Συζητώντας για τον αντισημιτισμό

25.03.1944 : Στιγμιότυπο από τον εκτοπισμό των Εβραίων των Ιωαννίνων 25.03.1944 : Στιγμιότυπο από τον εκτοπισμό των Εβραίων των Ιωαννίνων

Η περίπτωση Καρυπίδη πιστοποιεί με το χειρότερο τρόπο, ότι ο αντισημιτισμός δεν είναι κάτι σπάνιο στη χώρα μας. Το χειρότερο είναι, ότι δεν απαντά μόνο στην παραδοσιακή εστία του, την ακροδεξιά, αλλά και σε τμήμα της Αριστεράς, στελέχη της οποίας δεν δίστασαν να προτείνουν τον εν λόγω δημοσιογράφο ως υποψήφιο ενός κόμματός της, επειδή προφανώς δεν έκριναν ως επιλήψιμη αυτή την αντίληψή του για τους Εβραίους, ενώ παλαιότερα είχαμε τα γνωστά κρούσματα των κ.κ. Τζ. Πανούση και Μ. Θεοδωράκη. Πάντως, για τους περισσοτέρους συμπολίτες μας ο αντισημιτισμός δεν συνιστά επιλήψιμη πρακτική.

Η παραπάνω περίπτωση δίνει την αφορμή να τεθεί, για πολλοστή φορά, το ερώτημα, αν, τελικά, στην Ελλάδα υπάρχει αντισημιτισμός ή όχι καθώς και να απαντηθούν τα γνωστά ερωτήματα και επιχειρήματα, που ακούγονται συχνά για τους Εβραίους. Δεν είναι η πρώτη ούτε η τελευταία φορά, που συζητείται το φαινόμενο αυτό, αλλά είναι χρήσιμο να γνωρίζουμε, τι ισχύει και τι δεν ισχύει για αυτή την πολύπαθη φυλή και για τη χώρα μας. Κυρίως, όμως, είναι χρήσιμη η αποδαιμονοποίηση αυτών των συνανθρώπων μας.

Έτσι, λοιπόν,

.- Είναι αντισημίτης ο Έλληνας; Σε μεγάλο βαθμό ναι! Οι περισσότεροι Έλληνες εξακολουθούν να πιστεύουν, ότι οι Εβραίοι κινούν τα νήματα στον πλανήτη και κρύβονται πίσω από κάθε δυσάρεστο γεγονός στη χώρα μας, από την οικονομική κρίση μέχρι την υποτιθέμενη σταδιακή εξάλειψη της ελληνικής γλώσσας. Η αναπαραγωγή της Δήλωσης Κίσσινγκερ από διαφόρους φορείς π.χ. τον κ. Λαζόπουλο σε τηλεοπτική εκπομπή του ή την Εκκλησία την εποχή της διαμάχης για τις ταυτότητες αλλά και οι συχνές αναφορές της ακροδεξιάς (και όχι μόνο αυτής) στο ρόλο των Εβραίων στα δεινά της χώρας, οι αναφορές στην υποτιθέμενη εβραϊκή καταγωγή των πολιτικών μας ως εάν να επρόκειτο για κάτι το μειωτικό, από τη δήθεν εβραϊκή καταγωγή του κ. ΓΑΠ έως την εμετική επίθεση, που δέχθηκε ο διαπρεπής καθηγητής διεθνούς δικαίου, κ. Ροζάκης, προ ετών από τον κ. Καρατζαφέρη, το αντισημιτικό παραλήρημα των κ.κ. Τζίμη Πανούση, Μίκη Θεοδωράκη και Στέλιου Καζαντζίδη (τα οποία μεγάλο κομμάτι της ελληνικής Αριστεράς προσπάθησε να δικαιολογήσει) αλλά και μεγάλου κομματιού της Εκκλησίας της Ελλάδος, οι βανδαλισμοί στα εβραϊκά μνημεία και νεκροταφεία ανά την Ελλάδα, για τα οποία μόνο ο Δήμος Ιωαννιτών διαμαρτυρήθηκε, ενώ τα κόμματα της Βουλής τήρησαν εκκωφαντική σιωπή, είναι μόνο μερικές από τις εκδηλώσεις αντισημιτισμού στη χώρα μας.

.- Οι περισσότεροι Έλληνες είναι αντισιωνιστές και όχι αντισημίτες : Κατ’ αρχάς, οι περισσότεροι Έλληνες δεν γνωρίζουν τη διαφορά των δύο εννοιών. Ο σιωνισμός είναι ένα κίνημα, που εμφανίστηκε το 19ο αιώνα και στόχος του ήταν η δημιουργία του ανεξαρτήτου κράτους του Ισραήλ, που θα γινόταν πόλος έλξης για εκατομμύρια Εβραίους, που μέχρι τότε δεν είχαν πατρίδα. Στο εν λόγω κίνημα αποδόθηκαν δαιμονικές διαστάσεις, σε βαθμό ώστε να περιλαμβάνει μέσα και τα υποτιθέμενα σχέδια του εν λόγω λαού για την παγκόσμια οικονομική κυριαρχία του καθώς και για την εξόντωση όσων λαών του είναι αντιπαθείς. Έτσι, ο αντισιωνισμός έγινε μια βολική δικαιολογία, για να καλυφθεί ο πραγματικός αντισημιτισμός χιλιάδων συμπολιτών μας. «Δεν αντιπαθούμε τους Εβραίους αλλά δεν αντέχουμε τα καταχθόνια σχέδιά τους εναντίον του υπολοίπου πλανήτη», θα μπορούσε να συνοψιστεί αυτή η σχιζοφρενική αντίληψη πολλών συμπολιτών μας.

Μπορεί κανείς ευχερώς να αντιδρά στην πολιτική του Ισραήλ απέναντι π.χ. στους Παλαιστινίους αλλά η αντίδραση αυτή ούτε πρέπει να περιλαμβάνει ούτε νομιμοποιεί τους εμπρησμούς και τους βανδαλισμούς εβραϊκών νεκροταφείων και μνημείων.

.- Η Ελλάδα δεν έχει παράδοση αντισημιτισμού : Η Ελλάδα δεν είχε πολυπληθείς εβραϊκούς πληθυσμούς, όπως η Ρωσσία και η Πολωνία, όπου οι Εβραίοι έγιναν πολλές φορές στόχος, ούτε κυνήγησε τους Εβραίους οργανωμένα, με αφορμή περιστατικά, όπως τη Μαύρη Πανώλη. Ωστόσο, τα πογκρόμ σε βάρος των Εβραίων της Κέρκυρας και της συνοικίας Κάμπελ, στη Θεσσαλονίκη και η παθητική στάση με την οποία οι ελληνικές αρχές (με τις εξαιρέσεις των Αθηνών, του Βόλου και της Ζακύνθου) αντιμετώπισαν τον εκτοπισμό των Ελληνών Εβραίων επί Κατοχής, μαρτυρούν, ότι ναι μεν δεν είχαμε εκατόμβες νεκρών Εβραίων από μαινόμενους ελληναράδες (ή «χριστιαναράδες», αν γυρίσουμε το ρολόι αρκετό καιρό πριν την Επανάσταση του ’21) αλλά ο αντισημιτισμός δεν ήταν κάτι άγνωστο στα μέρη μας. Επίσης, η στάση του ελληνικού κράτους απέναντι στις εβραϊκές περιουσίες, που καταπατήθηκαν από Έλληνες χριστιανούς στη διάρκεια της Κατοχής και δεν αποδόθηκαν ούτε στους ιδιοκτήτες τους ή τους κληρονόμους τους ή στη εβραϊκή κοινότητα, η διδασκαλία του επίβουλου Εβραίου στη διδασκόμενη ιστορία (Εβραίοι πρόδωσαν το Διονύσιο το Φιλόσοφο και τον Κοσμά τον Αιτωλό) αλλά και οι αντιλήψεις ορισμένων δημοσιογράφων, καλλιτεχνών, πολιτικών, μητροπολιτών και άλλων πολλών συμπολιτών μας αναφορικά με τους Εβραίους πιστοποιούν, ότι η χώρα μας κάνει ό,τι μπορεί, για να μιμηθεί τη στάση των Ευρωπαίων απέναντι στους Εβραίους στο μακρυνό παρελθόν.

.- Δηλαδή δεν υπάρχει Δήλωση Κίσσινγκερ; Και τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών; Αμφότερα είναι πλαστογραφήματα. Η μεν Δήλωση Κίσσινγκερ ουδέποτε ειπώθηκε από τον εν λόγω πολιτικό, ο οποίος προφανώς είχε πολύ πιο σοβαρά πράγματα να κάνει από το να απεργάζεται τρόπους εξόντωσης των προαιωνίων ηθών και εθίμων μας τα δε Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών είναι επινόηση ενός ευφάνταστου όσο και αντισημίτη μοναχού-πράκτορα της τσρικής Οχράνα, χρησιμοποιήθηκαν, για να δικαιολογηθούν τα μέτρα σε βάρος των Εβραίων της Ρωσσίας και η πλαστότητά τους απεδείχθη ήδη πριν από 90 χρόνια από τον ανταποκριτή των Times του Λονδίνου, στην Κωνσταντινούπολη, Φίλιπ Γκρέιβς. Λίγη μελέτη της ιστορίας και λίγο μυαλό χρειάζεται.

.- Και οι Έλληνες πολιτικοί με εβραϊκή καταγωγή; Απλά δεν υπάρχουν. Ούτε ο τέως πρωθυπουργός, κ. ΓΑΠ, έχει εβραϊκή καταγωγή, αφού η γιαγιά του, Σοφία Μινέικο, ήταν πολωνικής και όχι πολωνοεβραϊκής καταγωγής, ούτε ο κ. Σημίτης είναι Εβραίος ούτε ο κ. Ροζάκης ούτε κανένας άλλος. Και αφήστε τους κ. κ. Χατζάρα, Καρατζαφέρη και μερικούς ιερωμένους να χτυπιούνται!

.- Οι Εβραίοι κατείχαν τον πλούτο της Ευρώπης στα χέρια τους : Κολοκύθια με τη ρίγανη! Εδώ καλά-καλά δεν είχαν την υπηκοότητα των χωρών, στις οποίες ζούσαν μέχρι το 19ο αιώνα. Το 1870, με το Διάταγμα Κρεμιέ αποδόθηκε η γαλλική υπηκοότητα στους Εβραίους της Γαλλίας και των αποικιών της. Για πολλούς αιώνες, οι Εβραίοι της Ευρώπης ήταν αναγκασμένοι να ζουν σε γκέττο και να φορούν διακριτικά, ώστε να ξεχωρίζουν από άλλους ανθρώπους, ενώ συχνά πογκρόμ και έκτακτα φορολογικά μέτρα τους απογύμνωναν από τα πλούτη τους (μέτρα Ιωάννη του Ακτήμονα στην Αγγλία και Φιλίππου του Δ’ του Ωραίου στη Γαλλία). Επίσης, τους απαγορευόταν να ασκούν ορισμένα επαγγέλματα, όπως αυτό του γιατρού ή του δικηγόρου σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες έως και τις αρχές του 19ου αιώνα και συχνές διώξεις τους ανάγκαζαν να μεταναστεύσουν σε άλλες χώρες. Ως εκ τούτου, οι περισσότεροι ήταν πένητες και αναγκάζονταν να εξασκήσουν κάθε δυνατό επάγγελμα, για να επιβιώσουν.

.- Ναι αλλά οι ηγέτες των κομμουνιστών ήταν Εβραίοι και ο κομμουνισμός παραλίγο να κυριεύσει την Ευρώπη : Εδώ υπάρχει ένας κόκκος αληθείας αλλά δεν πρέπει να οδηγήσει σε παρανοήσεις. Κατ’ αρχάς, ο αρχέγονος κομμουνισμός κήρυσσε, μεταξύ άλλων, την ισότητα μεταξύ των ανθρώπων ανεξαρτήτως καταγωγής και θρησκείας. Στην τσαρική Ρωσσία, ζούσαν τουλάχιστον 5 εκ. Εβραίοι, που αντιμετώπιζαν σοβαρές διακρίσεις και συχνά έπεφταν θύματα πογκρόμ. Ζώντας στην ανέχεια και με το φόβο των διώξεων σε βάρος τους, ήταν επόμενο να στραφούν στον κομμουνισμό, ο οποίος τους έτασσε ένα καλύτερο μέλλον. Ωστόσο, πολλοί από αυτούς στράφηκαν στους σοσιαλδημοκράτες και τους σοσιαλεπαναστάτες. Ακόμα και ανάμεσα στα πρωτοκλασσάτα στελέχη των μπολσεβίκων, από καταβολή Ε.Σ.Σ.Δ. μέχρι το τέλος της, οι Εβραίοι ήταν λίγοι, ήτοι οι Τρότσκυ (Μπρόνσταϊν), Ζηνόβιεφ (Άπφελμπαουμ), Καμένεβ (Ρόζενφελντ) και Καγκάνοβιτς. Συνεπώς, είναι τουλάχιστον αβάσιμο να υποστηρίζει κανείς, ότι ο κομμουνισμός εβραιοκρατούνταν.

.- Το Ολοκαύτωμα αποτελεί προπαγάνδα των Εβραίων : Πρόκειται για μια παγία θέση της ελληνικής ακροδεξιάς, την οποία πρόσφατα εξέφρασαν και οι βουλετές της Χ.Α., κ.κ. Κασιδιάρης και Αρβανίτης αλλά τη δέχονται και πρόσωπα από το υπόλοιπο πολιτικό φάσμα. Άλλοι πάλι δηλώνουν, επικαλούμενοι ορισμένους θλιβερούς ιστορικούς, τύπου Φωρισσόν και Γκαρωντύ, ότι ο συνολικός αριθμός των εξοντωθέντων Εβραίων είναι πολύ μικρότερος από τα 5-6 εκ, που δίνουν οι πηγές και δεν υπήρχε δεδηλωμένη πρόθεση των ναζί να εξοντώσουν τους Εβραίους. Οι απόψεις αυτές απλά δεν αντέχουν σε κριτική. Όταν κλείνεις συγκεκριμένες εθνοτικές ομάδες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και τους αναγκάζεις να ζουν σε άθλιες συνθήκες διαβίωσης και ταυτόχρονα τους επιβάλλεις να εργάζονται εξοντωτικά, ενώ η διατροφή τους είναι πενιχρή, η έκθεσή τους σε μεταδοτικές ασθένειες τρομακτική και ταυτόχρονα τους έχεις αποστερήσει από κάθε δικαίωμα, τότε προφανώς σκοπός σου δεν είναι να τους παρέχεις διακοπές υψηλού επιπέδου. Υπάρχουν έγγραφα Γερμανών αξιωματικών, που κάνουν λόγο για εκτελέσεις Εβραίων ή για την υψηλή αποδοτικότητα των φούρνων του Άουσβιτς. Αρκεί, επίσης, μια αντιπαραβολή του αριθμού των Εβραίων, που ζούσαν σε όσες χώρες κατακτήθηκαν από τις δυνάμεις του Άξονα πριν το Β’ Π.Π., με αυτό των Εβραίων, που ζούσαν στις ίδιες χώρες αμέσως μετά τη λήξη αυτού του Πολέμου. Ορισμένες χώρες έχασαν σχεδόν το σύνολο του εβραϊκού πληθυσμού τους. Η Πολωνία πριν το Β’ Π.Π. αριθμούσε 3,3 εκ. Εβραίους. Μετά τον πόλεμο, είχε απωλέσει τουλάχιστον 3 εκ. Από τους 90.000 Έλληνες Εβραίους, εξοντώθηκαν οι 71.000. Από τους 70.000 Εβραίους της Λεττονίας εξοντώθηκαν οι 50.000. Η ΕΣΣΔ μέτρησε 1 εκ. νεκρούς Εβραίους και η Ουγγαρία μισό εκ. Προπαγάνδα, είπατε;

.- Γιατί, όμως, οι Εβραίοι γίνονταν στόχος ανά τους αιώνες; Είναι η γνωστή ερώτηση όσων πιστεύουν, ότι κάτι σάπιο υπήρχε στις εβραϊκές κοινότητες και γι’ αυτό ταλαιπωρήθηκαν τόσο στη διάρκεια των αιώνων. Λοιπόν, ο Εβραίος υπήρξε το βολικό εξιλαστήριο θύμα μιας κοινωνίας βουτηγμένης στην αμάθεια και τη θρησκοληψία. Παραδοσιακά ο άνθρωπος αναζητούσε και συχνά αναζητεί και σήμερα κάποιο ένοχο ή κάποιους ενόχους, για να τους φορτώσει την ευθύνη για κάποιο συμβάν, από μια οικονομική κρίση έως μια φυσική καταστροφή. Οι Εβραίοι είχαν σταυρώσει το Χριστό (που και αυτός ήταν Εβραίος αλλά δεν θα τολμούσαν πολλοί να το ομολογήσουν στην Ευρώπη μέχρι και πριν από 1-2 αιώνες), συσσώρευαν πλούτο (το 90-95% εξ αυτών ήταν πάμφτωχοι), θυσίαζαν μικρά παιδιά (μούφα ολκής αλλά αφορμή για πάμπολλα πογκρόμ στην ιστορία), δεν συγχρωτίζονταν με μη Εβραίους (οι οποίοι, ως γνωστόν, έκαναν τούμπες από τη χαρά τους, σαν τους έβλεπαν) και ήταν ο πιο πρόσφορος στόχος, διότι δεν υπήρχε άλλος τρόπος να εξηγηθεί η Μαύρη Πανώλη. Σταδιακά, τα πογκρόμ κόπασαν στη Δυτική Ευρώπη αλλά ο σπόρος του αντισημιτισμού είχε ήδη βγάλει τους δηλητηριώδεις καρπούς του. Δεκάδες αντισημιτικά φυλλάδια κυκλοφορούσαν με ρατσιστικά σχόλια για τους Εβραίους και σκίτσα με Εβραίους με παραδοσιακά καφτάνια ή ημίψηλα καπέλα και φράκα, που αγκάλιαζαν σακκούλες με χρήματα και καταβρόχθιζαν την υφήλιο. Στη Γερμανία, κυκλοφορούσε η φήμη, ότι οι Εβραίοι ευθύνονταν για τη ήττα της χώρας στον Α’ Π.Π. και αυτή τη θεωρία αξιοποίησε το NSDAP, για να κερδίσει ψήφους. Στη χώρα μας, οι περιβόητοι τριεψιλίτες έδωσαν ρεσιτάλ αντισημιτισμού, με αποκορύφωμα το πογκρόμ στην εβραϊκή συνοικία Κάμπελ της Θεσσαλονίκης. Ακόμα και σήμερα, δεν λείπουν τα πρόσωπα εκείνα, που θεωρούν, ότι οι Εβραίοι κρύβονται πίσω απ’ όλα τα δεινά της ανθρωπότητας. Για όλους αυτούς, δεν χρειάζονταν και δεν χρειάζονται στοιχεία για την ενοχή των Εβραίων. Αρκεί, που είναι Εβραίοι.

Θα ήταν αφελές να περιμένει κανείς, ότι προκαταλήψεις ριζωμένες εδώ και αιώνες θα εξαφανιστούν ως δια μαγείας και με μια συζήτηση. Χρειάζονται πολλά περισσότερα πράγματα, όπως εισαγωγή στην εκπαίδευση μαθήματος ή έστω αποσπασμάτων, τα οποία θα αναφέρονται στην ιστορία των Εβραίων της Ευρώπης και τις διακρίσεις, που αυτοί υφίσταντο για αιώνες. Πρωτίστως, όμως, απαιτείται να συνειδητοποιήσουμε, ότι ο αντισημιτισμός δεν συνιστά ούτε δικαίωμα ούτε έκφανση της ελευθερίας του λόγου αλλά μια απαράδεκτη πρακτική, η οποία πρέπει να εξαφανιστεί.