μαζί με τα φιλιά σου

το αχ σου

στη σκιά του πατζουριού.

Την ώρα που ανέβαινε

το άγριο μεσημέρι του τόπου

εφούντωνες και συ

με τα τρελά τσουλούφια σου

τα θεία τσίνορα σου,

το γέλιο σου πολύεδρο

μες στ’ αλμυρά πρίσματα του πάθους.

Στην τόση λάβρα,

στην τόση ακινησία,

με μόνο ίσκιο πάνω μας

το μαύρο πεπρωμένο,

τα σκίτσα της ύπαρξης μας

έμοιαζαν μ’ εξίσωση εντόμων.

Κακοφορμίζει ο Αύγουστος

σαν ανοιχτή πληγή

και τα τζιτζίκια αστείρευτα

θυμίζουν πάλι τον ποιητή

στου ποιήματος το τέλος.

Άπνοια…

Η μύγα σχολαστικά τα πάντα π’ ασχημίζει

εκάθισε στο πέος σου

και τρώει το χυμό σου.

Περνάει με το μεγάφωνο

αυτός με τα καρπούζια.

Το μεσημέρι πέφτει

στα πόδια μου

σαν κεφαλή κομμένη.