Aποφάσισε συνειδητά πως η ζωή με τα παιδιά είναι ωραία!

Βασίσου στη διαίσθησή σου, σ΄ αυτή την εσωτερική φωνή που ξέρει καλύτερα από κάθε ειδικό τι είναι καλύτερο για σένα και την οικογένειά σου.

Γέλα όσο πιο συχνά μπορείς, με κάθε αφορμή, ακόμα κι αν χρειάζεται να διαβάζεις ανέκδοτα ή να βλέπεις κωμωδίες. Το γέλιο είναι βάλσαμο!

Ήταν οι καλύτεροι καιροί, ήταν οι χειρότεροι καιροί.

Ήταν η εποχή της σοφίας, ήταν η εποχή της ανοησίας.

Ήταν τα χρόνια της πίστης, ήταν τα χρόνια της δυσπιστίας.

Δεν θέλω να ζω μόνο για χάρη της ζωής, δεν θέλω να αγαπώ μόνο χάρη στη γυναίκα.

Χρειάζομαι τη μοναχική απόλαυση του καλλιτέχνη.

Μόνο έτσι μπορώ να χαρώ τη ζωή, να την υποφέρω.

Όταν θα είμαστε όλοι ένοχοι, τότε θα έχουμε δημοκρατία.

Χωρίς να λογαριάσουμε, αγαπητέ φίλε, ότι πρέπει να εκδικηθούμε, επειδή είμαστε υποχρεωμένοι να πεθάνουμε μόνοι.

Ο θάνατος είναι μοναχικός, ενώ η δουλεία συλλογική.

«Ένα παράξενο πράγμα, είπε, πώς ούρλιαζαν κάθε βράδυ τα μεσάνυχτα. Δεν ξέρω γιατί ούρλιαζαν πάντα εκείνη την ώρα. Ήμαστε στο λιμάνι κι εκείνες βρίσκονταν στην προβλήτα και τα μεσάνυχτα άρχιζαν να ουρλιάζουν. Για να σωπάσουν, ρίχναμε τον προβολέα πάνω τους. Αυτό πάντα έπιανε. Ανεβοκατεβάζαμε το φως του προβολέα πάνω τους δύο ή τρεις φορές για να πάψουν. […]

Άσε με ν’ αναπνεύσω ώρα πολλή, πολλή, το μύρο των μαλλιών σου, να βυθίσω όλο το πρόσωπό μου σαν άνθρωπος λουσμένος στα νερά κάποιας πηγής, αναταράζοντάς τα με τα χέρια μου σαν ένα μαντίλι μοσκοβολημένο, διαλύοντας τις αναμνήσεις στον αέρα.

Αν ήξερες όλα όσα βλέπω, όλα όσα νιώθω, όλα όσα ακούω μέσα απ’ τα μαλλιά σου.

Η ψυχή μου πλέει πάνω στο μόσκο όπως των άλλων πλέει πάνω στη μουσική.

«Κατά βάθος είμαι ζήτημα φωτός»

«Σήμερα κρέμασα πάνω από το γραφείο μου τη μοναδική φωτογραφία ενός ελληνικού τοπίου που βρέθηκε, ολωσδιόλου τυχαία, μέσα σε κάτι χαρτιά. Τη φωτογραφία της μεγάλης άγκυρας του Πόρου. Την είχα κάνει ένα πρωί της άνοιξης του 40. Καθώς την κοιτάζω τώρα αισθάνομαι την ψυχή μου πλημμυρισμένη. Αλλά δεν είναι αυτά που μου χρειάζουνται: πελεκώντας τον εαυτό μας, έτσι γράφουμε.» 

Είναι η αγάπη τέχνη; Αν είναι, χρειάζεται γνώση και προσπάθεια. Ή μήπως η αγάπη είναι ένα ευχάριστο συναίσθημα που κατά σύμπτωση το γνωρίζει κανείς, το «συναντά» αν είναι τυχερός; 

Πρώτη αλήθεια

Αυτό που είναι, είναι.

Η πραγματικότητα δεν είναι όπως με συμφέρει εμένα να είναι.

Μάθε μου, Κύριε, την τέχνη των μικρών βημάτων

Δε ζητώ τα θαύματα ούτε τα οράματα

Αλλά τη δύναμη για την καθημερινότητα!