Οι σχέσεις στο Διαδίκτυο δεν είναι εικονικές - Είναι πέρα για πέρα αληθινές και δεν σβήνουν μόλις κλείσεις τον υπολογιστή σου. Προ ημερών μια γνωστή μου, ιδιαίτερα εξοικειωμένη με την κουλτούρα και το savoir vivre των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, είχε μια ανεπάντεχα τραυματική ψηφιακή εμπειρία.

Τελικά, πόσο ελεύθεροι είμαστε στην ψηφιακή ζωή μας; Βρίσκεστε στον έλεγχο του αεροδρομίου, λίγο πρoτού περάσετε από την ίδια βαρετή διαδικασία. Πλησιάζοντας, αφήνετε τη χειραποσκευή σας στον ιμάντα. Αν έχετε μαζί σας λάπτοπ, το τοποθετείτε στο πλαστικό καλάθι. Εκεί αφήνετε επίσης τη ζώνη, το ρολόι, συχνά και τα παπούτσια σας.

«Είναι τόσο απίθανο πράγμα να συμπέσουν οι βαθμοί του αισθήματος ακριβώς ανάμεσα σε δύο ανθρώπους - παρά μόνο ενδεχομένως για μία στιγμή. Μόνο. Από εκεί και πέρα έχουμε χάσματα και αυτό βοηθάει στο να μεγαλώνει το αίσθημα του ενός για τον άλλον, να μικραίνει το αίσθημα του άλλου για τον άλλον και να γίνεται αυτό το συναρπαστικό - είτε παιχνίδι είτε κυνηγητό είτε μαρτύριο, είναι οπωσδήποτε συναρπαστικό.

Τα όρια... μπορεί κανείς να μιλά για αυτά μέρες!

Τα όρια αφορούν όλους μας και υπάρχουν παντού. Χωρίς αυτά δε θα μπορούσαμε να είμαστε λειτουργικοί, να συνεργαζόμαστε, να οργανωνόμαστε και να είμαστε αποδοτικοί.

Τα όρια δημιουργούν το πλαίσιο μέσα στο οποίο κάθε άνθρωπος μπορεί να συνυπάρξει με τους συνανθρώπους του, να αντλεί όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ικανοποίηση και ασφάλεια, να εξελίσσεται και να δημιουργεί.

Η μουσική χρησιμοποιείται από όλους ως 'όχημα" για την ανακάλυψη της ταυτότητάς μας, της κοινωνικής θέσης αλλά και για τη δημιουργία σχέσεων, στο πλαίσιο της κοινωνικοποίησης του ατόμου.

Γεννιόμαστε γυμνοί, αγνοί, αψεγάδιαστοι και απομακρυσμένοι απ'όλες τις ενήλικες εγκληματικές ανοησίες.

Και από παιδιά, με το που αρχίσουμε να μιλάμε και να περπατάμε, αρχίζουν να μας φορτώνουν με αυτές.

«Μη» και «δεν». Οι σταθερές μονοσύλλαβες λέξεις που στοιχειώνουν τη ζωή μας ως τα βαθιά γεράματα.

Ο ρομαντισμός στις μέρες μας είναι σαν τις παλιές καλές πορσελάνες της γιαγιάς. Για κάποιους ξεπερασμένος, παλιομοδίτικος και όχι ιδιαίτερα χρηστικός. Για άλλους αναλλοίωτος, καλαίσθητος και με ιδιαίτερη σημασία στην προθήκη της ψυχής τους.

Φανταστείτε για μια στιγμή ότι έχετε την τέλεια ζωή. Κλείστε τα μάτια και απλά φανταστείτε το. Έχετε ένα ισχυρό και ελκυστικό σώμα, έχετε αρκετά χρήματα για να κάνετε ό,τι θέλετε,ζείτε σε ένα όμορφο σπίτι σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου επιθυμείτε. Ο όμορφος σύντροφός σας είναι ζεστός γενναιόδωρος, τρυφερός και ευγενικός και λατρεύει το έδαφος που πατάτε.

Αγαπημένε μου νεότερε εαυτέ, Ξεκινώντας να γράφω αυτό το γράμμα, παρατηρώ ότι μου φαίνονται τόσο ανοίκεια τα μικρά μου γραμματάκια. Πόσο καιρό είχα να τα δω πάνω σε γραμμές; Ίσως αυτό το γράμμα θα έπρεπε να το είχα στείλει πολύ νωρίτερα στον εαυτό μου, αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Άκου, λοιπόν, νεότερε εαυτέ μου και συγκράτησε καλά ο,τι διαβάσεις παρακάτω...

Οι μεταλλάδες είναι ένα είδος κατσίκας που ζει στα φιόρδ της Αφρικανικής τούνδρας, σύμφωνα με αυτόχθονες της περιοχής είχαν την συνήθεια να κυκλοφορούν σε κοπάδια και να τρέφονται με τσουκνίδες επειδή ήταν και πολύ γαμώ τις αλητείες. Από αυτές λοιπόν τις συμπαθείς κατσίκες ονομάστηκε και το μεταμοντέρνο επαναστατικό κίνημα των μεταλλάδων.

Όταν μιλάμε για τον Ζακ Λακάν, συνδέουμε αναπόφευκτα το όνομά του με την διατύπωση, «επιστροφή στον Φρόυντ». Όταν ο ίδιος ο Λακάν ερωτήθηκε τί σημαίνει αυτό, απάντησε το εξής: «Ακριβώς αυτό που ειπώθηκε. Η ψυχανάλυση είναι ο Φρόυντ. Εάν θέλουμε να ασχοληθούμε με την ψυχανάλυση, πρέπει να επιστρέψουμε στον Φρόυντ, στους όρους του και στους ορισμούς του, διαβασμένους και ερμηνευμένους στην κυριολεξία τους.

Πόσο ασκούμε έλεγχο πάνω στη ζωή μας και πόσα οφείλονται σε ότι αποκαλούμε τύχη ή μοίρα; Στην καθημερινότητα, οι άνθρωποι δίνουν μεγάλη έμφαση στο συνειδητό κομμάτι του μυαλού, θεωρώντας ότι επιλέγουμε και αποφασίζουμε κυρίως με αυτό.