Δεν μας γονατίζει των γερατειών το ζύγωμα,
δεν αφήνει την καρδιά μας της παλιάς νιότης η ζέστα.
Ένας ψυχοφλέχτης άνεμος δεν παύει να πνέει.
Περπατούμε απάνω σε κάποια ερωτηματικά
και δεν σταθμεύουμε στον καλαμιώνα της πλάνης.
Είναι απέραντος ο κόσμος χωρίς απόσωσμα
Σφύζει ακόμα η ζωή. Σαν τη στιλπνή πέτρα την αιώνια,
στην ποταμίσια πηγή, που λες πω την αγγίζει ο μύθος,
τότε που λούζονταν εκεί η αγανοβλέφαρη νύμφη Αγανίππη.
Δεν θα ναυαγήσουμε εύκολα. Κι η θερμή φαντασία
δεν θα κινδυνέψει απ΄ τον ψυχρό υπολογισμό.
Σε ατέλειωτο κανάλι δροσίζεται η αφθαρσία.
Δεν μας οδηγεί στην παρακμή το πέρασμα του χρόνου,
μένει ατερμάτιστος μέσα μας ο δρόμος του ήλιου.
Οι περασμένες ημερομηνίες ξαναγεννιώνται
***
Ο Θεόδωρος Ξύδης (Πύργος Ηλείας, 1909 – Αθήνα, 1985) Έλληνας ήταν ποιητής και δοκιμιογράφος.
