Πριν από μερικές μέρες μια φίλη παραπονέθηκε πως δεν ένιωθε καλά. Αμέσως της πρότεινα το φάρμακο που γιατρεύει τα πάντα: 3 μπύρες! Ακόμα και αν οι τρεις μπύρες δεν γιατρέψουν την αρρώστια που έχεις, της είπα, όταν τις τελειώσεις όλες δεν θα θυμάσαι ποια αρρώστια έχεις! Οπότε το πρόβλημά σου λύθηκε!

Δεν έχει κάτσει ακόμα ο κουρνιαχτός από τις διαμάχες σχετικά με τα εμβόλια και νιώθω την ανάγκη να ανασυγκροτήσω τις σκέψεις μου και να οργανωθώ λίγο. Έχω παρατηρήσει πως όταν δέχομαι πολλά άστοχα επιχειρήματα και καλούμαι να απαντήσω με λογική είναι θέμα χρόνου να χάσω τη συνοχή των σκέψεών μου και, μετά από αρκετές απαντήσεις, είτε γίνομαι εριστικός είτε ειρωνικός.

Οι πρώτες πέντε παγίδες ζωής: (εγκατάλειψη, δυσπιστία, μειονεκτικότητα, αποτυχία, ευαλωτότητα).

Ένας ανεπιθύμητος και απροσδόκητος χωρισμός μπορεί να επιφέρει σημαντικό ψυχολογικό στρες. Συχνά οι άνθρωποι παρομοιάζουν το αίσθημα με μία γροθιά στο στομάχι ή μία μαχαιριά στην καρδιά. Παρά τις όποιες προσπάθειές τους, τη βοήθεια και την υποστήριξη του φιλικού τους κύκλου, το συναίσθημα αυτό αποδεικνύεται πολύ δύσκολο να ξεπεραστεί, τουλάχιστον τους πρώτους μήνες. 

Αγαπημένη, σε έβλεπα εχθές έξω από τα αγγλικά του παιδιού σου να περιμένεις με ένα κινητό στο χέρι. Ένα ολόκληρο δίωρο στον κόσμο σου. Να γελάς, να γράφεις, να κοκκινίζεις. Να βάζεις ενοχικά το κινητό στην τσάντα και να κλείνεις και το φερμουάρ, για να μην πεταχτεί μόνο του έξω. Και μετά από δύο λεπτά να το ξαναβγάζεις και να χάνεσαι πάλι μέσα του. Κατάλαβα ότι δεν μιλούσες με κάποια φίλη σου. Φαινόταν πόσο άσχημα ένιωθες για αυτό που κάνεις.

Υπάρχει μια πάθηση που λέγεται στατικός έλεγχος. Στη Φυσική ορίζεται ως "εκτροπή σώματος που πέφτει ελεύθερο". Στον έρωτα, το λένε Εξομολόγηση. Υπάρχουν ερωτευμένοι που δεν γνώρισαν ποτέ τον ίλιγγο και τις σκοτοδίνες. Είναι αυτοί που χτυπήθηκαν πάνω στους έρωτές τους, σύμφωνα με το φυσικό νόμο της Πλάγιας Κρούσης.

... κι όλα αρχίζουν. Ένα διαχρονικό κείμενο του Αλμπέρ Καμύ.

Ένα απολαυστικό κείμενο για τον έρωτα από τον συγγραφέα Πάτρικ Ζίσκιντ. "Αυτό που γράφει ο ιερός Αυγουστίνος για τον χρόνο ισχύει το ίδιο και για τον έρωτα. Όσο λιγότερο τον σκεφτόμαστε, τόσο πιο αυτονόητος μας φαίνεται. Όταν όμως αρχίζουμε και στύβουμε το μυαλό μας για να τον καταλάβουμε, τότε πέφτουμε στο καζάνι του Διαβόλου.

Ξημέρωσε.

Νυστάζω. Δεν χόρτασα ύπνο.

Ακούω τη φωνή της μαμάς. Τι θα κάνω τώρα; Θέλει να με βάλει να ξαναγράψω αυτή τη ρημάδα την ορθογραφία. Αφού όσες φορές και να τη γράψω, πάλι λάθη θα κάνω. Είμαι ένας μπουμπούνας.

«Μια φορά κι έναν καιρό σε μια πόλη όχι και πολύ διαφορετική από τη δική μας με ανθρώπους όχι και πολύ διαφορετικούς από αυτούς που γνωρίζουμε, γεννήθηκε ένας έρωτας πολύ διαφορετικός από αυτούς που έχουμε ζήσει.

Γιατί η ζωή σου συναντιέται με έναν άνθρωπο; Γιατί ο δρόμος σου σε πάει σε ένα σημείο; Ζωές παράλληλες ή ζωές που τέμνονται; Ερωτήματα που αιωρούνται και απαντήσεις που δεν έρχονται. Μα για αυτούς που ξέρουν να περιμένουν, έχοντας υπομονή, ο χρόνος πάντα δείχνει.

- Δεν τον αντέχω άλλο, ξέρεις τι έκανε σήμερα; - Να σου πω κάτι; Δε θέλω ν' ακούσω. Βαρέθηκα. Βαρέθηκα να τον κατηγορείς. Δε σ' άκουσα ποτέ να μου πείς τι θες.