Μην σας ξεγελά ο τίτλος, δεν πρόκειται για την βιολογική εξέλιξη του ανθρώπου, αλλά για ένα γεγονός που πάνω σε αυτό έμελε να δομηθεί η ζωή μου.
Μικρός σαν ήμουν, 4-5 χρονών, θαύμαζα ένα ζώο πάρα πολύ, τον πίθηκο. Θυμάμαι τον πατέρα μου να μου δείχνει στον υπολογιστή ένα παιχνίδι όπου μια ομάδα πιθήκων προσπαθούσε να αριθμήσει πόσες μπανάνες έχει ο καθένας αλλά και όλοι μαζί. Εσύ, ως χρήστης, τους βοηθούσες στην καταμέτρηση. Αμφιβάλλω αν αυτοί που μαζεύουν μπανάνες ως επάγγελμα έχουν αριθμήσει τόσες όσες εγώ εκείνη τη χρονιά.
Με αυτό τον τρόπο έγινα μέλος της ομάδας των πιθήκων.
Θεωρώ ότι η ανθρώπινη ζωή στηρίζεται σε δύο βασικές αρχές.
Αναφορικά με την πρώτη, κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Ακόμα και σε περιπτώσεις διδύμων, το κάθε άτομο διαμορφώνει διαφορετική προσωπικότητα από το άλλο.
Σχετικά με την δεύτερη, θεωρώ ότι όλοι οι άνθρωποι είναι «εν φύσει περίεργοι». Η «μαγική» ιδιότητα της περιέργειας τους κάνει επίμονους, ανήσυχους, δυνατούς.
Δυστυχώς αυτή ιδιότητα καταστρέφεται από μια κοινή ανίατη ασθένεια: την παιδική ηλικία. Ξέρετε αυτή την γνωστή ασθένεια που πάσχουν όλα τα παιδιά, 6-12 χρονών, μόλις μπουν στο δημοτικό σχολείο.
Πάντα ήμουν και θα είμαι περίεργος. Η μάνα μου έλεγε συχνά «Η περιέργεια σκότωσε τη γάτα». Διαφωνώ, η περιέργεια πήγε τον άνθρωπο μπροστά, η περιέργεια τον οδήγησε στο φεγγάρι, γιάτρεψε ανίατες ασθένειες, έλυσε καθημερινά προβλήματα του. Η περιέργεια έδειξε στον άνθρωπο τη σημασία της ζωής.
Ευτυχώς για μένα, οι πίθηκοι με βοήθησαν. «Ερωτεύτηκα» τα μαθηματικά μοτίβα που υπάρχουν στη φύση, είδα με τα δικά μου ματιά τη ζωή και αποφάσισα να τη ζήσω έτσι όπως εγώ θέλω. Βρήκα τα πάθη μου.
Αργότερα έμαθα ότι υπάρχουν και άλλοι σαν και έμενα και έτσι μπήκα σε μια άλλη ομάδα «πιθήκων» με άλλα χαρακτηριστικά. Μια ομάδα με ένα κοινό χαρακτηριστικό: το πάθος για γνώση.
Ο B.Russell είχε πει «Τρία πάθη, απλά αλλά εξαιρετικά δυνατά, έχουν εξουσιάσει τη ζωή μου: η λαχτάρα για έρωτα, η αναζήτηση για γνώση και η αβάσταχτη λύπη για τα δεινά του κόσμου. Με στριφογυρίζουν αυτά τα πάθη όπως ένας σίφουνας, μια από 'δω, μια από 'κει, σε μια απρόβλεπτη διαδρομή μέσα σ' ένα ωκεανό μαρτυρίου, συχνά μέχρι τα τελευταία όρια της απελπισίας».
Είμαι απελπισμένος όμως και για έναν ακόμη λόγο. Γιατί εγώ είμαι «τυχερός» γιατί βρήκα το πάθη μου. Άλλοι δεν είναι. Μπήκαν σε ένα σχολείο όπου αποφασίζει για αυτούς χωρίς αυτούς.
Σε ένα σχολείο που οι απαντήσεις στην περιέργεια των παιδιών είναι του τύπου «Μα καλά, τι ερωτήσεις άσχετες με το θέμα είναι αυτές». Σε ένα σχολείο όπου το κάθε παιδί δεν γνωρίζει τι είναι ικανό να κάνει, διότι δεν του έχουμε δώσει την ευκαιρία να δει και να ψάξει αυτό που θέλει.
Το θεωρήσαμε δεδομένο ότι είναι «σαν όλα τα παιδιά». Καταστρέψαμε την μοναδικότητά του, καταπατήσαμε την βασική αρχή της διαφορετικότητας, του πήραμε τα όνειρα, του πήραμε την περιέργεια.
Και τι έμεινε; Φτιάξαμε ένα σχολείο όπου οι ειδικοί αποφασίζουν τι θα μάθουν τα παιδιά, χωρίς να τα ρωτήσουν. Είδαμε το παιδί σαν ένα ακόμη εργαλείο παραγωγής χρημάτων. Σαν μηχανή όχι σαν άνθρωπο, με όνειρα και πάθη.
Προσπαθώντας όμως να βρω λύσεις στο πρόβλημα της περιέργειας σκέφτηκα τα άτομα που με έκαναν περίεργο. Για μια στιγμή, ο πατέρας μου είχε πει να κάτσω μαζί του να παίξω με τους πιθήκους, οι καθηγητές μου είπαν να το ψάξω μόνος μου.
Βρήκα τα πάθη μου γιατί κάποιοι με ώθησαν προς τα εκεί. Κάποιοι μου είπαν «μην στέκεσαι, κυνηγά το». Γιατί; Διότι είχαν και αυτοί το ίδιο πάθος, την ίδια τρέλα και δεν σταμάτησαν. Δεν πρόκειται να σταματήσουν. Δεν γίνεται να μπουν «φρένα» στην περιέργεια.
Έτσι και εγώ, δεν σταματώ και θα προσπαθώ να βρω στο κάθε παιδί το πάθος του, αυτό που θέλει να κάνει, αυτό που το ανησυχεί, αυτό που θα το κάνει να πάει μπροστά, την δική του περιέργεια, τα δικά του όνειρα, θα του μάθω πώς να κρατήσει το αίσθημα ενθουσιασμού της περιέργειας ζωντανό μια ζωή.
Με σκοπό μια αλλαγή, μια «επανάσταση στην εκπαίδευση» όπως είχε πει ο Sir Ken Robinson. Μια επανάσταση που θα ξεκινά από τα παιδιά. Έτσι θα φτάσω και εγώ στο σημείο να μην είμαι λυπημένος.
Live True. Πολλές φορές το «ποτό» τα λέει καλύτερα. Δείτε το βίντεο:
FaceBook: Alexandros Karagiannidis
