"Δεν είμαι ποιητής, όμως, όταν οι στίχοι άρχισαν να σφυροκοπούν το μυαλό μου, ένιωσα πόσο οι λέξεις μπορεί να ντυθούν στο αίμα· πόσο να με λυτρώσουν..."  - Μίκης Θεοδωράκης

Ανάμεσα στον τέταρτο και όγδοο μήνα της βρεφικής ζωής, το παιδί βγαίνει από την παραδείσια κατάσταση, αρχίζει και καταλαβαίνει τα όρια του, ότι είναι ένα αδύναμο πλάσμα, απόλυτα εξαρτημένο από τη μητέρα, την οποία δεν ελέγχει.

Για αυτό τότε αρχίζουν τα βρέφη να κλαίνε ή να παθαίνουν μεγάλους φόβους.

Τότε είναι η βάση της δημιουργίας πολλών υποχονδριακών και ψυχοσωματικών ασθενειών.

Για ποιον Αύγουστο μίλησαν όλοι,
που χάθηκαν μέσα του.

Χάθηκαν και ένιωσαν
τι θα πει πρώτο φιλί,
έφαγαν και δροσίστηκαν,
από το δροσερό νέκταρ των
καλοκαιρινών φρούτων.

Είμαι ένα άστρο, μια τρίχα στο κεφάλι του θεού, θα πέσω, στο λαιμό φοράω ένα ποίημα, προτού προλάβει να θερμάνει τις καρδιές μας θα σβήσει, αισθάνομαι τα κόκαλά μου να τρίζουν κιόλας από ανεξήγητες επιθυμίες, μα σωπάστε και θυμηθείτε τα μάτια του, να ζήσω μεσ’ τις τούφες των μαλλιών, στα δάχτυλα του ανάμεσα, εκεί που ενώνονταν με τα δικά σας, μέσα στο σκοτάδι, τα μάτια του, τα μάτια του να λάμπουν σα φανοί αυτοκινήτων που ‘ρχονται καταπάνω σου, και τίποτα να μην ακούγεται, ο θόρυβος κι οι διαφημίσεις του κορμιού να μην υπάρχουν - cette rumeur la vient de ville- τίποτα παρ’ αυτός κι εγώ, σε μια βεράντα, το καλοκαίρι.

Αντί να φωνασκώ και να συμφύρομαι

Με τους υπαίθριους ρήτορες και τους αγύρτες

-Μάντεις κακών και οραματιστές-

Όταν γκρεμίστηκε το σπίτι μου

Και σκάφτηκε βαθιά με τα υπάρχοντα

(Και δε μιλώ εδώ για χρήματα και τέτοια)

Όσο άδειαζε τον Αυγουστο αυτή η πόλη τόσο ξεχώριζαν άλλες εικόνες της που χάνονταν πιο πριν στην ένταση και στο φορτίο του απρόσωπου πλήθους. Τώρα έγιναν πιο συγκεκριμένες αυτές οι ψηφίδες απ την συνολική φωτογραφία. Και τις πολύ πρωινές ώρες μπορεί κάποιος να διακρίνει τις λεπτομέρειες και να κοιτάξει καλύτερα τα πλάσματα και τις κινήσεις τους, να τα αισθανθεί πιο καλά. Να κατανοήσει, να λυπηθεί, να φοβηθεί, να θυμώσει, να νιώσει …

IX

«Εχθές έχωσα κάτω απ’ την άμμο το χέρι μου κι έπιασα το δικό της.

Όλο το απόγευμα ύστερα τα γεράνια με κοίταζαν απ’ τις αυλές με νόημα.

Ο πατέρας μου φεύγει κάθε πρωί
όταν εγώ ακόμη κοιμάμαι

Πάει στο εργοστάσιο.

Εκεί συναντιέται με πολλούς άντρες
και δουλεύει.

Κάποτε τα δεσμά που μας κρατούνε θα σπάσουνε από την εκκωφαντική λέξη της αλήθειας.

Κάποτε οι ρομαντικοί θα είναι περισσότεροι απ τις νιφάδες της μεγαλύτερης χιονόπτωσης του αιώνα

Κάποτε θα μάθει να απαντάει η ψυχή όταν την ψάχνεις ουρλιάζοντας να την έβρεις στο σκοτάδι