Ευστράτιος Παπάνης - Το Ταξίδι

26.07.2021
Ευστράτιος Παπάνης - Το Ταξίδι

Νομίζαμε πως ταξιδεύαμε, όμως οι άνεμοι της ψυχής πάντα στα πρώτα λιμάνια της νεότητας μας επέστρεφαν.

Μα τι παράξενο:

Όλα όσα μας αποχαιρετούσαν στον γεμάτο όνειρα απόπλου,

καθώς σφύριζαν οι σειρήνες των πλοίων,

καθώς τραβούσαμε τα σχοινιά για να σαλπάρουμε,

καθώς ανεβάζαμε με έξαψη τις άγκυρες όσων αγαπούσαμε,

για να ελευθερωθούμε από τον εναγκαλισμό τους,

Κι αν στέκονταν ακόμα εκεί,

είχαν αλλάξει μορφή, μόνο και μόνο επειδή είχαμε ταξιδέψει,

μόνο και μόνο επειδή τα είχαμε αντικρίσει, ενώ ενδίδαμε στη λαγνεία των ωκεανών.

Μα ο ωκεανός ήταν μια αδιέξοδη λίμνη

Και οι τρικυμίες μας παλίρροια, που μας επέστρεφε στα μέρη της παιδικότητας.

Θελήσαμε να ανταλλάξουμε τη δύσκολα κερδισμένη ελευθερία με λίγη από την πρωτινή αγάπη και αθωότητα.

Δρόμοι, σπίτια, τοπία, ουρανοί, όλα ήταν εκεί, στο σκηνικό, που χρόνια κουβαλούσαμε μαζί μας σα φυλαχτό, σαν κατάρα, σαν προσμονή, σαν πρόσχημα.

Όλα ήταν εκεί και μας περίμεναν, όπως μας διαβεβαίωναν εξάλλου τα γράμματα, που λαμβάναμε, και τα μηνύματα όσων είχαμε αφήσει πίσω.

Λες και θα διαρκούσαν για πάντα..

Μα ευτυχώς!!

Μόνο τα πρόσωπα κάπως σαν λίγο να γέρασαν, και ίσως τα στενάκια να παρέμειναν πολύ μικρά, για να χωρέσουν την πολύπλευρη εμπειρία μας!

Και ίσως κάποιοι, οι πιο σημαντικοί, να έχουν φύγει για τα αληθινά και ανεπίστρεπτα ταξίδια.

Όμως..

Σα να κέρωσε το αυθόρμητο γέλιο του παιδιού μέσα μας

και οι αναίτιες χαρές εξαργυρώθηκαν για μια επίφαση σοφίας.

Να!

Η αγνότητα στις χαρακιές του προσώπου εκπορνεύθηκε κι έγινε λογική και επιστήμη.

Μα γιατί τα παιχνίδια μας μοιάζουν πια με παρωδίες και οι φροντίδες μας γιατί συμμάχησαν με το χρόνο και μας χλευάζουν;

Γιατί είμαστε τόσο θλιμμένοι κι ας περπατάμε στα μέρη που γεννηθήκαμε;

Γιατί πια καταλάβαμε πως η ευτυχία είναι τόσο αναίτια, όσο το σκίρτημα του βρέφους στην αγκαλιά της μητέρας του

Τόσο πολύτιμη όσο η απορία ενός παιδιού μπροστά στο αυτονόητο

και τόσο άυλα υφασμένη, όσο η ελάχιστη και πελώρια λεπτομέρεια στα ξύλα του πρώτου κρεβατιού μας

Μα πιο πολύ γίναμε δυστυχισμένοι επειδή τώρα ξέρουμε πως

Τα μόνα αληθινά ταξίδια είναι αυτά χωρίς επιστροφή.

 

Ευστράτιος Παπάνης

efstratiospapanis

Ο Ευστράτιος Παπάνης γεννήθηκε το 1969 στην Αγιάσο της Λέσβου. Σπούδασε Ψυχολογία στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών και Μεθοδολογία Έρευνας σε μεταπτυχιακό επίπεδο (ΜSc) στο Πανεπιστήμιο Reading της Βρετανίας. Απέκτησε το διδακτορικό του δίπλωμα στην Παιδαγωγική από το Πανεπιστήμιο Κρήτης. Παράλληλα έχει τελειώσει Δημοσιογραφία και κατέχει δίπλωμα Συστημικής Οικογενειακής Θεραπείας. Δίδαξε στη Σχολή Αξιωματικών της ΕΛ.ΑΣ., στα Τμήματα Προσχολικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Θράκης και Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, στο διδασκαλείο "Αλέξανδρος Δελμούζος", στα Π.Ε.Κ. Λέσβου και στο Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Είναι Επίκουρος Καθηγητής του τμήματος Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου, ερευνητής στο Κέντρο Εκπαιδευτικής Έρευνας, Πρόεδρος της Επιστημονικής Επιτροπής για τα ΚΕΚΥΚΑΜΕΑ Β. Αιγαίου, Αντιπρόεδρος του Ιδρύματος Κοινωνικής Πρόνοιας "Θεομήτωρ", μέλος του Δ.Σ. του Κέντρου Πρόληψης κατά των εξαρτήσεων "Πνοή" και Πρόεδρος του Συλλόγου "Φίλων του Ιδρύματος Θεομήτωρ".
Τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα αφορούν στο χώρο της Ψυχολογίας, της Παιδαγωγικής, της Κοινωνιολογίας και της Μεθοδολογίας Έρευνας, ενώ εστιάζονται στη µελέτη της Μεθοδολογίας Έρευνας στο Διαδίκτυο και των θεωρητικών και πρακτικών µεταβολών, που πρέπει να επέλθουν στα κλασικά όργανα µέτρησης, ώστε να επικαιροποιηθούν και να περικλείσουν τις νέες τεχνολογικές εξελίξεις.