Κάποτε θα αποκρυσταλλωθούν τα δάκρυά μας

και οι κοιμισμένες μας φωνές θα ξεπαγώσουν

Κάποτε τα σύννεφα θα χρησιμεύουν μόνο σα βαμβάκι στα μαξιλάρια μας

κι όχι σαν σκηνικό της ήττας του φωτός

Κάποτε απ το ατσάλι δεν θα φτιάχνουν μόνο σπαθιά αλλά και καρδιές που θα αντέχουν στα τέλη

Κάποτε θα μου πεις πως μ’ αγάπησες…αληθινά

…και οι σιωπές θα γίνουνε κλειδιά

να ανοίξουνε τις φυλακές

που κρατάνε μέσα τους

την ματαιότητες των πράξεων και τον λόγων

που δεν μπορέσαμε να μην είχαμε κάνει

που δεν μπορέσαμε να μην είχαμε πει… κάποτε