Ο όρος ‘ηθική παρενόχληση’ θεωρείται ένα παλιό φαινόμενο που παρουσιάζεται σε όλες τις κοινωνίες. Μια από τις αποδείξεις της ύπαρξης του είναι ότι διακρίνεται μέσα από τον κινηματογράφο αφού έχει αποτελέσει θέμα του σε ταινίες όπως «Οι διαβολογυναίκες» του Α.Ζ Κουζό αλλά και η «Τatie Daniele»  του Ε. Σατιλιέ, όπου ξεκάθαρα διακρίνουμε τη διαστροφική μεταχείριση που εκτυλίσσεται αλλά και τα ψυχικά βασανιστήρια που υποβάλλεται η πρωταγωνίστρια.

Δε θα αναφερθώ εγώ στα πέντε στάδια του πένθους, δε θα δώσω ορισμό ούτε συμπτώματα και χαρακτηριστικά του πένθους. Θα δω το πένθος σε ένα άλλο επίπεδο, αναρωτώμενη του τι ακριβώς πενθούμε στο πένθος…

Στα 72 του, προβάλλει ως το αρχέτυπο του θεωρητικού που εξοικείωσε τη σύγχρονη κουλτούρα με τις έννοιες της κοσμολογίας. Με τους όρους της επιστημονικής παραγωγής ιδεών η ηλικία του είναι κάτι παραπάνω από σεβάσμια. Είναι αυτή στην οποία κάθε εξέχων θεωρητικός φυσικός έχει κερδίσει το προνόμιο να εξαργυρώνει τους κόπους της νεότητάς του: να γέρνει σε έναν αναπαυτικό καναπέ και να περιμένει πότε οι μαθητές ή οι λοιποί εργάτες του πεδίου του θα αποδείξουν πειραματικά την ισχύ των θεωρημάτων του για να εισπράξει εκείνος το Νόμπελ που του αξίζει.

Ο Λουίς Μπουνιουέλ συνήθιζε να λέει «ευχαριστώ τον Θεό που είμαι άθεος...». Κατά τον ίδιο τρόπο, χρόνια αργότερα, είπε «χαίρομαι που γέρασα για να γλιτώσω από την τυραννία των γυναικών...». Ηταν μια ιδιοφυΐα και την ίδια στιγμή μια μάλλον σκοτεινή προσωπικότητα. Κανείς δεν μπορούσε να είναι σίγουρος για το τι ακριβώς πίστευε.

'Μάθε να αγαπάς αυτούς που δεν πληγώνουν την αγάπη' - Γ. Ρίτσος. Το μικρό παιδί χρειάζεται βοήθεια από τους γονείς του στο να συλλάβει, να οργανώσει, να αξιοποιήσει τα ερεθίσματα που δέχεται από το εξωτερικό περιβάλλον, για να μπορέσει να κατακτήσει την ενότητα εκείνη που θα του προσφέρει την ψυχική ισορροπία, αλλά και την υγιή σύνδεση μεταξύ της πραγματικότητάς και του εαυτού του.

«Ο άνθρωπος χτίζει τον κόσμο κατ' εικόνα του. Ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να επιλέγει, αλλά δεν μπορεί να ξεφύγει απ’ την αναγκαιότητα της επιλογής. Αν απαρνηθεί αυτή τη δυνατότητα, απαρνείται την ανθρώπινη υπόστασή του και το μόνο που καταφέρνει είναι να βυθίσει την ύπαρξή του στο ανελέητο χάος του παραλόγου -με δική του επιλογή».

Λατρεύουμε τα μαλλιαρά παιδιά μας. Και το ξέρουμε πως μας λατρεύουν και αυτά. Η αγάπη και η μοναδική αφοσίωση του σκύλου στον άνθρωπό του έρχεται όμως τώρα να αποδειχθεί και επιστημονικά μέσω νευροαπεικόνισης. Ναι, οι επιστήμονες μελετούν τον εγκέφαλο των τετράποδων. Και ο μαγνητικός τομογράφος έρχεται να επιβεβαιώσει πως οι σκύλοι μας αγαπάνε, μας χρειάζονται, μας συναισθάνονται, είμαστε η οικογένειά τους...

Πολύ καλά έκανε ο εξεγερμένος νέος και άδειασε τη σακούλα με τα σκουπίδια στο γραφείο του πρύτανη. Όταν κάποιος δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να επικροτούμε την πράξη του. Όσοι έχουνε σπουδάσει σε ελληνικό πανεπιστήμιο και δεν διάλεξαν να γίνουν μέλη μιας παράταξης από τις πολλές ξέρουν πολύ καλά πως δουλεύει το σύστημα.

Μου έλεγε το ζευγάρι για τις θυσίες που έκανε προκειμένου να σώσει το «όνειρο» του γάμου του, να διαφυλάξει την σχέση του από το ενδεχόμενο της διάλυσης.

O γάλλος φιλόσοφος και συγγραφέας μιλάει για τον μιμητισμό του έρωτα και την ουτοπία της αέναης σεξουαλικότητας. Οταν ήμασταν φοιτητές, τα «Μαύρα φεγγάρια του έρωτα» ήταν η ερωτική μας βίβλος. Αντί για τις πενήντα αποχρώσεις του γκρι, είχαμε τις πενήντα αποχρώσεις της σημειολογίας.

Κάθε λογικός άνθρωπος, θα μας συμβούλευε πως για να φτάσουμε στον επιθυμητό προορισμό- εφόσον δεν είμαστε βέβαιοι για τη διαδρομή- θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε, πυξίδα ή...ένα GPS ή έστω τις αναλυτικές οδηγίες κάποιου γνώστη. Σε διαφορετική περίπτωση κινδυνεύουμε να περιφερόμαστε άσκοπα και επί μακρόν, με αμφίβολο αποτέλεσμα.

«Όταν το θηλυκό είναι θηλυκό, την ευθύνη για να γίνει και να μείνει ως το τέλος σωστή η ερωτική σμίξη την έχει ο άντρας.

Πάντα όταν φεύγει η γυναίκα, θα φταίει ο άντρας. Να το γράψετε να μείνει στον αστικό κώδικα.»