Ο «κατά φαντασία ασθενής» του Μολιέρου θεωρείται μέχρι σήμερα ένα διαχρονικό έργο και αυτό γιατί η υποχονδρία είναι μια ψυχική αρρώστια από τη οποία υποφέρει μεγάλο ποσοστό ανθρώπων.

Στα διαπροσωπικά παίγνια των ανθρώπων, η θέση του θύματος είναι καταρχήν περιζήτητη. Καθένας σπρώχνει, τραβάει, κάνει κόλπα, βάζει στους άλλους ή στον εαυτό του τρικλοποδιές, κινεί γνωστούς και βάζει μέσον, εξαντλεί πόρους και μυαλό, κατά κανόνα ασυναίσθητα, ασυνείδητα, ώστε να βρεθεί εκείνος στη θέση του θύματος – όποτε προβλέπεται, και συχνά προβλέπεται.

"Sometimes, when I look deep in your eyes I swear I can see your soul" James.

Δεν υπάρχει στον κόσμο δύναμη σαν τον έρωτα. Κι όταν τον έχει κάποιος μέσα του, όταν απλά και μόνο τον διαθέτει, έστω κι αν δεν ξέρει πώς να τον χρησιμοποιήσει, εκείνος θα επιδράσει και θα ακτινοβολήσει και θα βοηθήσει να βγει κανείς απ' το καβούκι του και να πάει παραπέρα.

Ένας πελάτης θέλει να εγκαταστήσει στον υπολογιστή του το πρόγραμμα «Αγάπη» και ζητά τεχνική υποστήριξη τηλεφωνικά. Ο υπεύθυνος του λέει ν' ανοίξει το παράθυρο «Η καρδιά μου», αυτός το κάνει αλλά διαπιστώνει ότι παράλληλα τρέχουν και τα προγράμματα «Παλιά Τραύματα», «Χαμηλή Αυτοεκτίμηση», «Μνησικακία», «Εκδίκηση», «Μοναξιά» και «Ξεχωριστότητα».

Πολλές φορές συγχέουμε τη δειλία με όρους όπως η συστολή, η σύνεση, ακόμη και η ευγένεια. Ακόμη συχνότερα δε, τείνουμε να χρησιμοποιούμε αυτές τις λέξεις, αντί για τη δειλία, χάριν διακριτικότητας, συμπάθειας ή αδυναμίας για αυτοκριτική. Ο εξευγενισμός πάντως της έννοιας της δειλίας, δημιουργεί σοβαρές παρανοήσεις στο πώς αξιολογούμε τον εαυτό μας, αλλά και τις σχέσεις μας.

Το ''Πέρασα κι αυτό'', ''Θα περάσει'', ''Περαστικά''. Τα ευχόμαστε, μας το εύχονται, το αν θα πραγματοποιηθούν και κυρίως πότε, άλλο θέμα, εκείνο, περί ψευδαισθήσεων.

Ως πένθος θα μπορούσαμε να ορίσουμε την φυσική διαδικασία και κατάσταση που έπεται του θανάτου ενός αγαπημένου προσώπου ή μίας σημαντικής για εμάς απώλειας, η οποία περιλαμβάνει όλες τις συναισθηματικές και σωματικές αντιδράσεις και συνέπειες που βιώνουμε, εξαιτίας αυτής της απώλειας.

Πρέπει νά ῾σαι πάντα μεθυσμένος.

Ἐκεῖ εἶναι ὅλη ἡ ἱστορία: εἶναι τὸ μοναδικὸ πρόβλημα.

Γιὰ νὰ μὴ νιώθετε τὸ φριχτὸ φορτίο τοῦ Χρόνου ποὺ σπάζει τοὺς ὤμους σας καὶ σᾶς γέρνει στὴ γῆ, πρέπει νὰ μεθᾶτε ἀδιάκοπα.

Σάββατο πρωί με Καρλ Φίλιπ Εμανουέλ Μπαχ στο Β&Ο. Οι Ισραηλίτες στην έρημο. Μουσική εργασίας, λέει. Γράφω και ονειρεύομαι μια όαση. Στο Τελ Αράντ. Στο Ατβάντ με τους κέδρους.

Συγκεκριμένα, η ατονία του πνεύματος συνδέεται σταθερά με την ατονία της αισθαντικότητας και της διεγερσιμότητας, ένα ποιόν που καθιστά κάποιον λιγότερο δεκτικό για πόνους και θλίψεις κάθε είδους κι έντασης.

Έρωτας... αυτός ο μικρός θεός που έχει γεννηθεί για μεγάλα πράγματα. Μαζί του σέρνει πλήθος συναισθημάτων, ευτυχία, θλίψη, ενθουσιασμό, θυμό, απογοήτευση. «Όταν συναντιούνται κι ερωτεύονται δυο άνθρωποι, υπάρχει μια ξαφνική εισροή μαγείας», γράφει ο Αμερικανός συγγραφέας Tom Robbins.