επόμενο. Ή όχι;
Κλικ, κλικ και φτάσαμε στις Πανελλήνιες της τρίτης Λυκείου. ΠΑ-ΝΙ-ΚΟΣ στην οικογένεια. Να διαβάσουμε, να πάμε φροντιστήρια, να γράψουμε καλά, να περάσουμε στο πανεπιστήμιο. Σημειώστε παρακαλώ το α΄ πληθυντικό πρόσωπο. Βγήκαν τα αποτελέσματα. Η αγωνία στα ύψη και το Διαδίκτυο να σέρνεται. ΠΕΡΑΣΑΜΕ! Ο Γιαννάκης δηλαδή. Που περάσαμε; Κοιτά τις επιλογές του. Όχι, στην πρώτη που ήθελε η μαμά του, ούτε στην δεύτερη του μπαμπά του, ούτε στην τρίτη που ήθελε αυτός, στην τέταρτη, ναι εκεί που ήθελε η θεία του. «Πόσο καλή η θεία μου αναρωτιέται ο Γιαννάκης».
Λίγο ακόμα δρόμο έχουμε. Κλικ, κλικ και ο Γιαννάκης τελειώνει τη σχολή των Οικονομικών. Πιάνει δουλειά σε μια επιχείρηση που ασχολείται με την διανομή τροφίμων σε άτομα με ανάγκη. Το αφεντικό, γνωστός της θείας του. Εξαίσιος άνθρωπος. Μια μέρα λοιπόν αυτός ο ανθρωπάκος, όπως θα τον χαρακτήριζε και ο Κουρτώ, διατάζει τον Γιαννάκη να σταματήσει να ξοδεύει τόσα χρήματα σε τροφές που θα διανέμονται σε πρόσφυγες διότι είναι σημαντικότερο η επιχείρηση να βοηθήσει μόνο «Έλληνες» που έχουν ανάγκη. Ο Γιαννάκης, λοιπόν, αρνείται, και για πρώτη φορά στη ζωή του γίνεται Γιάννης. Φυσικά απολύεται από την δουλειά με χίλια ζόρια ή πόδια. Δεν ακούγεται καλά στο φιλμ ομολογώ. Θα φταίει το ηχείο μάλλον.
Απολυμένος πλέον ο Γιαννάκης ζει με τους γονείς του. Αυτοί τον πιέζουν να βρει δουλεία, να παντρευτεί, να κάνει παιδιά. «Φτάνει» φωνάζει μέσα του. Σε μια στιγμή απερισκεψίας αποφασίζει να βάλει τέλος στη ζωή του. Ανεβαίνει στο 6ο όροφο της πολυκατοικίας του. Οι γείτονες καλούν αμέσως τα κανάλια. Όλοι και όλα είναι εκεί. Γονείς, φίλοι, η Ελενίτσα. Τον φωνάζουν να μην το κάνει του λένε να ζήσει. Αυτός παίρνει φόρα και φωνάζει «Αφήστε με να ζήσω». Λίγο πριν την πτώση σκέφτεται «Δεν φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι ελεύθερος».
Στην κηδεία του γράψανε στο κέντρο: «Ο Γιάννης, που πίστεψε ότι ήταν ελεύθερος». Αυτός και τα πλαστικά λουλούδια που έφεραν οι φίλοι το πίστεψαν αυτό. No happy end δυστυχώς και αυτό γιατί στον κόσμο που ζούμε, στη λέξη ελευθερία το αίμα είναι απαραίτητο συστατικό. Και σας ρωτώ «Εσείς είστε πραγματικά ελεύθεροι;».
THE END
FaceBook: Alexandros Karagiannidis
