Στη ζέστη της Ελλάδας

τα κολλημένα στέρνα μας

ανάβλυζαν νερά

έπινα τον ιδρώτα σου

Έχω συλλάβει την καλύτερη μορφή προδοσίας, η οποία είναι να πάψεις να αγαπάς κάποιον χωρίς αυτός να το ξέρει.

Αυτό για μένα είναι υψίστης μορφής προδοσία.

Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές
υπάρχει μια δίψα υπάρχει μια αγάπη
υπάρχει μια έκσταση,
όλα σκληρά σαν τα κοχύλια
μπορείς να τα κρατήσεις στην παλάμη σου.

Τον Πάτροκλο σαν είδαν σκοτωμένο,
που ήταν τόσο ανδρείος, και δυνατός, και νέος,
άρχισαν τ’ άλογα να κλαίνε του Αχιλλέως·
η φύσις των η αθάνατη αγανακτούσε
για του θανάτου αυτό το έργον που θωρούσε.

«… Πρέπει να πω ότι δεν μ’ αρέσει η αναμνησιολογία.

Την απεχθάνομαι.

Είναι χειρότερη και από μνημόσυνο.

Ο εφευρέτης του τηλεφώνου, αν και στις μέρες μας αμφισβητείται η πρωτιά του αυτή, έφυγε από τη ζωή, σαν σήμερα, στις 2 Αυγούστου 1922.

«Μην ακολουθείς την πεπατημένη. Αν οι άλλοι πηγαίνουν στην άσφαλτο, εσύ πήγαινε από το δάσος. Θα συναντήσεις πράγματα που δεν έχεις ξαναδεί.» Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ…

«Θα έρθει η μέρα που τα τηλέφωνα δεν θα έχουν καθόλου καλώδια. Ο ήχος θα μεταφέρεται μέσω του αέρα, με την ταχύτητα του φωτός.» Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ

Κουράστηκα στην άκρη της αγκαλιάς σου

Κρεμάμενος

απ’ την επιφύλαξη

να αφεθούμε σε μνήμες χορτασμένες

Μες στο κλειστό δωμάτιο μπορείς να βρεις
ό, τι δεν τόλμησες ποτέ να ονειρευτείς
κι ό,τι μέσα σου βαθιά αγάπησες
κι όμως ποτέ δεν είδες να βγαίνει αληθινό

Με κομμένη αναπνοή, ιδρωμένο το κορμί
Σε πλησιάζω ακροβατώντας, με ρυθμό σιωπής.
Η αϋπνία μου υγρή, ράβει νύχτα την πληγή
Μην τυχόν την ψηλαφίσεις και μου φοβηθείς.

Νομίζαμε πως ταξιδεύαμε, όμως οι άνεμοι της ψυχής πάντα στα πρώτα λιμάνια της νεότητας μας επέστρεφαν.

Μα τι παράξενο:

Όλα όσα μας αποχαιρετούσαν στον γεμάτο όνειρα απόπλου,

καθώς σφύριζαν οι σειρήνες των πλοίων,