Ο Μπρούνο, είναι ένας μηχανικός χαρτιού που έπειτα από 15 χρόνια στη δουλειά βρίσκεται ξαφνικά εκτός λόγω περικοπών και λόγω αλλαγής έδρας της εταιρείας του. Αν και αρχικά προσπαθεί να το αντιμετωπίσει ψύχραιμα, έπειτα από δυόμιση χρόνια ανεργίας χάνει και το τελευταίο ίχνος υπομονής και αναγκάζεται να στραφεί σε ιδιαίτερα ανορθόδοξες λύσεις.
Αποφασίζει να «βγάλει από τη μέση» όλους τους πιθανούς ανταγωνιστές αλλά και τον συνάδελφο του σε μια εταιρεία έτσι ώστε αυτός να μπορέσει να πάρει τη θέση του. Θα οδηγηθεί πολύ κοντά στην τρέλα, θα βιώσει απίστευτες περιπέτειες, αλλά στο τέλος θα μείνει ατιμώρητος; Είναι φορές που η τέχνη αντιγράφει τη ζωή.
Ζωντανό παράδειγμα η ταινία του Κώστα Γαβρά “Το τσεκούρι”. Στην Γαλλία αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη το πρόβλημα της ανεργίας είναι ιδιαίτερα οξύ και μπορεί να καταστρέψει ανθρώπους.
Αν η ανεργία ήταν ταινία σίγουρα θα ήταν “Το τσεκούρι”. Εκατοντάδες βιογραφικά καταφθάνουν καθημερινά στις εταιρείες. Ο ανταγωνισμός μεγάλος, οι θέσεις εργασίας μετρημένες. Οι μακροχρόνια άνεργοι αιωρούνται μεταξύ της αβεβαιότητας, της αφραγκίας και της απραξίας.
Ποιος θα πληρώσει το ηλεκτρικό; Τη δόση για το στεγαστικό; Κι αν τους πάρουν το σπίτι; Πάλι μακαρόνια σήμερα για μεσημεριανό. Η τρέλα είναι πολύ κοντά στην απόγνωση, τόσο που σαν τον πρωταγωνιστή της ταινίας μπορεί να οπλίσει το χέρι τους με ένα τσεκούρι. Μόνο έτσι θα βρεθεί η πολυπόθητη θέση εργασίας. Βγάζοντας από τη μέση τους άλλους υποψηφίους. Με πτυχία, μεταπτυχιακά, αξιοζήλευτη προϋπηρεσίας. Η σκηνοθετική ματιά είναι ενδιαφέρουσα. Ο Γαβράς καταφέρνει να πλέξει, το θρίλερ, το μαύρο χιούμορ και το κοινωνικοπολιτικό σχόλιο με τρόπο αριστουργηματικό. Μας βάζει στο πετσί του άνεργου, νιώθουμε την απόγνωσή του σε όλη της τη δύναμη. Και ακόμη δημιουργεί ερωτηματικά, αμφιβολίες για το πώς θα αντιδρούσαμε σε μια τόσο δυσμενή κατάσταση.
Και όλα αυτά την ίδια στιγμή που οι οικονομολόγοι παρατηρούν ότι όταν υπάρχει ανεργία υπάρχει απώλεια προϊόντος και εισοδήματος με αποτέλεσμα το προϊόν και το εισόδημα που διατίθεται στην κοινωνία για κατανάλωση και για επένδυση να είναι λιγότερο. Γίνεται αυτόματα κατανοητό ότι η ανεργία δημιουργεί οικονομικό και κοινωνικό πρόβλημα πρώτα στους ίδιους τους ανέργους και σαν συνέπεια σε όλη την οικονομία γιατί ένα τμήμα του πληθυσμού δεν έχει εισόδημα να διαθέσει στην αγορά. Το πρόβλημα της ανεργίας δεν μπορεί να λυθεί με την παροχή επιδομάτων παρά μόνο με την απασχόληση των ανέργων στην παραγωγική διαδικασία. Πως όμως ο άνεργος θα ενταχθεί ξανά στην παραγωγική διαδικασία; Άραγε ο σκηνοθέτης είναι “προφήτης” της κοινωνικοοικονομικής κατάστασης; Με ένα τσεκούρι να κατακτάται η επόμενη θέση εργασίας;
