Η κάθε παράταξη πιάνει τα πόστα της, προσεγγίζει το ακροατήριο της και προχωράει απερίσπαστη στο θεάρεστο της έργο. Επί της ουσίας βέβαια, όλες μα όλες οι παρατάξεις, βυθίζουν με τις πρακτικές τους το πανεπιστήμιο στην ανυποληψία και υποβαθμίζουν ακόμα περισσότερο τα ιδρύματα.
Φαύλος κύκλος διαφθοράς, εξυπηρετήσεων και κομματικής ανέλιξης ανθρώπων που σε συνθήκες αξιοκρατίας δεν θα είχαν θέση ούτε ως περαστικοί.
Η διαμόρφωση του "πολιτικού σκηνικού" στα πανεπιστήμια ως προς την κατανομή μοιάζει υπερβολικά με το Ελληνικό Κοινοβούλιο προ κρίσης. ΔΑΠ και ΠΑΣΠ κατέχουν στις περισσότερες σχολές την μερίδα του λέοντος ενώ η ΠΚΣ, τα ΕΑΑΚ και λοιποί αριστεροί σχηματισμοί είναι κατά τόπους δυνατοί , έως και πλειοψηφικοί.
Η πραγματική δραστηριότητα των φοιτητικών παρατάξεων απ΄την άλλη, είναι ακριβώς ίδια με αυτή του πολιτικού συστήματος. ΔΑΠ και ΠΑΣΠ κερδίζουν δεκάδες χιλιάδες ευρώ από εκδηλώσεις, συναυλίες και εκδρομές εκμεταλλευόμενες τους χώρους του Πανεπιστημίου πολύ συχνά, ενώ οι φοιτητοπατέρες τους έχουν εξασφαλισμένη επαγγελματική αποκατάσταση. Η ελίτ θα κατέβει γρήγορα στην πολιτική σκηνή αποτελώντας το "νέο αίμα στη πολιτική" ενώ η δεύτερη τη τάξει ομάδα "στελεχών" βολεύεται σε επιμελητήρια, ΔΕΚΟ και ευρύτερο δημόσιο τομέα.
Στα μεταπτυχιακά προγράμματα του πανεπιστημίου δε, οι παραπάνω παρατάξεις κόβουν και ράβουν. Αν κάποιος θέλει να βρει ένα παράδειγμα πολιτικού ανδρός που ξεφύτρωσε από τις συγκεκριμένες παρατάξεις υπάρχει ο Παπαμιμίκος. Από πρόεδρος του συλλόγου φοιτητών Πανεπιστημίου Μακεδονίας με τη ΔΑΠ, πρόεδρος ΟΝΝΕΔ Θεσσαλονίκης και σήμερα γραμματέας της Νέας Δημοκρατίας. Στο ενδιάμεσο βέβαια είχε ιδρύσει εταιρεία μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα η οποία έπαιρνε αναθέσεις δεκάδων χιλιάδων ευρώ από Δήμο και Νομαρχία Θεσσαλονίκης. Από τον Παπαγεωργόπουλο και τον Ψωμιάδη δηλαδή. Σκάνδαλο αλλά δεν έγινε και τίποτα. Στη συνέχεια πέρασε από το ΔΣ της ΕΥΑΘ και στη συνέχεια στην ΤΡΑΜ Α.Ε. Γιατί τα δικά μας παιδιά δεν θα κάνουν το παντεσπάνι τους ψωμί κύριοι.
Στην άλλη πλευρά του φοιτητικού κινήματος είναι το αντικαπιταλιστικό μέτωπο που μόνο ενιαίο δεν είναι. Κομμουνιστές, αναρχικοί, αναρχοκομμουνιστές και ένα σωρό επαναστάτες αγωνίζονται καθημερινά και προσδοκούν την επόμενη κατάληψη, το επόμενο χτίσιμο καθηγητή ή το επόμενο σκουπιδομπουγέλο.
Πολλά από τα μέλη των αριστερών παρατάξεων είναι πραγματικά αξιοθαύμαστα στην εκτός του πανεπιστημίου δραστηριότητα με κοινωνικό έργο, φιλανθρωπικές δράσεις και πράξεις κοινωνικής αλληλεγγύης. Είναι απορίας άξιο πως τα ίδια άτομα γίνονται τόσο βίαια απέναντι σε πρυτάνεις όπως στο σημερινό περιστατικό. Στη προσπάθεια τους να "περιφρουρήσουν" αυτό που η ιδεολογική τους τύφλωση επιβάλλει ως απαραίτητο κλείνουν σχολές,επιτρέπουν τον βανδαλισμό χώρων από εξωπανεπιστημιακούς και καταστρέφουν αργά αλλά σταθερά τον δημόσιο χώρο του Πανεπιστημίου..
Οι πιο ακραίοι οργανώνουν και παρουσιάσεις βιβλίων καταδικασμένων δολοφόνων όπως του Κουφοντίνα. Είναι ικανοί να αντιδράσουν επί μήνες για την περιφρούρηση του Πανεπιστημίου από εταιρεία security ενώ θα κάνουν τα στραβά μάτια όταν θα υπάρξει εγκληματική δραστηριότητα στους χώρους του. Και στα ελληνικά Πανεπιστήμια έχουμε δει από οργανωμένες συμπλοκές μέχρι μαχαιρώματα και θανάτους από ναρκωτικά.
Το πανεπιστημιακό άσυλο και η σάπια ελληνική κοινωνία τους έδωσε τη δυνατότητα να γιγαντωθούν και σήμερα τους απολαμβάνουμε να πετάν σκουπίδια και να τρομοκρατούν ανενόχλητοι.
Φυσικά για όλες τις παραπάνω περιπτώσεις δεν υπάρχει καμία απολύτως ποινή από τα ίδια τα ιδρύματα. Κανένας φοιτητής δεν πρόκειται να διαγραφεί από τη σχολή του, κανένας φοιτητής δεν πρόκειται να αντιμετωπίσει τις συνέπειες του νόμου είτε πετάει σκουπίδια και χτίζει καθηγητές στα γραφεία τους είτε ιδρύει εταιρείες οι οποίες εκμεταλλεύονται πόρους του πανεπιστημίου για κομματικό και προσωπικό όφελος.
Και φυσικά κανένας δεν έχει προτείνει μετά από πέντε χρόνια κρίσης την αποβολή των κομματικών παρατάξεων από κάθε πανεπιστημιακό ίδρυμα δια παντός.
Του Γιώργου Δεβεράκη
